مهدی بهروان؛ روز شنبه مورخ ۹۶/۰۵/۱۴ بعد از یک حماسه پرشور و به یاد ماندنی در انتخابات ۲۹ اردیبهشت ۹۶ منتخب مردم ایران در مقابل نمایندگان مجلس شورای اسلامی و حدود بیش از ۱۰۵ نماینده از اقصی نقاط دنیا سوگند یاد کرد و مراسم تحلیف دوازدهمین رئیس جمهور ایران اسلامی با عزت و افتخار تمام برگزار گردید.
این مراسم همانند دیگر مراسم مرسوم دنیا حواشی‌های خود را داشت؛ از دیدار نمایندگان مجلس با فرستادگان سیاسی کشورهای دیگر گرفته تا بحث پیرامون پرونده هسته‌ای و تحریم‌های جدید آمریکا و اعلام همکاری و همیاری قوای دیگر با دولت منتخب آینده همه و همه از رویدادهای جالب پیرامون مراسم تحلیف آقای دکتر روحانی بودند که ناگهان تصاویری مربوط به سلفی برخی نمایندگان با فرستاده ویژه اتحادیه اروپا در فضای مجازی نشر یافت.
همزمان با برگزاری مراسم تحلیف تصاویری در فضای مجازی انتشار یافت که دل ملت همیشه سربلند ایران را قدری آزرد. تصاویر انتشار یافته از سلفی برخی نمایندگان با خانم موگرینی چنان مشمئز کننده بود که برخی از این به اصطلاح نمایندگان مجبور به عذرخواهی از طریق توئیت خود شدند هرچند که عذرخواهی از هر رفتاری پذیرفته نیست و جبران مافات نمی‌نماید.
وقتی در چرایی این رفتار تامل می‌کنیم به وضوح به کمبود و ضعف‌های بزرگ خویش در گزینش و انتخاب نمایندگانمان پی می‌بریم. واقعا چگونه چنین انسانهایی با اینچنین رفتارهایی راه به مجلسی یافته‌اند که روزی جای مردانی چون مدرس بود و چگونه مردانی در کسوت نمایندگی از ایران بزرگ به خانه ملت راه می‌یابند که با دیدن یک نماینده اروپایی از خود چنین بیخود می‌گردند؟
این رفتار نمایندگان هرچند در نوع خود کاملا قابل بررسی و در خور کالبد شکافی روان‌شناختی می‌باشد ولی بدون شک یک ریشه اساسی در پیدایش چنین مناظر دور ازشان، بستن لیستهای اشتباهی ست. لیستهایی که نه با دید کار‌شناسی و منطبق بر وزن سیاسی و اجتماعی کاندیدا‌ها، که با نگاه به رنگ پیراهن افراد و با زد وبندهای سیاسی بسته شده‌اند مسلما نتایج بهتر از این نخواهند داشت.
حال این نمایندگان محترم اصلاح طلبند یا اصولگرا ارتباطی به موضوع بحث و نتیجه واضح موجود ندارد. آنچه مبین است رفتارهای غیر اصولی و تعجب برانگیز برخی از این منتخبان دربرنامه‌های مختلف مجلسی هست که محصول پارادایمی به نام «لیست انتخاباتی» در فضای سیاسی و اجتماعی و فرهنگی کشور است.
وقتی برخی افراد فرهیخته و شایسته این مرزوبوم به بهانه‌هایی رد صلاحیت می‌شوند و مردم به ناچار برای تعیین سرنوشت خود به جای برنامه کاندیدا‌ها به سرلیست انتخابی هر فهرست نگاه می‌کنند... وقتی به جای توسعه سیاسی و نهادینه شدن نقش احزاب در انتخابات به شوراهای مقطعی و منفعل ایام انتخاباتی متوسل می‌شویم باید منتظر مشاهده چنین رفتارهای تاسف باری نیز باشیم.
نماینده‌ای که به جای داشتن وزن اجتماعی خاص خود از زد و بند گروهی، برای جلب رای مردم بهره می‌برد هرگز ارزش و جایگاه صندلی را که به آن به عنوان نماینده مردم تکیه زده نخواهد دانست و با عذری بد‌تر از گناه تمام اشتباه خود را یک شوخی با دوستان معرفی خواهد کرد. آیا فضای مجلس در چنین روز بزرگی و در حضور چنین مهمانان مهمی یک فضای مناسب برای شوخی آن هم به گونه‌ای که شخصیت خانه ملت ایران را به سخره بگیریم می‌باشد؟!
بی‌تردید تنها راه حفظ جایگاه خانه ملت، آن هم ملتی بزرگ و سربلند مثل ایران، تبیین تحزب در فضای سیاسی و اجتماعی ایران اسلامی ست تا زمانی که احزاب در محدوده یک خانه در سیاستهای کلان وزارت کشور خلاصه شده باشد و بزرگ‌ترین اقدام وزیر یک دولت در حوزه احزاب تاسیس و برقراری خانه احزاب در طی چهار سال باشد و لاغیر، هرگز انتظار داشتن مجلسی کارآمد و موثر در کشور نباید بود. و باید بدانیم هر از گاهی از این باغ بری می‌رسد...
چگونه اقتدار کلیسای کاتولیک و نفوذ روحانیت در فرانسه از بین رفت؟
پاپ و موسولینی: اتحاد نامقدس مخفی؛ چگونه کلیسای کاتولیک با موسولینی همبستر شد؟
آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
