باشگاه پر مدعا و پر سروصدای رئال مادرید در حالی روز چهار شنبه به دیداردورتموند رفته بود که امیدوار بود بتواند شیرینی شکست شب قبل بارسلونا را با یک پیروزی معمولی در خانه دورتموند چند برابر کند و شکوهمندانه به مادرید برگردد.
به گزارش گل gol.ir؛ اما بر خلاف انتظار باشگاه و هوادارانش، دورتموند، رئال را در هم کوبید و البته در این میان نه تنها شانس خود برای صعود به فینال لیگ قهرمانان اروپا را بسیار بالا برد، بلکه باعث شادی میلیونها هوادار فوتبالی شد که 24 ساعت گذشته را با تلخی سپری کرده بودند.
باخت مادرید یک شب پس از شکست بارسلونا طبیعی است که برای هواداران بارسا شیرین باشد، اما به دلایلی برای هواداران روح فوتبال هم شیرین بود.
پیش از این هم گفته شده بود که بازی های نیمه نهایی لیگ قهرمانان امسال، نبرد دو ایدئولوژی متضاد است؛ مبارزه ای بین دو سیستم پرورش بازیکنان جوان و سیستم خرید بازیکنان گران؛ نبردی بین آکادمی ها و حساب های بانکی.
شکست بارسا و دورتموند در دو شب متوالی به رئال مادرید و بایرن مونیخ می توانست فاجعه ای برای نوع اول ایدئولوژی ها باشد. در حالی که بایرن و رئال در چند سال گذشته فقط به خرید بازیکن مشغول بوده اند، بارسا و دورتموند به پرورش بازیکن اشتغال داشته اند.
در بایرن تنها تولید شوان اشتایگر و مولر را می توان به حساب بایرن گذاشت و به جز انها، باشگاه حدود 750 میلیون دلار بازیکن خریده است. در رئال هم اوضاع به همین ترتیب است. تنها کاسیاس محصول باشگاه است و به جز او باید گفت رئال حتی بیش از بایرن بازیکن خریده است. به عنوان نمونه تنها قیمت خرید رونالدو،کاکا، مودریچ و خدیرا ار 250میلیون دلار هم گذشته است.
این در حالی است که در دورتموند و خصوصا در بارسا، اولویت در پرورش بوده و شاید بتوان ادعا کرد بارسلونا نزدیک به یک میلیارد دلار در چند سال اخیر بازیکن تولید کرده است. تنها لیونل مسی 300 میلیون ارزش دارد.
در وضعیتی که رئال و بایرن نزدیک به یک و نیم میلیارد دلار بازیکن خریده اند، دورتموند و بارسا رقمی در همین حد بازیکن ساخته اند، با این اوصاف باید خوشحال بود که آکادمی ها به حساب های بانکی پرمدعا نباختنه اند (اگر چه با احتساب نتایج روز اول نیمه نهایی، پیروز هم نشده اند).
از سوی دیگر، رئال مادرید که سمبل ایدئولوژی "حساب های بانکی" است، عملا در دنیای فوتبال بک انگل به حساب می آید. آنها از خود چیزی نمی سازند. تنها از دیگران تغذیه می کنند.
رئال برای خرید رونالدو به اندازه یک جنگنده رادار گریز اف 22 پول پرداخت. لوکا مودریچ و کاکا را به قیمت 80 میلیون دلار خرید و روی نیمکت گذاشت. جالب هم هست زمانی که از آنها بازی می گیرند و موفق به گلزنی می شوند، وقیحانه از آنها به عنوان ذخیره طلایی یاد می کنند. آخرین بازیکن 40میلیونی که به نیمکت میخ شده بود را چه کسی به یاد دارد؟ بازیکن 40 میلیونی را فقط در رئال(و همپالکی هایش) است که نیمکت نشین می کنند و بعد آنها را طلایی می نامند.
این نظام همیشه در رئال بوده است. آنها از دنیای فوتبال تغذیه می کنند بدون اینکه مولد باشند. رئال از خارج از فوتبال پول در می آورد و در فوتبال خرج می کنند. به جز کاسیاس، در 20 سال گذشته آنها هیچ بازیکنی پرورش نداده اند. حتی رائول گونزالس هم محصول آکادمی اتلتیکو مادرید بود. فلورنتینو پرز رئیس مادریدی های با افتخار معتقد است که فقط بازیکنانی را به مادرید می برد که افتخار شخصی به دست آورده باشند. به همین دلیل در سال 2009 داوید ویا را که آن روزها بر سر او دعوا بود نخرید. زیرا ویا توپ طلا نبرده بود. در عوض کاکا را با توپ طلایش برای نیمکت خرید.
این در حالی است که دورتموند(روحی برزیلی در کالبدی آلمانی) به این مفتخراست که بازیکن گرانقیمت نمی خرد اما در نیمه نهایی اروپا حاضر است. خوشحالیم که در نیمه نهایی اروپا، مولد ها بردند.
از جنبه ای دیگر، قهرمانی سه تیم از چهار تیم حاضر در نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا، به ذات و ماهیت لیگ قهرمانان ضربه ای نمی زند و در تضاد با آن نیست. زیرا آنها واقعا جزء قهرمانان اروپا هستند.
دورتموند، بایرن و بارسلونا در چهار سال گذشته بر لیگ های خود حکمرانی کرده اند. در حالی که اگر قرار بود استانداردهای روزهای اولیه لیگ قهرمانان اروپا همچنان جاری باشد( استانداردهای همان روزهایی که 70 درصد قهرمانی های رئال مادرید در آن روزها به دست آمده) چندین سال بود که خبری از رئال مادرید در لیگ قهرمانان نمی توانست باشد (در سال های اول، تنها قهرمانان لیگ ها، برای کسب عنوان قهرمانی اروپا می جنگیدند و تیم های دوم در لیگ های سطح پایین تر اروپا با هم رقابت می کردند).
رئالی ها برای چندین سال است که تیم دوم اسپانیا هستند و تنها رسانه های مادریدی ( و البته کریستیانو رونالدو) هستند که توانسته اند هیبت این تیم را به عنوان یک تیم مدعی حفظ کنند. البته سهم رسانه ها به دلایلی از سهم رونالدو بیشتر است.
صعود رئال به فینال و قهرمانی آنها در لیگ قهرمانان، در حالی که حاکمان بلامنازع دو لیگ دیگر در نیمه نهایی حاضر هستند اصلا دلنشین نخواهد بود. از این رو لیگ قهرمانان هم می تواند خوشحال باشد که یک قهرمان واقعی قرار است فاتح شود.
و در آخر باید داوری بازی من یونایتد در برابر مادرید را هم به خاطر بیاوریم تا از شکست مادرید خوشحال باشیم.
