در این نمایش مردی لباس زنانه پوشیده، با آرایش ها و تزئینات خنده آور، نقش عروس گولِی (نازخانم) را بازی و از یک «غول» و یک نفر به نام «پیر بابو» دلربایی می کند. این دو که خواستگار عروس گولِی هستند با هم درگیر می شوند و لحظات خنده آوری ایجاد می کنند.

«غول» و «پیربابو» هردو عاشق عروس هستند، غول مظهر زمستان و سیاهی است. پیربابو مظهر باغبانی و عروس گولِی نماد بهار. «عروس گولِی» خانه به خانه اجرا می شود و مردم با وجه نقد و شیرینی گروه نمایش و نوازنده و خواننده را تشویق می کنند.

اصل این نمایش خالی از آهنگ است و تنها به صورت ریتمیک اجرا می شده اما مرحوم فریدون پوررضا نامی ترین خواننده گیلان، اشعار نمایش عروس گولِی را در آواز شوشتری به آهنگسازی حسین آمنین خوانده است. این ترانه یکی از بیاد مادنی ترین ترانه های محلی گیلان است.

همراهی صدای دست ها در این ترانه تداعی کننده جمعیتی است که به تماشای این نمایش می آمدند و بخشی از ترانه را نیز همراهی می کردند. 

مرحوم پوررضا در خواندن آواز شاگرد اساتید قدیمی از جمله سعادتمند قمی، یونس دردشتی و غلامحسین بنان بود و در سال 1339 به جمع خوانندگان رادیو پیوست. پس از انقلاب از او دو اثر با نامهای «می گیلان» و «گیل لو» در سال های 72 و 78 با همکاری حسین حمیدی پژوهشگر موسیقی نواحی ضبط و منتشر شد.