چه شد که کور شدیم؟!

مطلب زیر را آقای مهدی هاشمی فرهمند نوشته و به سایت فرارو ارسال نموده‌اند

---

خبرش تلخ بود خیلی تلخ!

انگار با چکشی بر سر کوبیده و با سمباده‌ای بر روح کشیده می‌شد!

دریدن بخیه تازه کودک ۴ساله به گناه عدم تمکن مالی پدر ومادر!!

دریدنی همانند حیوانات حیات وحش بیابان‌های آفریقا!

دریدن اخلاق پزشکی و شعورانسانی!

لگدمال کردن سوگندنامه بقراط یونانی...

فوران داعش درون...!‌

ای کاش در دانشگاه‌ها درسی چند واحدی بود با نام انسانیت و با سرفصل چگونه حیوان نباشیم!!...‌

ای کاش پزشکانی که برای یک سریالی تلوزیونی که از نگاه طنز نا به سامانی‌های موجود را به چالش کشیده بود طومار نوشتند و امضا کردند و اعتراض کردند و رگ غیرتشان باد کرده بود؛ این بار برای دفاع از خود و پزشکان متعهد و سالم جامعه این عمل را انجام می‌دادند و این بی‌اخلاقی مفرط و عمل شنیع و خودخواهانه را محکوم می‌کردند...

ای کاش!...

خودخواهی متاسفانه در عموم جامعه و نه فقط جامعه پزشکی رخنه کرده هر کس فقط به فکرخودش روزگار می‌گذراند!

انگار فقط هستند تا بمیرند!

نه هم نوعی می‌شناسند؛ نه کودکی و نه انسانیتی!

نه قدمی برای کسی برمی‌داریم نه کمکی می‌کنیم!

فقط من! من! من...

و این اعمال منجر به مرگ اخلاق شده که هر روز نمود آن را در صفحات مجازی مشاهده می‌کنیم!

چالش‌های آبکی اینستاگرامی از چالش سلفی با جسد و لاشه کدام آدم بدبخت توسط دانشجویان پزشکی گرفته تا چالش اخیر خبر حاملگی!!

چه شد که چنین شدیم؟!

آیا راه حلی باقی مانده؟!

آیا روزی به خودمان خواهیم آمد؟!

آیا...!

«_چه شد که ما کورشدیم؟! _ نمی‌دانم، اما شاید روزی بفهمیم! _می‌خواهی نظر مرا بدانی؟ من فکر می‌کنم ما کور نشده‌ایم، ما کور هستیم؛ کور اما بینا، کورهایی که می‌توانند ببینند، اما نمی‌بینند. «از کتاب کوری ژوزه ساراماگو»