فرارو- محمدرضا لطفی - نوازنده‌ی پیشکسوت تار - صبح امروز (جمعه، 12 اردیبهشت‌ماه) از دنیا رفت.
این هنرمند که مدتی بود با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می کرد، بامداد روز جمعه 12 اردیبهشت‌ماه در سن 68 سالگی و در بیمارستان پارس دار فانی را وداع گفت.
محمدرضا لطفی، در سال ۱۳۲۵ در گرگان زاده شد، تحصیلات عمومی خود را در همان شهر گذراند، در سر آغاز جوانی به تهران آمد و نخست در هنرستان شبانه موسیقی به فراگیری نواختن تار پرداخت. او از استادان خود در هنرستان، علی اکبر شهنازی و حبیب‌آلله صالحی ردیف آقا حسینقلی را آموخت و از سوی دیگر با مبانی موسیقی علمی و نظرات موسیقیدانان نوآور آشنا شد.
لطفی سپس از هنرستان شبانه به هنرستان روزانه نیز راه پیدا کرد و در ارکستر صبا که زیر نظر "حسین دهلوی" اداره می‌شد، به عنوان نوازنده تار به کار پرداخت. بعد از آن او با ردیف شناس معروف، عبدالله دوامی آشنا شد و ردیف‌های آوازی و تصنیف‌های قدیمی در حافظه مانده او را فراگرفت.
لطفی از دو استاد سنتی و مدرن: "نورعلی خان برومند" و "محمد تقی مسعودیه" درس گرفت و بعد در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ملی به کار پرداخت و همزمان نزد "سعید هرمزی" سه تار نوازی خود را پیش برد.
لطفی از سال ۱۳۵۱ در سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران، به کار پژوهشی در زمینه موسیقی بومی ایران پرداخت و از سال ۱۳۵۳، به عضویت هیئت علمی دانشکده هنرهای زیبا در آمد و یک دو سالی بعد گروه موسیقی "شیدا" را بنیاد نهاد.
حسین علیزاده و محمدرضا لطفی از بنیانگذاران گروه هنری چاووش در اوایل انقلاب ایران بودند.
او به یاری همین گروه و به یاری خوانندگانی چون محمد رضا شجریان و شهرام ناظری توانست آفریده‌های خود را آن گونه که می‌خواست به اجرا درآورد.
بنیانگذاری چاووش
لطفی در سالهای پس از انقلاب با گرد هم آوردن و همکاری شماری از نوازندگان گروه‌های "شیدا" و " عارف" گروه تازه‌ای را با عنوان "چاووش" بنیان نهاد، ولی سرانجام چون بسیاری از موسیقیدانان شرایط تازه کار و زندگی را تاب نیاورد و چند سال بعد در سال ۱۳۶۵ به آمریکا رفت و گروه فرهنگی شیدا را تاسیس کرد و فعالیت هنری اش را در آنجا ادامه داد.
او بعد از سالها دوری، دوباره به ایران بازگشت و در مکتب خانه میرزا عبدالله به تدریس علاقه مندان موسیقی و برگزاری کنسرت مشغول شد.
"همیشه در میان"، "درویش خان"، "آب را گل نکنیم"، "گروه‌های سه گانه شیدا"، "سپیده"، "به یاد طاهر زاده"، "چهارگاه"، "بهانه از توست"، "به یاد عارف"، "بال در بال"، "تنها یک خاطره"، "صبح سحر"، "جان جان"، "شور خورشید"، "انتظار"، "رمز عشق"، "خموشانه"، "پرواز عشق"، "گریه بید"، "قافله سالار"، "عشق داند" و "معمای هستی" از جمله آثاری هستند که آقای لطفی با همراهی هنرمندان صاحب نام موسیقی ایرانی تولید کرد.
در سالهای اخیر و به خصوص در سال ۹۲ که تصمیم به اجرای کنسرت در شهرهای مختلف داشت، به او اجازه برگزاری کنسرت در چند شهر ایران از جمله بهبهان و اندیمشک داده نشد.
اظهارات وی درباره موسیقی سنتی و سخنان وی درباره محمدرضا شجریان نیز در سال ۹۰ واکنش های زیادی به دنبال داشت.
او بر این باور بود که "موسیقی رسمی یا ملی ایرانی" باید در مدارس تدریس شود.
لطفی در سال ۹۲ درباره نگاه مسئولان تلویزیون ایران به موسیقی گفته بود: "مسؤولان ما درگیر مسایل موسیقی نیستند و از موسیقی برای نگه داشتن مردم پای رادیو و تلویزیون استفاده می‌کنند. در رادیو و تلویزیون ترانه داریم اما ملاتی برای خبر و تبلیغ است. بیشتر موسیقی‌های سرگرم‌کننده هستند اما موسیقی جدی در رادیو و تلویزیون پخش نمی‌شود و نیازمند یک بازسازی عمیق در موسیقی هستیم."
قرار است مراسم تشییع آقای لطفی در تهران برگزار شود و در زادگاهش گرگان به خاک سپرده شود.
عکس | فوتبال بازی کردن ناصر حجازی و مسعود پزشکیان 
وام مهربانی بانک ملی؛ پشتپرده بذلوبخشش ۳۰۰ میلیونی 
قیمت هایما X7؛ تفاوت 270 میلیونی بین کارخانه و بازار 
قیمت هر همستر به بیش از ۲۰ هزار تومان رسید 
عکس | عروسی لاکچری ستاره تیم ملی والیبال 
عکس | تیپ خاص جورجینا رودریگس، مهمان ویژه کریستیانو رونالدو، در جایگاه VPI 
http://musiceiranian.ir/53022-shajarian-148.html
آه از این باد بلاخیز که زد در چمنم
عندلیبان را چه پیش آمد, هزاران را چه شد