اختلال بدریخت‌انگاری بدن را می‌شناسید؟

یک روانشناس گفت: بیماران مبتلا به اختلال بدریخت‌انگاری بدن، اشتغال ذهنی مداوم در خصوص نقص تخیلی در ظاهر یا چهره خود دارند و این اشتغال ذهنی سبب ناراحتی بالینی چشمگیر یا تخریب حوزه‌های عملکردی مهم می‌شود.

به گزارش ایسنا، سعیده کرم‌زاده اظهار کرد: افرادی که از اختلال بدریخت‌انگاری بدن رنج می‌برند، حتی اگر ناههنجاری‌های جسمانی مختصری هم داشته باشند به صورت افراطی و عذاب‌آور از این ناهنجاری رنج می‌برند. متاسفانه این بیماران بیشتر به جای این‌که به روانپزشک مراجعه کنند، اوقات خود را با مراجعه به متخصصان پوست پر می‌کنند و جالب آن‌که زنان بیشتر از مردان گرفتار چنین اختلالی می‌شوند.

این روانشناس با تاکید بر این‌که شایع‌ترین سن ابتلا به اختلال بدریخت‌انگاری بدن، 15 تا 30 سالگی است، ادامه داد: شایع‌ترین نگرانی‌های فرد بیمار به عیب‌های موجود در صورت، به خصوص معایب اجزای خاص بدن مثل بینی مربوط می‌شود و گاهی فهم این نگرانی مبهم و دشوار است. علاوه بر این، اختلال بدریخت‌انگاری بدن در مردان با میل شدید به بزرگ شدن هیکل و به دست آوردن عضلاتی بزرگ‌تر نمود می‌کند و این حالت می‌تواند زندگی معمولی، جایگاه شغلی یا سلامتی فرد را به چالش بکشد.

وی افزود: در جریان ابتلای بیمار به اختلال مزبور، فرد ممکن است از آینه و سطوح شفاف اجتناب کند و یا برعکس، بیش از حد به آینه نگاه کرده و کوشش کند که نقص فرضی خود را با آرایش یا انواع پوشش پنهان کند. این در حالی است که اثرات بیماری بر زندگی بیمار می‌تواند چشمگیر باشد و تقریبا همه بیماران مبتلا از رویارویی اجتماعی و شغلی دوری می‌کنند. حتی تعداد کثیری از این افراد خانه‌نشین می‌شوند زیرا نگرانند که به خاطر نقایص ادعایی مسخره شوند.

کرم‌زاده تصریح کرد: ممکن است بدریخت‌انگاری با اختلالات اضطرابی و اختلال افسردگی همراه شود و بیمار حتی برخی از صفات اختلالات شخصیت وسواسی، جبری، اسکیزوئید و خودشیفته را نیز از خود بروز دهد. این بیماران اعمال جراحی متفاوتی از جمله از بین بردن غبغب، چین و چروک، پف‌کردگی یا فرورفتگی‌های صورت، رینوپلاستی، همچنین افزایش یا کاهش حجم سینه ها را تجربه می‌کنند؛ چراکه معمولا باورهای این بیماران درباره وضع ظاهری و چهره با انتظارات غیرواقع بینانه‌ای از میزان تصحیح نقایص آن‌ها به وسیله جراحی همراه است.

وی یادآور شد: اگر این بیماران واقع‌بینانه به مشکل خود نگاه کنند، در می‌یابند که تغییر نقص خیالی در وضعیت ظاهری چیزی از مشکلات آن‌ها نمی‌کاهد. در شرایط مطلوب، این بیماران در صدد روان‌درمانی بر می‌آیند تا ماهیت حقیقی احساسات نوروتیک مبتنی بر بی‌کفایتی خود را در یابند.در غیر این صورت ممکن است بیمار خشم خود را با اقامه دعوی علیه جراحی پلاسیک ابراز کند و یا به اختلال افسردگی مبتلا شود. از این‌رو اختلالاتی از جمله بدریخت‌انگاری فقط باید ریشه‌ای درمان شود، وگرنه با تن دادن به انواع راه‌کارهای تغییر ظاهر نه تنها رفع نمی‌شود، بلکه ممکن است عمیق‌تر و آزاردهنده‌تر شود.