خودکشی‌های دانشجویی

من خودم فارغ التحصیل ارشد دانشگاه تهرانم و بیکار، سال بعد رو واسه دکتری میخام برم کانادا، اونجا حاضرم حتی توی ی رستوران کار کنم چون میدونم اینجا واسه من هیچ تضمینی وجود نداره، نصیحت من به تموم جوونای ایران اینه که از این کشور فرار کنید چون ما ژن خوب نداریم، هیچی نداریم، فقط باید بریم...

مگه استادان درس را پاس میکنند یا دانشجویان که نوشته اید «استادان زیر بار پاس کردن این دروس نرفتند». خوب اگر نمره نگیرد که استاد بیچاره نمی تواند نمره بدهد به او.

چرا خودکشی نکنه ؟ خودم مثل اینها بودم . البته آزاد خوندم !
میرفتم دانشگاه یکسری بچه پولدار و آقازاده با ماشین های چند میلیونی میومدن و مرکز توجه دختر خانوم ها بودن و نه در آینده مشکل سربازی داشتن نه زندگی و درآمد ...
با اینکه درسم خوب بود قشنگ آینده خودم رو میتونستم ترسیم کنم . بعد دانشگاه 2 سال سربازی تو شرایط سخت و بعدش کارمندی و حقوق پایین گرفتن و مجردی تا لب قبر !!!
متاسفانه در کشور ما آینده جوونا خیلی تضمین نیست و باید ژن خوب داشته باشی ....

این افراد جای دیگری هم غیر از دانشجویی بودند باز هم خود را نابود می کردند.

کسی که تحمل سختی کشیدن موقت در کنا ر موهبت زیبا و با ارزش زندگی را نداره بالاخره کار خودش را می کنه

در ایران دانشگاهی وجو ندارد. آنچه را که شما نام می برید یک مدرسه بزرگ است با معلمانی بی سواد و متکبر و ساختار اداری معیوب و فرسوده! فاقد هر گونه امکانات استاندارد برای زندگی موقت و بهداشت بسیار پایین. از پژوهش حرفی نمیزنم که شده کاغذ بازی بدون هیچ خروجی در صنعت. اگر دانشگاه ها تعطیل شوند هیچ مشکلی برای صنعت ما به وجود نمی آید. چون اساسا صنعتی نداریم که وابسته به دانش ما باشد!!!

طرف وقتی میبینه این همه زحمت کشیده و درس خوانده ولی به هیچ جایی نمیرسه و همه امکانات کشور دربست در اختیار ژن خوبها هستش معلومه خودکشی می کند لعنت بر این ژن خوبها که زندگی چند نسل را تباه کردن

نا امید نشید دوستان ، مشکلات زیاده ولی ذهن شما و نگاه شما اصل همه چیزه . اجازه ندید توهم مشکلات شما رو از پا دربیاره ، به خاطر مادر و پدرامون که اینهمه برای ما زحمت کشیدند و امید دارند.
خودم فارغ اتحصیل حقوق دانشگاه تهران توی دانشگاه و خوابگاه شرایط خوب نبود اوایل کارم هم درآمد خوب نبود ولی الان شکر خدا با کار سالم درامد و زندگی آبرومندی دارم با دیدن دخترم که پر از شور و شادیه و حس رضایت پدرم لذت میبرم و دیگه هیچی نمیخام
توهم سیاه ناامیدی رو از ذهن زیباتون بیرون بریزید.

دوستان عزیز , دانشگاه یعنی وقت تلف کنی , یعنی یک دنیای پوچ به دور ا جامعه و بازار کار , یعنی یه خانه پوشالی و فریبنده که هیچ چیزی نداره , از همون هجده نوزده سالگی یک حرفه ای و شروع کنبد تا سی سالگی میشید یک متخصص واقعی اون موقع تو بازار کار شما رو رو هوا میزنن ] من ده جا کار کردم یک نفر از من مدرک تحصیلی نخواست همه تخصص واقعی میخوان , وقتتونو در دانشگاه پای درسهایی که هیچ نیازی بهشون در جامعه نیست نذارین 99 درصد درسهایی که تو دانشگاه میخونیم هیچ نیازی بهشون در بازار کار نیست این و از روی تجربه میگم این نصیحت و از من باتجربه قبول کنین و برین تمام فکر و انرژی تونو صرف یادگیری یک حرفه کنین در آینده خودتون میتونین واسه خودتون یه کاری و بزنین بی منت و ببینین چقدر جلو میفتین

چرت و پرت نوشتی
خودت هم نمیدونی میخواستی چی مقاله ای در بیاری

تورم 7 در صد ، وزیر علوم در دوره قبل یک پزشک بود و در کشور تمام آرمایشگاه های تخصصی راه اندازی شده و اساتید بدون دغدغه مالی و علمی از صبح تا شب در دانشگاه کار پژوهشی انجام می دهند و در حال حاضر هم وزارت بدون وزیر است

شما یه زحمت به خودت بده بیا از نزدیک با دانشجوهای دانشگاه تهران، مخصوصا فنی، محاسبه کن. ببین چقدر اینجا درس خوندن عذاب اوره. از یه طرف نمیذارن کار کنی، از یه طرف بهت هیچ کمک هزینه ای نمیدن، همین وام ویژه دکتری رو هم با چه تاخیری میدن، هیچ موضوع پژوهشی ندارن و همه کار با خود دانشجوست، ازون طرف هی مهلت دفاع از پروپوزال و ... رو کم میکنن یا تعداد سنوات مجاز رو کم میکنن تا دانشجو مجبور شه که بیشتر به خودش فشار بیاره، بعد هم خیلی راحت دانشجویی که به مهلت های تعیین شده نرسید رو کمیسیونی و نهایتا اخراج میکنن.
خب شما اونوقت انتظار خودکشی نداری؟ هر اعتراضی هم بشه، میگن مشکل از خود دانشجوست که کم کاری میکنه. هر قانونی که میذارن مبتنی بر اینه که به دانشجو بیشتر فشار بیاد. در حالی که خیلی جاهای مهم اشکال از ساختار دانشگاه و اساتید هست.
چند تا خودکشی دیگه باید اتفاق بیفته تا شما خبرنگاران به خودتون زحمت بدین که از آنچه در دانشگاهها اتفاق میفته گزارش تهیه کنید؟

تحصیلات من در یه دانشگاه دولتی بود که در طول این چند سال به دلیل محرومیت ،امکانات ضعیف و عوامل فرهنگی و اجتماعی دچار افسردگی شدید شدم.افسردگی که تمام زندگیمو تحت شعاع قرار داد و سالهای سال از جوانیم با درد و اضطراب زندگی کردم و نهایتا هم تحصیلاتم ناتمام رها کردم مطمئنا این اثرات مخرب تا پایان عمر همراه منه.

یکی از اشکالات دانشگاههای ما این است که اختیارات زیادی برای اساتید قایل هستیم و اگر دانشجو با یک استاد برخوردی داشت مرکز دیگری که مدافع دانشجو باشد و از دانشگاه بالاتر باشد کمتر وجود دارد.اساتید مرتبا به دانشجو میگویند " حد خود را بدانید" اما معلوم نیست چرا " حد و اختیارات اساتید " مشخص نیست.

لطفا یک گزارش واقعی از دانشگاهها تهی کنید. بعضی دانشگاهها با سطح پایین به راحتی دانشجوی بی کیفیت تولید کرده و مدرک می دهند ولی دانشگاههای دولتی مانند ... در تهران که اینجانب به عنوان دانشجوی دکترا مشغول به تحصیل هستم با سختگیری بسیار زیاد و بی مورد و درخواست تولید مقالات مختلف برای بالا رفتن رتبه علمی استاد و دانشگاه دنیا را برای ما سیاه کردند.
من راضی نیستم و این نانی که بعضی اساتید محترم به منزل می برند در خون دانشجو زده اند.
آخرش هم می شویم مانند خروجی های همان دانشگاههای بی کیفیت و در محل کار کنار هم می نشینیم.

شما یجوری در مورد دانشگاه های دولتی صحبت میکنید انگار دهه هفتاد و اوایل هشتاد هستش !
دیگه تموم شد اون زمانیکه دانشجوهای شریف و تهران یا امیر کبیر نخبه بودن و آدمای خاصی بحساب میومدن ...
بنده خودم بواسطه یک کاری در کنار بچه های این دانشگاه ها بودم , متاسفانه به قدری وارد حاشیه و مسائل غیر اخلاقی و خارج از قوانین دانشگاه های کل دنیا شدن که باور کنید بچه های علمی کاربردی بعضا ازشون با سوادتر هستن !!!
برید بینشون میبینید , یا در حال استعمال دخانیات و مخدر گل و حشیش هستن یا رابطه ای پنهانی و پر خطر با جنس مخالف دارند ...
همه چیزمون خراب شده , دانشگاه هم خراب شده مثل قبل نیست !

من خودم توی کنکور ارشد رتبم خیلی خوب شد و توی یکی از بهترین دانشگاه های تهران قبول شدم. تلاش کرده بودم. لیسانسم هم از دانشگاه دولتی گرفتم. با هزار تا امید نشستم درس خوندم تا تهران قبول بشم. ولی وقتی رفتم دانشگاه چیزی ندیدم جز زیراب زنی و رابطه و سطحی نگری و ... خیلی ها رو میدیدم که فقط ظاهری کار میکنن و بهترین نمره ها رو میگیرن. خیلیها میرفتن پیش استادها و غیبت استادهای رقیبشون رو میکردن! ازین چیزها انقدر دیدم که نگو. ولی من که اهل تلاش بودم ظرف 6 ماه توی خوابگاه به جایی رسیدم که فقط با قرص خواب میتونستم بخوابم. چون همه تلاشهایی که کرده بودم دیدم که برای سراب بوده. نه استادها و نه خیلی از دانشجوها دنبال علم نبودن، فقط دنبال خودنمایی. یک سری هم که دنبال رابطه بازی بودن با هم فقط. توی این جو آدمی که دنبال هدف درست و حسابی باشه یا باید خودشو به بیخیالی بزنه یا دیوونه میشه آخرش. الان هم دارم روی مقاله کار میکنم که برم. کار دیگه ای از دستم برنمیاد. نه پول داریم، نه پارتی دارم. با اونهایی که از من بزرگترن توی رشته خودم هم حرف میزنم میگن همین کارو بکن. درس خوندن توی دانشگاه های خوب برای امثال من خودش یک مشکله. الان که میخوام برم باید نزدیک 50 تومن پول جور کنم برای خرید مدرک کارشناسی و لیسانس. هرچی سنگه مال پای لنگه.

فرزند من با رتبه خيلي خوب وارد اين دانشگاه شد و الان با افت تحصيلي شديد روبروست . اصلا تنها چيزي به مسئولين دانشگاه به فكر اون نيستند دانشجو و شرايط تحصيلي و روحي و رواني اونه . من توقع داشتم دانشگاه برخورد منطقي و علمي با وضعيت اسف بار نخبگان اينده ساز كشور داشته باشه . بشدت نگران فرزندم ، اينده و همچنين كشورم هستم ...

خود کشی یک علت ندارد و علت های متعددی در وقوع خود کشی موثر است . از نظر دورکیم در جامعه ای که همبستگی اجتماعی و پیوندهای خانوادگی تضعیف شده باشد زمینه های خودکشی رشد زیادی می کند. قدر مسلم این دانشجو هم مشکل خانوادگی ( گسست عاطفی) داشته و احتمال اینکه بدلیل مشکلات تحصیلی که سنوات زیادی ( از سال 90 تاکنون ) میشه 14 سال . لذا نمی توان همه مشکلات را بر گردن دیگران انداخت. ضمن اینکه هر فردی که زمینه افسردگی و مشکلاتی دارد باید این آدمها رها نشوند و سعی شود که با تسهیلاتی کار این ها پیش برود. لذا از نظر عقلی خودکشی عمل مذمومی است اما خداوند خودش کمک کند تا انسان لحظه ای غفلت نداشته باشد. مطلب دیگر متاسفانه در جامعه ای مثل ایران همه و بخصوص جوانان میخواهند همه چیز را در لحظه بدست بیارن و بقولی ره صد ساله را یک شبه طی کنند. ممکن است یک عده ا ی هم طی بکنند اما تعداد آنها محدود است و اگر انسان پشتکار و امید و توکل بخدا داشته باشد به همه جا می رسد.
حدیثی داریم که می فرماید " آرزوهای دراز و دست نیافتنی انسان را پیر می کند" . سعی کنیم در حد خودمان و ظرفیت خودمان اندیشه کنیم و بدانیم که خوشبختی صرفا داشتن ماشین و کار با درآمد بالا و ... نیست خوشبختی می تواند داشتن سلامتی و عقل و استعداد و داشتن خانواده ،امینیت و هزاران نعمات دیگری باشد که خداوند به طور میانگین برای همه انسانها به آنها عطا نموده است خیلی از چیزها را به من داده اما به تو نداده و بر عکس تو یه چیزهایی داری که من ندارم. پس بدانیم نعمات خداوندی توزیع شده است . بهتر است به داشته هایمان هم نگاه کنیم تا نداشته هایمان.