فرارو- ما همه با هم هستیم فیلمی به کارگردانی کمال تبریزی و تهیه کنندگی سید رضا میر کریمی و نویسندگی پدرام پورامیری، حسین امیری دوماری و محمد داودی بر اساس طرحی از امین بنی هاشمی است که سه شنبه ۱۴ آبان ماه وارد شبکه نمایش خانگی شد.

 

این فیلم که پر بازیگر‌ترین فیلم سینمای ایران لقب گرفته است از ابتدای ساخت آن خبر اضافه شدن هر یک از ستاره‌های آن در سطح وسیعی بازتاب می‌یافت.

 

 

محمدرضا گلزار، مهران مدیری، لیلا حاتمی، ویشکا آسایش، جواد عزتی، هانیه توسلی، مانی حقیقی، پژمان جمشیدی، مهران غفوریان، حسن معجونی، سروش صحت، نادر فلاح، سیروس گرجستانی، علی شادمان، رضا ناجی، سام نوری، فرزین محدث، بهادر مالکی، شیرین آقاکاشی، بهزاد قدیانلو، اشپیتیم آرفی و... در این فیلم به ایفای نقش می‌پردازند.

پر خرج بودن این فیلم و سرمایه گذار متمول و دست و دل باز این فیلم، از ابتدای تولید آن حاشیه‌هایی را برای این فیلم رقم زد و آن را در صدر اخبار نگه داشت.

 

این حواشی و حضور ستارگان این فیلم و تبلیغات گسترده این فیلم را به فروش بیش از 10 میلیارد تومانی و جایگاه ششم فروش در سال ۹۸ قرار دارد.

 

داستان فیلم مربوط به یک شرکت هواپیمایی می‌شود که مدیرش برای پرداخت بدهی هایش تصمیم می‌گیرد عده‌ای از کسانی که امیدی به زندگی ندارند را با یکی از هواپیما هایش به عمق خلیج فارس بفرستد تا با مبلغی که از بیمه می‌گیرد بتواند بدهی هایش را تسویه کند.

---

 

در میان مسافران هواپیما یک جوان اهل دود و دم، بازیگر زنی که فیلمی شرم آور از او لو رفته است، یک کارگردان سیمرغ نبرده‌ی سینما و یک پزشک که باعث مرگ یک کارگردان سینمای دیگر شده است، حضور دارند.

 

پس با فیلمی اجتماعی و انتقادی سر و کار داریم. پس چرا جلسه‌ی هیئت مدیره‌ی ایرلاین در یک گاوداری است؟ چرا لهجه‌ی بعضی از شخصیت‌ها این شکلی است؟ چرا مهمان دار‌های دوقلوی لوس هواپیما اینقدر می‌خندند؟ ظاهرا فیلم کمدی است.

 

 

پس این گریم‌ها و این فضای اتاق بازجویی و این دروغ سنج و آن دستیار بازجو (بازپرس) با آن شکل و شمایل و آن صحنه‌ی پایانی در برف و... چیست؟ حتما فیلم فانتزی است. خود کارگردان هم که گفته است: «سقوط هواپیما در فیلم می‌تواند نمادی از بحران‌های اقتصادی در جامعه و مشکلات معیشتی باشد». پس تکلیف مشخص شد. فیلم نمادین است. فیلمی کمدی/اجتماعی/انتقادی/فانتزی/نمادین/روشنفکری/فانتزی/سیاسی/هنری.

اما فیلم هیچکدام این‌ها نیست. موضوع این است که هنرمند ما زمان خلق اثرش به یاد می‌آورد که جامعه دچار بحران‌هایی است، به یاد می‌آورد که مساله‌ی مرگ نابهنگام عباس کیارستمی برایش هنوز هضم نشده است، به یاد می‌آورد که بسیاری از جوانان درگیر حشیش و دود و... هستند.

 

پس باید اثرش اجتماعی باشد. بعد به یاد می‌آورد که کارش نباید خیلی سیاه باشد و فکر گیشه را هم باید بکند پس باید کمدی بسازد. ذوق ساختن کار‌های فانتزی هم که همیشه هست. هر چه قدر هم که کار نمادین‌تر هنرمند روشنفکر تر. و...؛ و نتیجه این می‌شود که اثر ساخته شده در آخر هیچکدام این‌ها نمی‌شود.

ما همه با هم هستیم آزمون بزرگی برای عوامل سازنده و برای مخاطبان این فیلم است. عوامل سازنده بعد از این فیلم بیشتر خودشان را شناختند و مخاطبین هم آن‌ها را. دیگر می‌دانیم که نام لیلا حاتمی هم نباید برای انتخاب یک فیلم گولمان بزند.

 

دیگر می‌دانیم کسانی که حداقل یک پست راجع به پول‌های کثیف و سرمایه‌های مشکوک و آقازاده‌ها و... در اینستاگرامشان دارند هم می‌توانند با در این شرایط معیشتی مردم پول‌های آن چنانی به جیب بزنند و به روی خودشان هم نیاورند. دیگر می‌دانیم که بعد از گذشت ده سال چطور می‌توان یک شعار خالص و معصوم و زیبا را به گند کشید و در یاد‌ها مخدوش کرد. دیگر می‌دانیم که...