در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۲۴ مطلب
چین با وجود تهدیدهای تجاری و فشارهای دولت دوم ترامپ، نهتنها عقبنشینی نکرد بلکه با اعمال کنترلهای صادراتی، حفظ جاهطلبیهای فناورانه و امتیازگیریهای دیپلماتیک ابتکار عمل را بهدست گرفت. واشنگتن میان فشار حداکثری و امتیازدهی نوسان کرد و درگیر مذاکرات جزئی شد، در حالی که پکن تمرکز خود را بر رقابت راهبردی بلندمدت حفظ کرد. نتیجه آنکه چین امروز موقعیتی قویتر یافته و آمریکا با راهبردی آشفته و کاهش اهرم واقعی مواجه است.
مقاله نشان میدهد پکن دونالد ترامپ را سیاستمداری فرصتساز اما غیرقابلاعتماد میداند؛ رهبری که با بیثباتی و فقدان پایبندی ایدئولوژیک، به تضعیف نظم جهانی آمریکا کمک میکند. چین از بازگشت او به قدرت برای پیشبرد اهداف ژئوپلیتیکی خود بهره می برد. هرچند بیاعتمادی میان دو کشور پابرجاست، پکن امیدوار است از «غرور میانجیگرانه» ترامپ برای تحکیم نفوذ جهانی و تحقق الگوی جدید روابط قدرتهای بزرگ استفاده کند.
این مقاله نشان میدهد که از نگاه نخبگان سیاسی چین، جهان وارد دورهای طولانی از «ضد جهانیسازی» و بازگشت به رقابت قدرتهای بزرگ شده است؛ جهانی که بهجای یک بازار یکپارچه و ارزشهای لیبرال، به سه بلوک اقتصادی منطقهای و شکلهای فزایندهای از اقتدارگرایی تقسیم شده است. در این چشمانداز، نقش رهبران فردمحور و جاهطلب بر ساختارها و نهادهای بینالمللی غلبه مییابد و روابط بینالملل رنگوبویی شخصی، سیال و غیرقابل پیشبینی پیدا میکند. ناظران چینی، دونالد ترامپ را عامل شتابدهنده این روند میدانند.
مقاله به بررسی آتشبس موقت تجاری میان آمریکا و چین میپردازد و نشان میدهد که با وجود تنشزدایی ظاهری، رقابت ژئوپولیتیک، فناوری و اقتصادی دو کشور ادامه دارد. آدام توز تأکید میکند چین از عناصر نادر خاکی بهعنوان اهرم بازدارندگی استفاده میکند و روابط ترامپ و شی، نماد دو الگوی متضاد حکمرانی است. او سویا را نماد جهانیشدن و سیاست انتخاباتی آمریکا میداند و نتیجه میگیرد پکن در جنگ تجاری برتری تاکتیکی موقتی یافته، هرچند موازنه قدرت بنیادین تغییر نکرده است.
در نشست اخیر واشنگتن و پکن، پس از ماهها تنش تجاری، دو کشور از مرز «جدایی اقتصادی کامل» عقب نشستند و به آتشبسی موقت دست یافتند. ترامپ با کاهش تعرفهها و شی با تعلیق تحریمهای معدنی، موقتاً از درِ مصالحه درآمدند. تحلیلگران این توافق را وصلهای کوتاهمدت میدانند. گزارش واشنگتنپست با مقایسهی شخصیتی ترامپ و شی، از جاهطلبی و خودشیفتگی مشابه اما سبک حکمرانی متفاوت آنان میگوید؛ یکی هرجومرجطلب و دیگر منضبط و بیرحم، در جهانی که دو خودکامه آن را میسازند.
مقاله به بررسی موضع دونالد ترامپ نسبت به تایوان در دیدار با شی جینپینگ میپردازد و هشدار میدهد که رویکرد او میتواند موازنه قدرت در آسیا را بر هم زند. در حالیکه چین برای اتحاد مجدد تلاش می کند و آمریکا در حال بازنگری سیاست دفاعی خود است، اهمیت ژئوپلیتیک و فناورانهٔ تایوان بهویژه نقش حیاتی شرکت تی.اس.ام.سی در صنعت تراشه ــ موجب میشود چشمپوشی واشنگتن از این جزیره ناممکن باشد و هرگونه اقدام نظامی چین، قماری پرهزینه و خطرناک تلقی گردد.
پس از دیدار ترامپ و شی جینپینگ، رقابت آمریکا و چین از جنگ تجاری فراتر رفته و به نبردی بر سر نظم جهانی تبدیل شده است. هرچند دو کشور به آتشبسی موقت رسیدهاند، بیاعتمادی عمیق پابرجاست. ترامپ با تاکتیک بیثباتی بهدنبال امتیازهای سریع است، در حالیکه چین با کنترل عناصر نادر خاکی و نفوذ در اقتصادهای نوظهور، بازی درازمدتی را پیش میبرد. در نهایت، تردید متحدان و بحران تایوان، ثبات هر توافقی را زیر سؤال میبرد.
رئیس جمهور چین که ساعاتی پیش با همتای آمریکایی خود دیدار کرد، گفت: چین با ایالات متحده در مورد مسائل اقتصادی و تجاری به اجماع رسیده است.
رئیس پلیس نظارت بر اماکن عمومی پایتخت ادامه داد: ما گزارش های بسیاری درباره عدم بهداشتی بودن این اقدامات داشتیم؛ بر همین اساس در تلاش هستیم تا با شهرداری در راستای نظارت و ساماندهی آنها همکاری کنیم.
در سناریویی هشداردهنده، حملهٔ احتمالی چین به تایوان میتواند جهان را تا آستانهٔ فاجعهٔ هستهای پیش ببرد. دکترین تهاجمی و پرریسک آمریکا با هدف فلجسازی سریع نیروهای چین، بهدلیل وجود سامانههای دوکاربره و شکاف عمیق هستهای میان دو کشور، خطر تشدید و سوءتفاهم را افزایش میدهد. فرانتس-استفان گادی هشدار میدهد که برتری فناورانه تضمینی برای پیروزی نیست.
