رونمایی از جهانِ پس از کرونا

فرارو- در شرایط کنونی، بحرانِ شیوع ویروس کرونا برای بسیاری از آمریکایی‌ها یادآورِ فجایعی نظیرِ حملات ۱۱ سپتامبر و یا بحران مالی سال ۲۰۰۸ است. رویداد‌هایی که جامعه (و عادات افراد) را به شیوه‌های پایدار و ماندگاری، تغییر دادند. در این راستا، شاهد تغییر در رویه‌های شخصی نظیرِ نحوه مسافرت کردن، خرید خانه، سطحِ امنیت و نظارتی که ما به آن‌ها عادت کرده ایم، و حتی زبانی که ما بکار می‌گیریم، بودیم.

 

بحرانی در این مقیاس (شیوع ویروس کرونا) قادر است جامعه را به طرقِ شگفت انگیزی، چه خوب و چه بد، تغییر دهد. این گزارش از منظرِ کارشناسان مختلف، به تحلیل این مساله خواهد پرداخت.

به گزارش فرارو، "پایگاه خبری پولیتیکو" نظر شماری از کارشناسان و صاحب نظران را در مورد تغییراتی که بحرانِ شیوع ویروس کرونا، احتمالا در جامعه ایجاد خواهد کرد، پرسیده است.

ظهور نوع جدیدی از وطن پرستی
"مارک لاورنس شراد، استاد علوم سیاسی دانشگاه ویلانوا"
آمریکا برای سال ها، وطن پرستی را معادل با اقدامات و تلاش‌های نیرو‌های مسلح تلقی کرده است. اما در شرایط کنونی، شما نمی‌توانید به ویروس کرونا شلیک کنید. آن‌هایی که اکنون در خط مقدم با ویروس کرونا می‌جنگند، نیرو‌های نظامی نیستند بلکه پزشکان، پرستاران، داروسازان، معلمان، کارکنان فروشگاه ها، کارگران بخش‌های خدماتی، صاحبان کسب و کار‌های کوچک، کارمندان و پرستارانِ خانگی هستند. مثلِ "لی ونلیانگ" (پزشکی که نخستین بار در مورد شیوع ویروس کرونا افشاگری کرد) و دیگر پرسنل درمانی در شهر ووهان (شهری که نخستین بار ویروس کرونا از آنجا شایع شد)، بسیاری از پرسنلِ تیم‌های پزشکی، به صورت ناگهانی با افزایش بیش از حد کار‌ها و همچنین افزایشِ خطرِ آلودگی خودشان به ویروس کرونا و حتی مرگ، مواجه شدند.

وقتی بحران ویروس کرونا خاتمه پیدا کرد، احتمالا ما فداکاری‌های آن‌ها را معادل با میهن پرستیِ واقعی خواهیم دانست و بیش از پیش به آن‌ها احترام می‌گذاریم. ما احتمالا برای این انسان‌ها (پرسنل درمانی) که جان و سلامتی خود را فدای ما کرده اند، روز‌های ملی قرار خواهیم داد و مجسمه‌هایی را برای سپاس از آن‌ها درست خواهیم کرد. به طور کلی، ما از آن به بعد، وطن پرستی را اصولا با اقداماتِ افرادی که در خدمت سلامت و زندگیِ اعضای جامعه هستند مصادف خواهیم دانست. شاید این مساله و زدودنِ درکِ نظامی گری از وطن پرستی آمریکایی، یکی از عمده‌ترین مزایایی باشد که جامعه آمریکا پس از خروج از بحران شیوع ویروس کرونا از آن برخوردار خواهد شد.

فردگرایی در زندگی اجتماعی تشدید می‌شود
"دیبورا تنِن، استادِ زبان شناسی در دانشگاه جرج تاون"
بحران شیوعِ ویروس کرونا به طور حتم تاثیراتِ عمیقی بر عادات و رفتار‌های شخصی ما خواهد گذاشت. ما در شرایط کنونی به خوبی می‌دانیم که لمس کردنِ چیز‌های مختلف و ماندن در کنار دیگران و نفس کشیدن در یک فضای بسته، می‌تواند خطرناک باشد. اینکه این عادات ما ظرف چه مدت از ما دور شود، از فردی به فرد دیگر متفاوت خواهد بود. با این حال، این عادات به طور کامل برای هر کسی که در سال جاری، بحران شیوع ویروس کرونا را پشت سر گذاشته، به دست فراموشی سپرده نخواهد شد. ممکن است بسیاری از ما به این زودی‌ها با دیگران دست ندهیم و یا صورت خود را لمس نکنیم. حتی ممکن است به نوعی وسواس در شستنِ دست هایمان دچار شویم.

شیوع ویروس کرونا می‌تواند لذتِ با دیگران بودن را برای ما با لذت تنها بودن جایگزین کند. احتمالا ما به جای اینکه بپرسیم آیا لزومی دارد تا فلان کار را به صورت آنلاین انجام دهم؟ این سوال را خواهیم پرسید که آیا دلیلی دارد تا این کار را به صورت حضوری انجام دهم؟ در این میان، متاسفانه آن‌هایی که دسترسی چندانی به اینترنت ندارند آسیب بیشتری خواهند دید.

 

احتمالا افراد چه در شرایط کنونی و چه پس از خاتمه شیوع ویروس کرونا، ارتباطات اینترنتی خود را افزایش خواهند داد. امری که افراد به دلیلِ وجود فاصله از دیگران در قالب برقراری ارتباط اینترنتی، احساس امنیت بیشتری می‌کنند.

تقویتِ همبستگی ملی و کم رنگ شدنِ قطبی گرایی
"پیتر کلمن، استاد روانشناسی در دانشگاه کلمبیا"
شیوع ویروس کرونا موجب شده تا قطبی گرایی حاکم بر فضای سیاست و فرهنگ، جای خود را به همبستگیِ بیشتر و رنگ باختنِ مرزبندی‌های رایج بدهد. امری که احتمالا پس از خاتمه شیوع ویروس کرونا نیز ادامه خواهد داشت. ممکن است این مساله آرمانگرایانه به نظر برسد، با این حال دو دلیل عمده وجود دارد که امید داشته باشیم یکچنینی امری احتمالا اتفاق خواهد افتاد.

اولین دلیل این است که همه ما با یک دشمن مشترک رو به رو هستیم. این مساله موجب می‌شود تا انسان‌ها اختلافات خود را در مواجهه با یک تهدید مشترک کنار بگذارند. ویروس کووید ۱۹ تهدیدی جدی علیه ماست که هیچ تفاوتی در مبتلا کردنِ افراد قائل نمی‌شود. در این راستا شاهد بودیم که در جریان بمبارانِ ۵۶ روزه بریتانیا توسط نیرو‌های ارتش نازی، کابینه "وینستون چرچیل" نخست وزیر بریتانیا از افزایشِ قابل توجه حس نوع دوستی، دلسوزی، سخاوت و کمک به هم نوعان در میان مردم بریتانیا به شدت شگفت زده شد.

دلیل دوم نیز مبتنی بر "امواج شوکِ سیاسی" ناشی از بحران شیوع ویروس کرونا است. مطالعات مختلفی تاکنون نشان داده اند الگو‌های رفتاری محکم و بادوام در جوامع انسانی، پس از وقوعِ شوک‌های بزرگ، بیش از هر زمان دیگری مستعدِ تغییر هستند. بر اساس مطالعه‌ای که به تازگی انجام شده، در حدودا ۸۵۰ منازعه پایدار و بادوامِ میان دولتی که در فاصله سال‌های ۱۸۱۶ تا ۱۹۹۲ اتفاق افتاده اند، بیش از ۷۵ درصد از آن‌ها در جریانِ ۱۰ سال شوک‌های بی ثبات کننده‌ی بزرگ، خاتمه یافته اند. شوک‌های اجتماعی به طرقِ مختلفی بروز پیدا می‌کنند و موجب ایجاد تغییراتی در جهاتِ مختلف (خوب یا بد) می‌شوند. با توجه به سطحِ کنونی تنش‌هایی که در آمریکا و جهان وجود دارد، شرایط کنونی، زمان مناسبی برای ترویجِ الگو‌های مثبت و سازنده در گفتمانِ سیاسی و فرهنگی ماست. از این رو، زمانِ ایجاد تغییر به وضوح فرارسیده است.