پیروزی عراق؛ بخت ایران!

فرارو- روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز در تازه ترین شماره خود به بررسی انتخابات استانی عراق در هفته گذشته پرداخته است.

به گزارش سرویس بین الملل فرارو، نیویورک تایمز می نویسد: انتخابات آرام در عراق و شركت قوی مردم در آن در این هفته موفقیت عمده ای برای آن كشور و برای ایالات متحده بود – هر چند كه از پوشش خبری خوبی در آمریكا برخوردار نبود.

این انتخابات همچنین می تواند نقش ایران را در منطقه از نو تعریف كند. منتقدان جنگ عراق ادعا كردند كه سرنگونی صدام حسین در سال 2003 موقعیت ایران را تقویت كرد. این تئوری این گونه ادامه می یابد كه اگر آقای (صدام) حسین را در قدرت باقی می گذاشتیم، ایران تهدید جهانی كمتری می بود. این استدلال در اساس غلط است.

خیلی قبل از خلع آقای حسین توسط آمریكا، ایران از گروه های تروریستی مانند حزب الله در لبنان و حماس در غزه و ساحل غربی حمایت می كرد و به دنبال برتری طلبی در سوریه و لبنان بود و به خوبی در مسیر برنامه پنهانی اش برای دستیابی به تسلیحات هسته ای و موشك های بالستیك قرار داشت. ایران پس از محكومیت و اعدام آقای حسین، تلاش برای ترقی نوع تندرو اسلام شیعی در عراق را افزایش بخشید. ولی موفقیت در این انتخابات می تواند به طور قابل توجهی مانع از آن تلاش ها شود.

آقای حسین از رژیم سركوبگر خود و تعقیب سلاح های تخریب جمعی به نام حفاظت از ملت های عرب در برابر ایران دفاع كرد. منتقدان غربی كه نسبت به بركناری آقای حسین اعتراض دارند در اصل همان استدلال های یك ستمگر را طوطی وار تكرار می كنند. مطمئنا یك دولت عراقی دیگر می توانست آرمان اعراب را بدون حمله به كویت یا استفاده از سلاح های شیمیایی علیه شهروندان خود به پیش ببرد.

کسانی که معتقدند انتخابات استانی عراق در واقع موجب تضعیف تهران می شود به استدلال های زیر تمسک می جویند:

اول این كه این انتخابات به طور كامل تحت اختیار رأی دهندگان شیعی قرار نداشت. سنی ها پس از آن كه اكثرا انتخابات عراق را در سال 2005 تحریم كردند، تعداد زیادی از آنها در انتخابات روز شنبه شركت كردند. به نظر می رسد بسیاری از آنها تصدیق می كنند كه پرهیز آنها از شركت در انتخابات قبلی یك اشتباه بوده است. اگر در انتخابات عمومی آینده به همین صورت شركت داشته باشند، تركیب مجلس عراق به طور عمده تغییر خواهد یافت.

به علاوه،‌ غیر منصفانه است كه تصور كرد تهران كنترل شیعیان عراق را در اختیار دارد. چنین چیزی اعتبار بیش از حد به تبلیغات ایرانیان می بخشد و اعتبار بسیار كمی برای درایت شیعیان (عراق) قائل می شود. اكنون آنها باید تصمیم بگیرند كه آیا دستور گرفتن از تهران در واقع جالب تر از انتخاب نمایندگان خود در بغداد است یا خیر.

علیرغم این انتخابات موفقیت آمیز، شورش های فرقه ای و همگانی الزاما پایان نخواهد یافت و حتی امكان دارد كه شاهد تجزیه نهایی عراق باشیم. این انتخابات همچنین به جاه طلبی های ایران پایان نخواهد بخشید. به نظر می رسد تهران معتقد است كه نفوذش در منطقه در حال گسترش است و همسایگان آن و ایالات متحده نتوانسته اند به طور مؤثر واكنش نشان دهند. این اعتقاد با توجه به رفتار خشنود كننده دولت اوباما نسبت به تهران، تعجب برانگیز نیست.

با این وجود، این انتخابات می تواند تأثیر عمیقی بر شهروندان ایران و رعیت آن سوریه داشته باشد. جوان های تحصیل كرده و خبره ایرانی نتیجه گیری های خود را از فرآیند مردم سالارانه و آرام عراق خواهند داشت.

هر چند كه ممكن است برای برخی از دست چپی هایی آمریكایی ناخوشایند باشد كه تصدیق كنند ولی باید گفت كه "افزایش نیروها" (ی آمریكایی در عراق) همچنان از نظر سیاسی و نظامی كارآیی دارد. آن لحظه برای دولت اوباما فرا رسیده است كه دریابد آن انگشت هایی كه در جوهر ارغوانی فرو رفته اند به واقع چه چیزی را نمایش می دهند – پیروزی برای مردم سالاری.