اساسا موسیقی اعتراضی در ایران پدیده نویی نیست؛ موسیقی سیاسی، اجتماعی و اعتراضی سابقه تاریخی دارد. ردپای آن حتی در موسیقی مقامی که سینه به سینه به نسل ما رسیده، وجود دارد. از سویی در دوره مشروطه نیز حضور این نوع موسیقی غیرقابل انکار است. هیچکس نمیتواند کلامِ عارف قزوینی، میرزاده عشقی و ملکالشعرای بهار را نادیده بگیرد. هنوز که هنوز است «مرغ سحر» و «از خون جوانان وطن...» بازخوانی میشود و فارغ از نسل و سن و سال، تاثیر عمیقی بر جامعه و مخاطبان میگذارد.
