اهواز یکی از گرمترین شهرهای جهان است، جایی که خورشید سوزان آسفالت را ترک می‌اندازد؛ اینجا آفتاب پوست آدم را برشته و جان را رنجور می‌کند و رمقی باقی نمی‌گذارد. مردم در خیابان‌ها عرق‌ریزان برای فرار از شعله‌های آفتاب‌ و بوی سنگین شرجی به ماشین‌ها پناه می‌برند، ماشین‌ها هم برای در امان ماندن از داغی هوا در پارچه‌هایی مثل لباس پوشانده می‌شوند، با هر چه که کاربرد پوشانندگی داشته باشد. برای جنوبی‌ها با این گرمای طاقت‌فرسا استفاده از چادر ماشین، حتی به اندازه لباس تن ضروری است. راه‌راه، چهل‌تکه و گاهی گلدار؛ وصله پینه‌هایی روی هم تا راهی برای عبور پرتوهای خورشید به داخل ماشین باقی نماند چون اینجا آفتابش فلز را داغ و پلاستیک را بی‌رنگ و رو و مچاله و گاهی ذوب می‌کند. هر چقدر که زور آفتاب بیشتر باشد، ماشین‌ها داغ‌تر و غیرقابل تحمل‌تر می‌شوند. تصور نشستن درون ماشینی که برای نیم ساعت در هوای دم‌کرده اهواز در گوشه‌ای بدون چادر پارک شده است، آه از نهاد آدمی درمی‌آورد.