یادداشت زیر را آقای دکتر عزت‌الله عبدالهی نوروزی به فرارو ارسال نموده‌اند
اَبر آمد و باز بر سر سبزه گريست
بي باده گلرنگ نمي بايد زيست!
اين سبزه كه –امروز- تماشاگه ماست
تا سبزه خاك ما، تماشاگاه كيست؟!
نوروز جشن بزرگ ايرانيان، از نظر تطابق طبيعي پديده جالبي است كه مي تواند نشانگر فكر و انديشه و نيز روحيات مردمان گذشته اين سرزمين باشد. آغاز جشن نوروز« اول فروردين» زماني است كه آن را اعتدال بهاري گويند و به تعبيري افراط و تفريطي كه شب و روز و تابستان و زمستان دارند از بين مي‌رود و انسان در چنين روزهاي تعادلي را احساس مي كند كه با روح و روانش سازگاري بيشتري دارد.
نوروز يكي از سازِه هاي هويت ماست و سرنام يك حقيقت است هم پيشيني و هم غايت تمام روزهاي سال است. جهان با نوروز آغاز مي شود و همآره به سمت نوروز مي رود. نوروز يك آيين است و با برگزاري اين آيين و مراسم هاي متنوعي كه همجوار آن برگزار مي شود نمايش كامل را در جشن آفرينش دوباره طبيعت به اجرا مي گذاريم. نمايشي كه از مرگ و نيستي زمستان شروع و در طبيعت و سرسبزي بهار ختم مي شود.
نوروز، اين عيد كهن سال كه گنجينه اي از سنت هاي دل پذير است، تاريخي بس دراز و عبرت انگيز دارد. از روزگاران بسيار قديم كه تعيين تاريخ آن حتي از عهده ي تاريخ هم بيرون است تا امروز، اين عيد، با تمام سنت‌ها و آداب و رسوم خود همچنان در فراز و نشيب تاريخ و از خلال حوادثي عظيم راه خود را باز كرده و دنياي افسانه اي قديم را به عصر دانش امروز پيوسته است.
ايران با قدمت هزاران سال تمدن و فرهنگ، خاستگاه سنت ها و رسوم مختلفي بوده است، گاه اين رسوم و سنت ها مرزها را نيز درنورديده و به سرزمين هاي مجاور و حتي نقاط ديگر عالم نيز منتقل مي شدند، از سوي ديگر اين رسوم و سنت ها گاه از فرهنگ ها و تمدن هاي ديگر تأثير پذيرفته و به مقتضاي زمان دچار تغيير و تحولاتي نيز شده اند، برگزاري مراسم نوروز قدمتي هزاران ساله در ايران دارد و به يكي از درخشان ترين و برجسته ترين سبك هاي فرهنگ ايران زمين تبديل شده است و علي رغم تمام هجوم، بلاياي طبيعي و سختي ها و مصائبي كه بر پيكر اين سرزمين وارد آمد، نوروز كماكان به عمر خود ادامه داد و ايرانيان هر سال با آغاز زندگي دوباره طبيعت و رسيدن بهار ،جشن نوروز را برگزار مي كردند.
مذهب اسلام نيز نوروز را به رسميت شناخت و به واسطه مسلمان شدن ايرانيان در اين مراسم تغييراتي به وجود آمد و نوروز هم در ميان مردم و هم در ميان حكومت ها در ايران اسلامي با علاقه و اشتياق فراوان برگزار شد، يكي از نمادهاي استقبال ايرانيان از بهار را مي توان در اشعار شعراي ايراني به خوبي مشاهده كرد.
از منوچهري و فرخي سيستاني تا صائب تبريزي و ملك الشعراي بهار در وصف هواي دل انگيز بهاري و آمدن نوروز اشعار زيبايي سروده اند. فرخي در وصف نوروز مي سرايد:
بدين شايستگي جشني بدين بايستگي روزي
ملك را در جهان هر روز جشني باد و نوروزي
نوروز، نمادي از پيروزي عنصر نيك در نبرد فصل هاست، نمادي از بيداري طبيعت است و زمستاني كه به رستاخيز حيات مي انجامد. نوروز و حقيقت حيات، پشت و روي يك سكه اند و نوروز جوهر زندگي است. تاريخ پيدايي نوروز سر در افسانه دارد و آغاز آن معلوم نيست ولي مي توان پنداشت كه نوروز با خود زندگي آغاز شده و تا زندگي هست نوروز هم خواهد بود.
نوروز به تعبير شريعتي :«خاطره خويشاوندي انسان با طبيعت است و جشني است كه بر همه جشن هاي جهان فخر مي فروشد و اسلام كه همه رنگ هاي قوميت ها را زدود و سنت ها را دگرگون كرد نوروز را جلاي بيشتر داد. نوروز يك جشن ملي است يك قرارداد مصنوعي اجتماعي و يا يك جشن تحميلي سياسي نيست. جشن جهان است و روز شادماني زميني.»(شريعتي،كوير ص 260)
اما نوروز امسال بوي گل ياس مي دهد ياسي كه آيينه افتادگي، عاطفه و پارسايي بود، همان ياسي كه آفرينش و خلقتِ كائنات براي او هستي يافت، ياسي كه اُم ابيها بود، دختر نبوت و همسر ولايت شد و مادر امامت بود، عُصاره ي همه خوبي ها و پاكي ها و زيبايي هاي عالم بود. گل ياسي كه حوراء انسيه بود، در عين انسان بودن از حوريان بهشتي و پيامبر(ص) از وجود عزيزش بوي بهشت و بوي درخت طوبي را استشمام مي كرد. گل ياسي كه نوروز و نوروزيان در مقابل عظمت و شكوه اش سر تعظيم فرود مي آورند و حرمتش را نگاه مي دارند.
سبزه فكنده بساط بر طرف آبگير
لال حقه نماي شعبده ي بوالعجب
پيش نسيم ارغوان قرطه ي خونين بكف
خون حسينيان باغ كرده چو زهرا طلب
