کنایه مهاجرانی به علم الهدی: امیدوارم با کاروان طلاب به زیارت فردوسی برود

در موضوعات حقوقی ، کنایه حرف زدن یعنی حرف نزدن .
رابطه بین حاکمان و مردم حقوقی است

شیخ محمودِ شبستری ، عارفِ قرنِ هشتمِ هجرى：

شد در ایّامِ تابعین این نام ،
عالِمِ علمِ فرعی و احکام .
اهلِ آن قرنها چو بگذشتند ،
دلِ مردم ز ره فرو گشتند .
فتنه و اختلاف شد پیدا ،
علمِ دین شد ز علمِ فقه جدا .
حیله ​های ِ جهان به هم کردند ،
به فقاهت وِرا عَلَم کردند .
چون یهود و نصارا از تصنیف ،
کرده احکامِ دینِ حق تحریف .
لفظِ مُعجز بدان رها کردند ،
قلم اندر معانی آوردند .
همچو اصحاب ِ سبت دام کنند ،
رَبْوْ را محضِ بیع نام کنند .
صد به سی و به بیست کرده حسیب ،
پس خدا را به بیع داده فریب .
با خدا حرب می​کند به حِیَل ،
آری "الحرب خدعه" "است مَثَل .
گاه دستارچه به بیع کند ،
تا چنین حیلتی شنیع کند .
گاه انگشتری بیارد پیش ،
تا بَرَد خان و مانِ آن درویش .
زان سبب صیدِ او از این شست است ،
تا بدانی که کار از این دست است .
مُرده ریگش چو نیم دانگ ارزد ،
پس چرا در حساب صد برزد !؟
آری این از قضای ِ مولاناست ،
چه کند !؟ این بلای ِ مولاناست .
آن زمان کو قضا همی رانَد ،
قَدَر از زور او فرو مانَد .
من ندیدم قضا چنین مُبرَم ،
که بگردد همی به نیم دِرَم .
غدر و تزویر کرده با خود راست ،
یعنی این خود سجل دارِ قضاست .
چون سجلّ از کتاب ِ سِجّین است ،
درخورِ صد هزار نفرین است .
باز بنگر به صاحب ِ فتوا ،
کرده وسواسرا لقبْ تقوا .
در درون حرص چون سگِ مردار ،
وز برون آبم از دو قُلَّه بیار .
بسته از کبر و غل و بخل و شَرِه ،
بر تن و جان خود هزار گره .
از تفقه دگر قساوتِ دل ،
جوید از غایتِ شقاوتِ دل .
بیست من آب بایدش به وضو ،
در قرائت سرش شده چو کدو .
به وساوس کند جهانی باز ،
همچو شیطان به وقتِ عِقدِ نماز .
یعنی آن تقوی از حضور بود ،
ره نبیند هر آنکه کور بود .
مغز و خونش همه ز خوانِ امیر ،
وز رَشاشه همی کند تعفیر .
کرده جمع از مُشاهراتِ حرام ،
دِرَمی چند را به بخلِ تمام .
همه در بند مِلک و اسبابند ،
فقهاشان مخوان که اربابند .
فقه ره دیدن است و ره رفتن ،
نه برآشفتن و سخن گفتن .
هرکه او شد به لقمه ​ای خرسند ،
چه کند علم و دعوی و سوگند !؟
بس مسایل که در سَلَم خوانی ،
وز توکّل یکی نمی​دانی .
صبر و شک و رضا و توبۀ خاص ،
چیست، چِبْوَد محبت و اخلاص !؟
نه زجهل این حدیث می​رانم ،
که من این فقه را نکو دانم .
خوانده و کرده​ ام در آن تصنیف ،
وندرین نیست حاجتِ تعریف .
علمِ دین خوان و راهِ سنّت گیر ،
پندِ منِ روزگار رفته پذیر .
فرض و سنّت بدان و حِلّ و حرام ،
چه شد ار نیستی تو خواجه امام !؟
به عمل کوش و علم جوی رفیق !
تا رسی زان به عالَمِ تحقیق .
چون تو از مکرِ حق نمی​ترسی ،
هرچه خواهی بکن چه می​پرسی !؟
بر سر خود نهاده ​ای خروار ،
وندر آویخته گوشۀ دستار .
فصلکی چند را ز بر کرده ،
خویشتن را به زور خر کرده .
از همه مردمان گزین کند او ،
خرِ نر جمله شیخِ دین کند او .
آنکه را عُجب و کبر بیشتر است ،
قُرب ِ او نزدِ عام بیشتر است .
همه میلش به غمر و گول بود ،
رهبرِ او همیشه غول بود .
خر سری را لقب فقیه کند ،
عالَمی مُلکِ یک سفیه کند .
یک هنرمند از او نیاساید ،
همگی روی ِ ناخوش آراید .
گر موحد شکایتی بکند ،
چون کند گر حکایتی بکند !؟
می​دهم از کمالِ داد سخن ،
تو چه کاری که نیست لایقِ من !؟
وقتِ من زان همیشه خوش گذرد .
که دلم راهِ فقر می​سپرد .
گشت راضی به هرچه پیش آید ،
وقت را بُوَد تا چه فرماید .
به قناعت درون گنجِ خمول ،
فارغ از منصب و منالِ فضول .
نه مدرّس نه قاضی و نه خطیب ،
نه معلم نه واعظ و نه ادیب !!!!!!!

این آقای مهاجرت‌کرده تا وقتی رسما بابت حرفهای سخیفش درباره‌ی حجاب بانوان میانسال عذرخواهی نکند مواضعش هیچ اهمیتی ندارد.

تف به جهل برخی حکومتگران متحجر!