"از انقلاب سال ۱۹۷۹، مقدار سرانه ذخایر آب تجدیدپذیر ایران به نصف رسیده و به سطحی رسیده که معمولا با معیار کمبود آب مرتبط است. از همه دردسرسازتر، در مناطق وسیعی از کشور (ایران)، تقاضا برای آب آشامیدنی، از ذخیره (آب) یک سوم سال بیشتر است. ۱۴ سال خشکسالی، در کنار مدیریت ضعیف منابع از جمله تکنیکهای ناکارآمد آبیاری، مدیریت غیرمتمرکز آب، اعطای یارانه به محصولات پرمصرف مانند گندم و سدسازی، در بوجود آمدن مشکل سهیم بوده است. در نتیجه، بخشهایی از کشور در حال تجربه ناآرامی مرتبط با کمبود آب است. "