عملکرد باجو و زيدان در جام‌هاي 94 و 98

در دو جام‌جهاني 1994 و 1998 بيش از همه نام دو بازيكن به ذهن مي‌رسد؛ زين‌الدين زيدان كه 12 سال قبل فرانسه را در خانه به مقام قهرماني رساند و ستاره آن زمان خروس‌ها بود و ديگري روبرتو باجو كه در جام 94 آمريكا تيمش را به فينال رساند اما در ضيافت پنالتي‌ها ضربه‌اش را به آسمان فرستاد تا برزيلي‌ها جام را بالاي سر ببرند. 

فوتبال دوستان جوان كه اين دو جام را نديده‌اند قضاوت چندان مناسبي از اتفاقات اين دو تورنمنت ندارند و تصور مي‌كنند زيزو و روبي در اين دو رقابت ستاره‌هاي تيم خود بوده‌اند درست مثل اينكه ما فرانس پوشكاش را بهترين بازيكن جام 1954 مي‌دانيم اگر هيچ‌كدام از ما غير از تصاوير بي‌كيفيت از بهترين لحظات آن رقابت‌ها، چيز ديگري نديده‌ايم.

پنج گل و ديگر هيچ
شايد بهتر است نگاهي واقع‌بينانه به اين رقابت‌ها داشته و واقعيت‌ها را دوباره بررسي كنيم. باجو اگر چه در جام 94 موفق شد پنج بار براي تيمش گلزني كند اما يكي از ضعيف‌ترين نمايش‌هايش را در آن رقابت‌ها ارائه كرد. زيدان نيز در فينال 98 با دو ضربه سر عالي پايه‌گذار پيروزي فرانسوي‌ها بود با اين حال يكي از كم اثرترين نفرات فرانسه در آن تورنمنت بود و شايد بعد از استفان گيوارش بدترين بازيكن آنها بود. 

در آغاز جام 94 ايتاليا در ديدار نخست به مصاف ايرلند جنوبي رفت و يك بر صفر شكست خورد. باجو در اين مسابقه بيشتر يك تماشاگر و يكي از بدترين بازيكنان زمين بود. آريگو ساچي، سرمربي آن زمان آتزوري نيز با اين نظر موافق بود و در ديدار دوم برابر نروژ پس از اخراج جيان‌لوكا پاليوكا، دروازه‌بان اين تيم در دقيقه 21 مجبور شد باجو را بيرون كشيده و سنگربان دوم را راهي ميدان كند.
 
دينو باجو كه در خط مياني بازي مي‌كرد با يك ضربه سر تك گل پيروزي بخش تيمش را به ثمر رساند. آخرين ديدار آنها در مرحله گروهي برابر مكزيك بود كه باجو دوباره به تركيب اصلي برگشت اما باز هم كم اثر بود و ايتاليا به لطف گل دانيل ماسارو يك – يك مساوي كرد و خوش شانس بود كه به عنوان تيم سوم گروه راهي مرحله بعد شد. 

در دور بعد و برابر نيجريه او به عنوان ستاره تيمش مطرح شد و در جريان پيروزي 2 بر يك هر دو گل تيمش را به ثمر رساند البته او باز هم تا دقيقه 89 هيچ كاري نكرد و تاثيري در مسابقه نداشت. امانوئل آمونيكه نماينده آفريقا را پيش انداخته بود و تلاش آلبرتيني و دونادوني در ميانه ميدان به جايي نرسيد. 

اخراج زولا دردسرهاي ايتاليا را دو چندان كرد. در فاصله يك دقيقه مانده به پايان حركت عالي روبرتو موسي را باجو به گل تساوي تبديل كرد و در وقت اضافه، خطاي پنالتي روي آنتونيو بناريوو را باجو وارد دروازه نيجريه كرد تا قهرمان لاجوردي‌پوشان لقب گيرد در حالي كه كار اصلي را موسي و بناريوو انجام دادند. 

در يك‌چهارم نهايي برابر اسپانيا نيز اوضاع به همين ترتيب بود. دينو باجو يك گل فوق‌العاده زد و ستاره تيمش بود اما در دقيقه 88 روبرتو گل پيروزي بخش آتزوري را زد و لقب قهرمان را به دست آورد. در نيمه نخست بازي برابر بلغارستان در نيمه‌نهايي او يكي از بهترين‌ها بود و نقش مهمي در پيروزي 2 بر يك ايتاليا داشت. او در فينال هم يك بازيكن معمولي بود و با از دست دادن يك ضربه پنالتي، ناكامي‌اش را كامل كرد. 

باجو پنج گل در اين تورنمنت به ثمر رساند اما تنها در يك مسابقه عملكرد خوبي داشت. آيا مي‌توان او را بهترين بازيكن آتزوري در اين رقابت‌ها دانست؟ اگر او ستاره ايتاليايي‌ها بوده پس بناريوو، دينو باجو، آلبرتيني و البته مالديني و باره‌سي چه نقشي در اين موفقيت داشتند؟ او در جام 1990 و حتي در فرانسه 98 كه بيشتر يك بازيكن تعويضي بود عملكرد بهتري داشت. 

زيزوي 98
زين‌الدين زيدان در جام 1998 نيز كم و بيش چنين وضعيتي داشت. البته پرونده او كوتاه‌تر بود چراكه تنها در پنج بازي از هفت مسابقه تيمش حضور داشت. در ديدار نخست برابر آفريقاي جنوبي كار فوق‌العاده‌اي انجام نداد و تنها دو موقعيت براي دوست خوبش، كريستوف دوگاري ايجاد كرد كه يكي از آنها از روي يك ضربه كرنر بود. در ديدار دوم مقابل عربستان، زيزو كنترلش را از دست داد و با كارت قرمز زمين مسابقه را ترك كرد.
 
اين نخستين بار نبود كه او از كوره در مي‌رفت و مسلما آخرين بارش نيز نبود. در ابتداي مسابقه او دو موقعيت راحت را از دست داد كه به هدر دادن يكي از آنها تقريبا غيرممكن بود. خروس‌ها 2 بر صفر پيش بودند و حريف 10 نفره به كارش ادامه مي‌داد با اين حال زيزو در حركتي عجيب با كف پا به فواد امين ضربه زد تا علاوه بر اخراج دو جلسه نيز محروم شود. در غياب او، فرانسه دو ديدار دشوار برابر دانمارك و پاراگوئه را با پيروزي پشت سر گذاشت. 

اگر تصور مي‌كنيد كه زيزو در بازگشت فرانسه را به اوج رساند، كاملا در اشتباهيد. زيزو يكي از بدترين‌هاي فرانسه برابر ايتاليا در يك‌چهارم نهايي بود و به جز يك پاس خوب براي كريستين كارمبو، كار ديگري انجام نداد تا پس از تساوي بدون گل، آبي‌ها در ضربات پنالتي به برتري رسيده و راهي نيمه‌نهايي شوند. 

در نيمه‌نهايي و برابر كرواسي او شروع خوبي داشت و چهار شوت به سمت دروازه حريف روانه كرد كه از دست رفت. پس از گل داور شوكر براي كروات‌ها، او نتوانست كاري انجام دهد و ليليان تورام مدافع راست فرانسه كه تنها اشتباهش در اين تورنمنت منجر به گل حريف شده بود دست به كار شد و در عرض 22 دقيقه، دو گل به ثمر رساند. جالب اينكه او در طول 142 بازي ملي‌اش همين دو گل را به ثمر رساند تا ميزبان راهي فينال رقابت‌ها شود. 

فينال براي زيدان يك روز استثنايي بود. او دو گل زد و بازي خوبي ارائه داد اما آيا بايد او را نيز قهرمان فرانسوي‌ها بدانيم؟ فقط همين دو گل براي اينكه او را موثرتر از تورام، ليزارازو، ديديه دشان و تيه‌ري آنري بدانيم كافي است؟ مطمئنا پاسخ منفي است و زيزو در برابر آنها يك ناكام بود.