خیال واهی...!

فرارو- میت رامنی از اولین روز آغاز کمپین مبارزات انتخاباتی خود، رویکرد رسیدگی دولت اوباما به مسئله انرژی را شدیداً مورد انتقاد قرار داده است. روز پنج شنبه بود که رامنی به عنوان نامزد جمهوری خواهان در انتخابات ریاست جمهوری برنامه خود را مطرح کرده و وعده پایان وابستگی انرژی آمریکا تا انتهای دهه جاری را داد. این برنامه دارای نکات مهمی است که اوباما می تواند از آنها بهره ببرد. با این حال باید توجه داشت که رامنی در حالی وعده های آنچنانی می دهد که بسیاری از بزرگترین مشکلات انرژی آمریکا را نادیده گرفته است. 

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از فارن پالسی، جمهورخواهان به کرات اوباما را به دلیل استراتژی انرژی وی که یک «آشفته بازار» قلمداد می شود، به شدت مورد انتقاد قرار داده اند. برنامه رامنی با ارائه جایگزین کردن یک استراتژی محدود تولید سوخت فسیلی به جای یک برنامه واقعاً جامع، این مشکل را حل می کند. بخش عمده این برنامه سوخت فسیلی منطقی است. رامنی با اعطای مجوز به ایالات مختلف برای تصویب حفاری در زمین ها و سواحل نزدیک به خودشان، بدون آنکه نیازی به مداخله دولت فدرال باشد، جریان انرژی بیشتری را به سوی این ایالات روان می کند. وی بازبینی های زیست محیطی را با گذاشتن ضرب العجل و ارائه اختیارات بیشتر به ایالات، ساده و موثر می کند. اگر این برنامه ظرفیت دولت فدرال برای به انجام رساندن برنامه های کابردی مجاز را افزایش می داد، نتیجه می توانست برای تاجران و محیط زیست برد- برد باشد. رامنی همچنین وعده داده که مجوزهای میان مرزی را نیز با سهولت بیشتری ارائه دهد و همکاری های نظارتی آمریکای شمالی را نیز افزایش دهد؛ گام هایی که می تواند هم برای انرژی پاک و هم برای سوخت های فسیلی مفید باشد. 

اما برنامه ای که میت رامنی وعده داده بیشتر ناشی از تغییرات سیاسی است. این برنامه مملو از نقل قول هایی از تحقیقات اخیر سیتی گروپ (بزرگترین کمپانی خدمات مالی جهان) است تا این ادعا را که آمریکای شمالی می تواند تا سال 2020 تمام واردات خود را کنار بگذارد را به گونه ای تایید کند. البته این تحقیقات تنها در مورد تولیدات نفتی صورت نگرفته- این گزارش فرض را بر این گذاشته که آمریکا استانداردهای اقتصاد سوختی به کار خود ادامه می دهد و این امر میزان تقاضای این کشور را کاهش می دهد. با این حال به عقیده رامنی این استانداردها چندان برای پیروی درست نیستند و با این حال هیچ جایگزینی را در برنامه انرژی خود ارائه نمی دهد. 

این برنامه همچنین وعده «رهایی آمریکا از وابستگی به تولیدات انرژی خارجی» را می دهد. اما دستیابی آمریکا به استقلال انرژی از طریق گسترش تولیدات، یک خیال واهی است. تا زمانیکه آمریکا بخشی از بازار جهانی است، قیمت نفت داخلی این کشور در مواجه با مسائل خارجی افزایش می یابد و اقتصاد آمریکا را به خطر می اندازد و از آزادی عمل آن می کاهد. تنها راهی که می تواند چنین ارتباطی را بدون آسیب به مصرف نفت آمریکا قطع کند، ممنوع کردن صادرات انرژی از آمریکا به طور کامل است که رامنی هم به درستی و با صراحت مخالف این امر بوده است. در واقع مطالعات سیتی گروپ که رامنی برای اعتبار بخشیدن به برنامه استقلال انرژی خود از آنها استفاده کرده، می گوید خودکفایی «نه مجزا شدن این کشور از بازار جهانی نفت می شود، و نه اهمیت حیاتی خاورمیانه در سیاست خارجه آن را از بین می برد.» 

رامنی همچنین وعده نفت ارزان تر را در صورت اجرایی شدن برنامه اش می دهد. تولیدات نفت بیشتر ممکن است که چنین نتیجه ای در پی داشته باشد اما اینکه قیمت ها تا چه اندازه کاهش می یابند، سوالی بی جواب است. برنامه رامنی با تاکید بر اینکه نفت کانادایی ها و مکزیکی ها نفت خود را با تخفیف نسبت به اوپک به فروش می رسانند، بر ادعای خود پافشاری می کند. با این حال برنامه وی اجازه تامین زیرساخت خط لوله ها را می دهد که می تواند قیمت نفت کانادا را با توجه به دسترسی کامل تولیدکنندگان کانادایی به بازار جهانی، افزایش دهد. ضمن اینکه نفت مکزیک با تخفیف اندکی به فروش می رسد چراکه کیفیت پائینی دارد و به همین دلیل تجهیزات گران ترین برای پالایش آن لازم است. 

در مورد سه میلیون و 600 هزار شغلی که برنامه رامنی مدعی است، چطور؟ بسیاری از این وعده واقع بینانه است: تولید اضافی نفت در دوره ای که اقتصاد آمریکا با آسیب های بسیاری روبرو است می تواند باعث رشد مشاغل شود. توسعه بخش نفت و گاز نتایج بسیار دیگری نیز می تواند به دنبال داشته باشد، که البته در طول دور دوم ریاست جمهور اوباما نیز امکان دسترسی به آنها وجود دارد. و بر اساس تحقیقات سیتی گروپ که منبع اطلاعاتی ارقام رامنی بوده، 785 هزار شغلی که قرار است ایجاد شوند با پیشرفت اقتصاد سوختی شکل می گیرند که رامنی برنامه ای برای پیگیری آن ندارد. 

بزرگترین مشکل برنامه رامنی این نیست که چه وعده هایی می دهد یا چه کاری انجام می دهد، مشکل آن مربوط به بخشی می شود که رامنی قصد کنار گذاشتنش را دارد. آمریکا به دلیل مصرف بالای نفت از تمام منابع انرژی، همچنان در برابر بازار جهانی نفت آسیب پذیر و گرفتار در سیاست خارجه خود باقی می ماند. با این حال استراتژی انرژی رامنی جز تعهد به حمایت از تحقیقات پایه، هیچ نکته ای برای مقابله با این پاشنه آشیل ندارد. 

این برنامه در برابر مسئله دیگری که یکی از چالش های انرژی آمریکا محسوب می شود نیز سکوت کرده: تغییرات جوی. افراد منطقی ممکن است در میزان تاکید بر مسئله تغییرات جوی در سیاست انرژی آمریکا اختلافاتی با هم داشته باشند اما نادیده گرفتن این مسئله به طور کامل، به هیچ وجه منطقی نیست. برنامه رامنی هیچ اشاره به شرایط جوی ندارد. مطمئناً افزایش تولیدات گاز طبیعی می تواند به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای آمریکا کمک کند اما رامنی اصرار دارد که مردم این مشکل را نه گرمایش آمریکا (به دلیل تغییرات جوی) که گرمایش جهان بنامند و معتقد است نمی توان با این مشکل به صورت یک جانبه برخورد کرد. اما برنامه وی هیچ اشاره ای به یک استراتژی چندجانبه هم ندارد. 

دلایل بسیاری وجود دارد که از افزایش تولیدات نفت و گاز آمریکا و اصلاح روش قانون گذاری دولت در توسعه این دو بخش استقبال کنیم. استراتژی رامنی برای توسعه سوخت های فسیلی، پیشنهادات منطقی را از سوی هر دو جبهه به خود جلب می کند. اما زمانی که بحث به فرصت های جامع بهره برداری انرژی و مقابله با خطرات مربوط به انرژی می رسد، این استراتژی به شدت ناقص به نظر می رسد.