من اینجا چه کار می‌کنم؟ من که حالم خوبه چرا باید اینجا میون این آدما باشم؟ پس چرا کسی نمیاد من و از اینحا ببره؟ این‌ها سوالاتی است که اهالی «سرای احسان» شاید روزی چند بار از خودشان می‌پرسند.

 

آدم‌هایی که نه بیماری روانی، بلکه تنهایی دارد روحشان را مثل خوره می‌خورد. اینجا آسایشگاه بیماران روانی مزمن و بی‌سرپرست است و تا به حال ۱۴ هزار مسافر داشته است. بعضی‌هایشان خوب شده‌اند و از این سرا رفته‌اند، اما برخی دیگر هنوز تنهایند و چشم انتظار. به امید روزی که دوباره خانه‌هایشان را بیابند.