حال زمین خوب نیست، گویی ویروس جنگل خواری همچون کرونا به جان ریه‌های کره زمین افتاده است و روز بروز نفس این کره خاکی را تنگ می‌کند. جنگل‌های مازندران هم از این اپیدمی در امان نمانده است. هر روز صبح صدای اره برقی به جای چهچه پرندگان، جنگل را از خواب آشفته اش بیدار می‌کند. جنگلی که هر شب در این کابوس است که فردا تبر بر تن کدام فرزندش می‌زنند. برای جنگل چه فرقی می‌کند که اره برقی دست قاچاقچی است یا کارخانه دار و مجوز دار، همه تیشه بر یک ریشه می‌زنند. بنگاه‌های خرید و فروش چوب این روز‌ها مثل قارچ‌های سمی در اطراف جنگل روییده اند. کامیون‌هایی که همچون تابوت درختانند، در جاده‌هایی که با تخریب جنگل‌ها ساخته شده اند نعره می‌کشند و می‌تازند و لرزه بر اندام نحیف جنگل می‌اندازند. امروز اگر به داد تن تبدار جنگل نرسیم، فردا حتی صدای سرفه هایش را هم نخواهیم شنید.