زنان بی سرپرست

اولش فکر می‎کنند از خانه فرار کرده‎ام، نگاه‌شان را پر از تردید و شک می‎کنند و بعد، اما زمانی که داستانی را که سرهم کرده‎ام، می‎شنوند، راهم می‎دهند داخل، به جایی که نامش را گذاشته‌اند مددسرای «آفتاب نیلوفری»، مددسرای منطقه ۲۲ تهران، به یکی از ۴ مددسرای مخصوص زنان. جایی که زنان و دخترانی در آنجا خانه دارند که هر کدام بعد از بالا و پایین شدن‌های بی‌شمار زندگی، گذرشان رسیده است به این نقطه، به مالکیت عاریه‎ای از یک تخت آهنی. اغلب بانوانی که خانه‎شان شده است آفتاب نیلوفری، امیدی به ادامه زندگی ندارند، افسرده و دل‎شکسته‌اند و حتی به کمترین‎ها راضی‎اند. دل‌خوشی‌شان این است که صبح و شب شکم‌شان سیر است، اغلب‎شان، تنها زورشان این است که خود را، وزن‌شان را بکشند و روی پا بند باشند. آن‌ها از فردا حرف نمی‎زنند، چیزی ندارند که بگویند، از گذشته حرف می‎زنند، با جزییات و داستان‎های دروغ و راستی که به اینجا رسانده‌شان، حتی اگر روز مادر باشد و تبریکی برای مادر و بانو بودن داشته باشیم، آن‌ها نمی‌دانند باید چه بگویند، از زندگی کردن، فقط نفسش را می‎کشند، ناخودآگاه.

این مسئول انتظامی در ادامه گفت: شاکیه خانمی مطلقه و سرپرست یک دختر پیش دبستانی می‌باشد به علت نیاز‌های مالی با مشاهده آگهی در وب سایت دیوار با موضوع کمک خیریه به نیازمندان، متأسفانه ساده لوحانه با صاحب آگهی چت می‌کند و ضمن دریافت پیشنهاد ازدواج موقت از سوی شخص مجرد ۲۶ ساله عاقبت در دام مسائل غیراخلاقی گرفتار می‌شود، عاقبت برای رهایی از تهدید و اخاذی جهت شکایت به دفتر خدمات الکترونیک قضایی مراجعه می‌کند.

هر کدام‌شان برای خود داستانی دارند و وقتی وارد انجمن حمایت و یاری از آسیب‌دیدگان اجتماعی شوید و پای حرف‌هایشان بنشینید، فرقی نمی‌کند که چند سال داشته باشند، آنها برایتان حکایت زندگی تعریف می‌کنند؛ حکایت ترس‌هایی که داشتند، تنهایی‌هایی که کشیدند و تُف‌ولعنت‌هایی که شنیدند تا رهایی.