افغانستان کشوری جنگ زده و محروم است، ولی خوش‌بینی به آینده در دل مردمان این سرزمین موج می‌زند. صحنه‌های خرابی و آوارگی اما در این کشور به وفور دیده می‌شود.
افغانستان
کشوری جنگ زده و محروم است، ولی خوش‌بینی به آینده در دل مردمان این
سرزمین موج می‌زند. صحنه‌های خرابی و آوارگی اما در این کشور به وفور دیده
می‌شود.
به گزارش فرادید به نقل از گاردین، جوانان
افغان مانند جوانان کشورهای دیگر از ورزش‌های و تغییرات روز عقب
نمانده‌اند. ورزش پارکور گرچه ورزش خطرناک محسوب می‌شود، اما هیجان آن را
به هیچ وجه نمی‌توان انکار کرد. وکیل کوثر عکاس افغانی است که از تمرین
پارکوربازهای افغان در مقابل «قصر دارالامان» تصاویری را تهیه کرده است.
قصر دارالامان در سال ۱۳۰۴ ه.ق تحت نظر مهندسان آلمانی از جمله والتر هارتن
آغاز و درسال ۱۳۰۶ تکمیل گردید. این قصر دراثر جنگ‌های افغانستان آسیب
دید.
یک جوان افغان در حال تمرین ورزش پارکور است
مردم عادی هم گاهی به تماشای هنرنمایی این ورزشکاران می‌روند
تمرین قبل از شروع انجام حرکات پارکور
خاستگاه ورزش پارکور به فرانسه برمی‌گردد
پارکور اغلب در کنار سازه‌های شهری صورت می‌گیرد
جنگ قصر دارالامان را تخریب کرده است
جمعیت بیشتری برای تماشای ورزش پارکور به تماشا می‌ایستند
در پارکور همه نوع حرکت ورزشی وجود دارد
پرش از روی دیوارهای قصر
روز به پایان خود نزدیک می‌شود، اما ورزشکاران بر روی اتاق‌های اتوبوس‌های فرسوده به تمرین خود ادامه میدهند
اینها همه نشانه تهاجم فرهنگی غرب به این کشور است که به انجام حرکات موزون و خارج از عرف می پردازند .....نمیدانم این رقص ها برایتان نان و اب می شود.....این پارکور بازی نیست این رقص پای گور است....لا ابالی گری تا کی؟؟؟؟
ناصر
۱۲:۵۳ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۰
دمت گرم داداش حرف دل ملت ایران رو می زنی
به منفی هایی که بهت می دن توجه نکن اینا همه ایادی استکبار جهانی اند
ناشناس
۱۳:۱۲ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۰
پس غلط املاییت کو؟؟؟؟؟
کمپوت خیارشور
امید
۱۳:۲۳ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۰
:))))
ناشناس
۱۳:۲۵ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۰
این بندگان خدا هم خوب سرکارند مملکتشان در نابودی کامل به چپاول می رود و اینها پشتک می زنند!البته بیشتر ما مردم ایران هستیم که ضرر می کنیم چون کار و پولشان را ما می دهیم پشتکشان را آنها می زنند
مهدی
۱۳:۴۰ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۰
اولا پارکور یک ورزش است، ثانیا، زندگی باید جریان داشته باشد. ثالثا به من و شما چه؟؟
ناشناس
۱۵:۳۳ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۰
پارکور یک ورزش شبیه ژیمناستیک هست که در فضای آزاد و معمولا کنار موانع انجام می دهند. حرکات موزون (رقص) نیست.
این فلاکت و بدبختی چه به روز این مردم نیاورده است که به جای کار و تلاش و استفاده از زرفیت های داخلی به این کار های شنیع و مقایر با ارزشهای یک جامعه می پردازند.....امریکا ننگ بر تو
ناشناس
۱۲:۵۰ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۰
:)))
ناصر
۱۲:۵۴ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۰
ایول
ناشناس
۱۲:۵۹ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۰
زرفیت های داخلی!!!!
من دیگه حرفی ندارم
ناشناس
۱۳:۲۸ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۰
اوه اوه شما فکر کن طالبان اگر پاکور بلد باشه چی می شه بمب می بندن به خودشون یه دفعه می پرن از در و دیوار تو مساجد خودشون رو منفجر می کنن
باید جلوی یادگیری اینها رو گرفت
ناشناس
۱۳:۳۰ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۰
ظرفیت. باسواد...
ناشناس
۱۵:۵۷ - ۱۳۹۴/۰۴/۲۰
آورین... چشم انتضار غلت های دیکطه ای شما بودیم....... خوب شد اومدی..:)
متاسفم برای امثال بیست وسی که بدون مطالعه و آگاهی از این ورزش مفرح و مردمی ، آنرا به حرکت موزون !؟ تعبیر کرده و با همین پیش فرض ، لاطاعلاتی را که حاصل تراوش مغزی خودشان می باشد را بیان داشته اند.
بیصط وصی هرف دل ملط را میظنی.آنحائی کح منفی می دحند چح می دانند تحاجم یئنی چح!اسلن فرحنق نح چح می قن!بیصط و صی اذیذ به روشنقری کردن ملط ادامح بده طا کور شوند آنحائی که نمی طوانند طو را ببینند.خدا هفظت بکند.
فراروی عزیز آیا این چهره واقعی افغانستان است؟ این عکسها و چاپ آنها که درصدبسيارناچيزي از واقعیت افغانستان است مشکلی را حل میکند؟ به فقروفسادواعتياددراين کشوربپردازيد نه تفریح عده ای غربزده وبيدرد
شکل سنتی این ورزش در قرون گذشته در کشور ما نیز رواج داشت . پیش از اختراع ماشین بخار و ابزار ارتباطی مدرن چون تلگراف و تلفن ، در دربار پادشاهان افرادی خدمت می کردند معروف به شاطر، که پیک ویژه حکومت محسوب می شدند .این افراد مردانی دونده و به غایت چابک و تیزرو بودند ، نه کوهستانهای صعب العبور و نه کویرهای خشک و بی آب و علف سرزمین گسترده ایران قادر نبود آنان را متوقف کند . حرفه شاطرباشی معمولا به صورت ارثی از پدر به پسر منتقل می شد به دلیل اینکه هنرجو از دوره خردسالی تحت تعلیم یک شاطر حرفه ای برای این شرایط ویژه تربیت می شد او می اموخت چگونه در مقابل تشنگی و گرسنگی ،خستگی و بیخوابی پرطاقت شود ، چطورسریع حرکت کند وبر موانع طبیعی چون کوه و درخت و صخره و رودخانه غلبه کند. کاری که سریعترین اسبها از عهده آن بر نمی آمدند و سرانجام پس از سالها تمرین هنرجو می توانست به شاطری پرآوازه تبدیل شود .
پترو دلاواله جهانگرد اروپایی که در عهد صفویه از ایران دیدن کرده شاطران را مردانی وصف می کند که از آهو تیزروترند آنها به طور مداوم و با سرعت زیاد حرکت می کنند و حتی خوراک خویش را نیز در حال دویدن صرف می کنند چنانچه مسیر بین اصفهان تا تبریز را پای پیاده به چهار روز طی طریق می کنند . در ضمن لفظ شاطر که امروزه به خمیرگیر نانوایی اطلاق می شود به علت جنب و جوش مداوم این افراد است که خاطره شاطران قدیم را در ذهن مردم زنده می کند
خخخخخ