تفال به حافظ چهارشنبه ۱۶ اسفند ۱۴۰۲؛ مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی....

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی
پر کن قدح که بی می‌مجلس ندارد آبی

وصف رخ چو ماهش در پرده راست ناید
مطرب بزن نوایی ساقی بده شرابی

شد حلقه قامت من تا بعد از این رقیبت
زین در دگر نراند ما را به هیچ بابی

در انتظار رویت ما و امیدواری
در عشوه وصالت ما و خیال و خوابی

مخمور آن دو چشمم آیا کجاست جامی
بیمار آن دو لعلم آخر کم از جوابی

حافظ چه می‌نهی دل تو در خیال خوبان
کی تشنه سیر گردد از لمعه سرابی

شرح لغت: باب: در

تفسیر عرفانی:‌

۱- حضرت حافظ در بیت آخر می‌فرماید:

*‌ای حافظ چرا دل به خیال دیدار زیبارویان سپرده ای؟ مگر نمی‌دانی که تشنه کام از برق سراب سیر نمی‌شود؟

۲- زندگی را با تن آسایی و خوشی می‌خواهید بر باد دهید. در حالی که شما از چنان قدرتی برخوردارید که به هر کاری دست بزنید، کاملاً موفق و پیروز خواهید شد. بویژه آنکه از وجاهت و زیبایی برخوردارید. پس چرا سعی نمی‌کنید، زیرا زندگی شما آمیخته‌ای از فرهنگ دو گانه است.

۳- اگر ارزش واقعی شما را درک نمی‌کنند، ناراحت نباشید. زیرا رسم مردم روزگار این چنین است. چشمان نگران و قلب تپنده عزیز و مهربانی بخاطر تلاش و کوشش و موفقیت شما در سینه اش می‌زند و نگران شماست. مسافر مهربان و کله شقی که راجع به او فکر می‌کنید، به زودی گره از کارش باز می‌شود و اوضاع او رونق پیدا می‌کند.

تعبیر غزل:

به دنبال درمانی برای درد‌های خود و چاره‌ای برای زندگیت می‌گردی. دل به کسی سپرده‌ای که عشق او برای تو جز رنج و غم و عذاب ارمغانی نداشته است. تو خود می‌دانی که وصال او سرابی بیش نیست، ولی زندگی در سراب عملی نمی‌باشد. از این نیت صرف نظر کن و گمشده خود را در جای دیگری بیاب.