سخنگوی دولت پیشین نوشت: کاری نکنیم شیرینی مقاومت، حمایت جامعه جهانی و یأس بدخواهان به هدر رود و این ممکن نیست مگر با وقتشناسی و قدردانی از سرمایه اجتماعی.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۴۸ مطلب
سخنگوی دولت پیشین نوشت: کاری نکنیم شیرینی مقاومت، حمایت جامعه جهانی و یأس بدخواهان به هدر رود و این ممکن نیست مگر با وقتشناسی و قدردانی از سرمایه اجتماعی.
این روزها گویی برخلاف یک سیستم عقلایی هر روز به نحوی جامعه تحریک روانی میشود. سختگیریهای اجتماعی از یکسو، حرفهای تحریککننده و مناقشهبرانگیز از سوی دیگر با تاثیرات روانی از سوی برخی افراد همچون تیری به روح جامعه اصابت میکند.
امروز نیازمندیم که عرصه سیاستگذاری و اداری از گزند بازیهای سیاسی دور نگاه داشته شود، زیرا همه عوامل گواه آن است که کشور تحمل و ظرفیت پذیرش سیاستگذاریهای نادرست را ندارد و به تعبیری به آستانه ناتابآوری ظرفیتها رسیدهایم.
قابل تامل است که ما به هدفگذاریهایی که در اسناد بالادستی مطرح شده، نائل نشدهایم و تاسفانگیز اینکه نقش عوامل خارجی در غالب این مباحث بزرگتر از آنچه هست ترسیم و به آن وزن داده میشود تا ناکارآمدی سیاستها را پوشش دهد.
همچنان شاهد هستیم که برخی مسوولان و فعالان سیاسی هنوز درصدد انکار تاثیر تحریمها برمیآیند و در تداوم مشی سیاسی ناپسندی که هدف از آن تخطئه دولت قبل بود، اهمیت تحریم را انکار میکنند.
نمیتوانم از یاد ببرم همین چند وقت پیش، هرگاه مذاکرات به نقطه مطلوب میرسید، اقلیتی در داخل کشور را، غم و غصه فرا میگرفت. وحشت داشتند از اینکه برجام به ثمر برسد و نتایج طبیعی بر آمده از این توافق بر انتخابات ۱۴۰۰ تاثیر بگذارد.
این روزها، مشاهده میشود جریانی در کشور حتی جمعشدن چند دوست رسانهای را برنمیتابند و با تصورات «داییجان ناپلئونی» خود داستانسراییهای امنیتی میکنند.
ربیعی نسبت به تصمیم مجلس در رابطه با ارز ترجیحی واکنش نشان داد و تاکید کزد: اگر حذف ارز ترجیحی درست هم باشد، توان نهادهای مجری و آمادگی اجتماعی در تحمل شوک ناشی از این تصمیم، محل نگرانی است.
روحانی دراینباره گفت که «مذاکرات هستهای و احیای برجام مهمترین اتفاق و مسئله کشور در چند ماه اخیر است. مهم نیست که این توافق را چه کسانی احیا میکنند یا چه کسانی مذاکره میکنند، مهم آثار و تبعات آن است که باید در رشد کشور مشاهده شود.
کسانی که یک چنین سیاستهای سلبی و غیرکارشناسی را دنبال میکنند در واقع انگشت در چشمان مردم جامعه میکنند و نهایتا نیز یک چنین سیاستهای ناپایداری، محکوم به شکست خواهد بود، همانگونه که سیاستهای سلبی قبلی به شکست دچار شدند.
