آیا هوش مصنوعی می‌تواند انسان‌ها را از خیانت به شریک زندگی شان باز دارد؟

فرارو- به طور معمول افراد با هدف وفادار ماندن به شریک زندگی خود و بهره‌مندی از تمام مزایایی که چنین رابطه‌ای می‌تواند ارائه دهد از جمله احساس امنیت، تعلق خاطر و صمیمیت وارد یک رابطه عاشقانه تک همسری می‌شوند. با این وجود، افرادی ممکن است خیانت کنند، زیرا نرخ بالای خیانت چنین واقعیتی را نشان می‌دهد. پروفسور "گوریت بیرنبائوم" از دانشکده روانشناسی ایوچر دانشگاه رایشمن و پروفسور "دورون فریدمن" از دانشکده ارتباطات سامی اوفر در هرتزلیا این موضوع را بررسی کردند که چگونه می‌توان از واقعیت مجازی برای بررسی شرایطی استفاده کرد که به افراد کمک می‌کند تا در برابر وسوسه‌های خیانت مقاومت کنند.

به گزارش فرارو به نقل از جروزالم پست، این مطالعه در مجله‌ای تحت عنوان "چیدن میوه ممنوعه: تاثیر رابطه عاشقانه با یک عامل مجازی بر جذب شرکای جایگزین واقعی و موجود" منتشر شده است. این پژوهشگران مطالعه خود براساس نظریه تلقین انجام دادند که در آن اشاره می‌شود قرار گرفتن در معرض تهدیدات ضعیف شده خود کنترل‌گری را افزایش داده و به افراد اجازه می‌دهد تا پیش از موعد برای یک تهدید جدی‌تر آماده شوند.

برای مثال، موقعیتی را تصور کنید که در آن تصمیم می‌گیرید مصرف غذای خود را برای کاهش وزن محدود کنید. مواجهه با یک شیرینی کوکی نیمه خورده فراموش شده ممکن است تمایل شما را به کاهش وزن یادآوری کند. این افزایش آگاهی از هدفی که برای خود تعیین کرده‌اید شما را تشویق می‌کند تا در برابر وسوسه بیش‌تر در برابر شیرینی‌های مورد علاقه تان که تهدیدی جدی‌تر برای رژیم غذایی شما هستند مقاومت کنید.

پژوهشگران دو آزمایش را انجام دادند که در آن ارزیابی کردند آیا قرار گرفتن در معرض تهدید ضعیف شده برای رابطه به شکل گپ عاشقانه با یک شخصیت مجازی به مصونیت افراد در برابر وسوسه‌های دنیای واقعی که می‌تواند ثبات رابطه عاشقانه آنان را تهدید کند کمک می‌نماید یا خیر. در این زمینه، انتظار می‌رود قرار گرفتن در معرض یک تهدید ضعیف افراد را از تعهدات خود در قبال شریک فعلی خود آگاه سازد و آنان را بیش از پیش به منظور مقابله با تهدید جدی‌تری برای رابطه شان آماده سازد.

پژوهشگران اشاره کردند که قرار گرفتن در معرض یک شخصیت مجازی اغوا کننده ممکن است تمایل افراد را برای محافظت از رابطه فعلی خود افزایش دهد تا متعاقبا تمایل بیشتری به همسر فعلی خود داشته باشند و دیگری را کم‌تر جذاب بدانند.

برای آزمایش فرضیه تحقیق در هر دو آزمایش شرکت‌کنندگان در روابط تک همسری عینک واقعیت مجازی (VR) گذاشتند و وارد یک بار شدند. در آنجا با یک متصدی بار مجازی گفتگو کردند. آواتار متصدی بار به دو صورت رفتار می‌کرد در شرایط آزمایشی متصدی بار با شرکت کنندگان وارد گفتگویی عاشقانه می‌شد و در شرایط کنترل، رفتاری خنثی با آنان داشت. پس از آن، هر شرکت کننده با یک شخص واقعی ملاقات کرد. در پایان این جلسه از شرکت کنندگان خواسته شد تا احساسات و ادراک خود را چه در حین تعامل با متصدی مجازی و چه در حین تعامل در دنیای واقعی ارزیابی کنند.

در آزمایش نخست یک مصاحبه‌گر جذاب با شرکت کنندگان در مورد نگرش آنان نسبت به مسائل مختلف بین فردی بلافاصله پس از گپ آنان با متصدی مجازی بار مصاحبه کرد. مصاحبه کنندگان از پیش آموزش دیده بودند گرما و علاقه را به شرکت کنندگان منتقل کنند.

در پایان مصاحبه شرکت‌کنندگان ارزیابی کردند که مصاحبه گر تا چه اندازه از نظر جنسی جذاب بوده است. یافته‌ها نشان دادند که شرک کنندگان پس از گپ زدن عاشقانه با متصدی بار مجازی مصاحبه گر انسانی را در مقایسه با شرکت کنندگانی که تعامل اولیه شان با یک متصدی مجازی بار گپی خنثی بود از نظر جنسی دارای جذابیت کم تری قلمداد می‌کردند.

در آزمایش دوم شرکت کنندگان به همراه شرکای خود به آزمایشگاه دعوت شدند. زوج‌ها در اتاق‌های مختلفی از یکدیگر جدا شدند یکی از آنان در حال گپ زدن عاشفانه با متصدی مجازی بار و دیگری در حال تماشای یک ویدئوی گپ خنثی بود. پس از تعامل مجازی شرکت کنندگان بار دیگر با شرکای خود ملاقات کردند و از آنان خواسته شد تا درمورد جنبه‌های رضایت بخش و خسته کننده زندگی جنسی شان گفتگو کنند. در پایان بحث شرکت کنندگان میزان تمایل جنسی را نسبت به شریک زندگی شان و سایر افراد ارزیابی کردند.

یافته‌ها نشان داد شرکت کنندگانی که یک گپ جنسی اولیه با متصدی مجازی بار داشتند میل جنسی قوی تری به شریک زندگی شان و کاهش علاقه جنسی به افراد دیگر در مقایسه با کسانی که تعامل اولیه شان با متصدی مجازی بار گپ خنثی بود گزارش کرده بودند.

بیرنبام نتیجه گرفت که یافته‌های این دو مطالعه نشان می‌دهد که می‌تواند با استفاده از نظریه تلقیح در مورد افراد آنان را در برابر تهدیدات متوجه رابطه عاشفانه شان مقاوم‌تر ساخت. این اولین مطالعه در جهان است که نشان می‌دهد چگونه یک تعامل واقعیت مجازی می‌تواند روابط دنیای واقعی را بهبود بخشد.

این مطالعه نشان می‌دهد که یک تهدید مجازی ضعیف که طبق تعریف نمی‌تواند به طور مستقیم به رابطه آسیب برساند به افراد در یک رابطه تک همسری اجازه می‌دهد زودتر از موعد آماده شوند تا به طور موثرتری با تهدید‌های مهم در دنیای واقعی مقابله کنند. بدین ترتیب تعاملات واقعیت مجازی ممکن است به توانایی افراد برای حفظ روابط پایدار و رضایت بخش با شرکای واقعی شان کمک کنند.