حافظه جمعی به عنوان متنی زنده و پویا به گروهها و قدرتها امکان میدهد که با بازخوانی و بازتفسیر گذشته، هویتهای سیاسی متفاوتی بسازند و مشروعیت سیاسی خود را تقویت کنند. در ایران، این فرایند همواره در تعامل با تحولات داخلی و بینالمللی بوده و به شکلی پیچیده در حافظه جمعی نقش ایفا کرده است.