بحران مجریان؛ کجای کار ایراد دارد؟

برخی مجریان تلویزیون ما آن‌قدر خیز مردمی بودن برداشته‌اند که کلا در بین مردم گم شده‌اند و از آن‌ها عقب مانده‌اند. اشتباهات آزارنده و بیهوده و بی‌دلیل مجریان تلویزیون مثل آن داستان عمو مسعود گفتن مجری شبکه یک و این لفظ نامناسب مجری دستپخت که شغل راننده تاکسی را به شکل بدی توصیف می‌کند یا آن مجری خانم که اسم مولوی را به شکلی مضحک ادا می‌کرد…

روزنامه هفت صبح در ادامه نوشت: کلمات و جملاتی که با عقل طراز بسیار ساده و معمولی مشخص است که نباید بر زبان آورده شود؛ و خب کار مجری‌ها بیان همین کلمات است و وقتی متوجه کلمات و تاثیرشان نمی‌شوند یک جای کار ایراد دارد. به نظر می‌رسد مجریان تلویزیون باید هرچه سریع‌تر الک شوند و در دوره‌های آموزشی تست شوند و لوازم کار اجرا را یاد بگیرند.

این ادبیات عقب‌تر از ادبیات طراز مردم است. خیلی بد است که این توهم مردمی بودن به اینجا ختم شود که مجریان ما با کلماتی گوش و روان ما را بیازارند که اشتباه‌بودنشان اظهر من‌الشمس است و عجیب است که این مجریان یا متوجه نمی‌شوند و یا درک درستی از اشتباه خود ندارند و گاه به دنبال توجیه هم برمی‌آیند. اشتباه در رسانه‌ها به‌خصوص برنامه‌های روتین اجتناب‌ناپذیر است، اما مسئله اینجا با اشتباه کردن فرق می‌کند.

این مجریان گویی درکی از وظیفه خود ندارند و بدتر از آن به اندازه کافی آموزش ندیده‌اند و از دانش متوسط جامعه نیز به دور هستند. برای همین بعضی اوقات اصلا زیر بار اشتباه خود هم نمی‌روند و این‌گونه برخورد می‌کنند که خب حالا مگه چی شده! تلویزیون باید سطح متفاوتی از فرهنگ و گفتار را به مردم منتقل کند. نمی‌گویم متکلف باشد و متصنع (به سبک شهاب حسینی در همرفیق!) نه، اما فرمول‌هایی در این میان وجود دارند که یک مجری خوب را مشخص می‌کنند.

از خوش‌لباسی و خوش‌قدوقامت بودن تا بیان درست و ادبیات مناسب و سواد کافی و هوش به‌اندازه و طنازی. اجباری نیست که تلویزیون برنامه‌های پربیننده خود را با توهم مردمی بودن به مجریانی که دانششان کافی نیست و زاویه دید اشتباهی انتخاب می‌کنند بسپارد. در زمانه هجوم فضای مجازی اتفاقا انتخاب ادبیات مناسب و فاخر (و نه متکلف و متصنع) و طناز می‌تواند نقطه تمایز درست تلویزیون با هیاهوی فضای مجازی باشد.

این سراسیمگی را در اجرا‌ی مجری‌ها حذف کنید. برایشان دوره‌های آموزشی بگذارید و اجرا‌های اساتیدی مثل میرفخرایی، نوذری، عالمی، محمد صالح‌علا و فردوسی‌پور را برایشان پخش کنید و نکته‌ها را به آن‌ها آموزش دهید و یا علی درستکار و صدرالدین شریعتی و صفاریان‌پور و ضابطیان. از همین امروز شروع کنید. دیر می‌شود. این سندرم و سنت اساتید احمدزاده و حسینی و شهریاری را از تلویزیون دورکنید و یا حداقل کمرنگ کنید.