دکتر نگهبان همیشه جای خالی واحدهای عملی باستانشناسی را در میان دروس این رشته خالی میدید و پس از برنامهریزیهای طولانی در سال ۱۳۴۸ با حفاری محوطههایی، چون زاغه، سگزآباد و قبرستان که تاکنون نیز ادامه پیدا کرده است؛ موجب رشد و ارتقای دانش باستانشناسی با انجام پروژههای میدانی در میان دانشجویان باستانشناسی ایرانی شد.
