لیزا کریستین، یک عکاس کانادایی است که از کارگاه‌های رنگ‌رزی هند تا کوره‌های آجرپزی، از کار کودکان در نپال و قاچاق و بردگی جنسی در کاتماندو و کارگران در معادن غنا عکس گرفته است.
به گزارش فرارو، این عکاس می‌گوید وقتی از داستان زندگی آن‌ها خبردار شدم، از خودم خجالت کشیدم که چرا تا قبل از آن چیزی نمی‌دانستم. هر کدام ما می‌توانستیم جای آن‌ها باشیم. او درباره برده‌داری مدرن، بلند حرف می‌زند، و تجربه‌ای که از کار با ان‌جی‌او های فعال آزادسازی بردگان و فعال حقوق بشر آموخته، در کارها و سخنرانی‌هایش منعکس میکند.
لیزا کریستین، سخنرانی خود را در مجموعه سخنرانی‌های تد، چنین آغاز میکند: من ۴۶ متر پایین‌تر از سطح زمین در دالان یک معدن غیر قانونی در غنا هستم. هوا از گرما و غبار سنگین شده، نفس کشیدن سخته... بیشتر در دالان صدای خشن سرفه‌های آدم‌هاست، و شکسته شدن سنگ با ابزارهای ابتدایی... .
یک اظهار نظر محافظه‌کارانه به ما می‌گوید که امروز در دنیا بیش از ۲۷ میلیون نفر برده هستند. این دو برابر تعداد افرادی ست که از آفریقا به عنوان برده به آمریکا برده شدند. بردگی امروزه تجارته، بنابراین کالاهایی را که برده ها تولید می‌کنند ارزش دارد، اما خود این برده‌ها که برایشان تولید می‌کنند یکبار مصرف‌اند. تقریبا برده داری در همه جای دنیا وجود داره، و در عین حال در همه جای دنیا غیر قانونی است.
در هند و نپال، با کوره‌های آجرپزی آشنا شدم. این چشم انداز نا آشنا و جذاب مثل این بود که در مصر باستان و یا دوزخ دانته راه می‌رفتی. موقع برگشت به کوره آجرپزی، میخواستم گریه کنم، اما فعال ضدبرده‌داری که کنار من ایستاده بود من را گرفت و گفت، لیسا، گریه نکن. اینجا اینکار رو نکن. و خیلی روشن برایم توضیح داد که نمایش احساسات و عواطف در جاهایی مثل اونجا بسیار خطرناکه، نه تنها برای من بلکه برای اونها نیز خطرناکه. نمیتونستم پیشنهاد هیچ کمک مستقیمی بهشون بکنم. نمیتونستم بهشون پول بدم، هیچ چیز ... من شهروند اون کشور نبودم...
لیزا معتقد است برده‌داری، مخصوص مناطق دور‌افتاده نیست. هر کجا که زندگی می‌کنید، انواع و اقسام برده‌داری وجود دارد. برده‌داری زمانی اتفاق می‌افتد که دولت و قانون، وظیفه خود را به درستی انجام نداده‌اند. اما دیدگاه انسانی ما، باید بتواند کاستی‌ها را نشان دهد، و برای تغییر شرایط یک انسان اسیر، یا گروهی انسان اسیر کاری کند.
