هویت ملی و فرهنگی هر کشوری متشکل از مجموعه ای بسیار پیچیده از آداب و رسوم است که بدون آنها، هر کشوری هویت و شناسنامه خود را از دست میدهد. 

مثلا گرفتن هویت شیعی از کشور ایران بخش زیادی از هویت ملی ایرانیان را از آنان سلب خواهد نمود. در کنار مذهب و بسیاری دیگر از مصادیق فرهنگی، یکی از جلوه های هویت تاریخی هر قومی، آداب و سنن مربوط به غذا خوردن، نوع غذا و سفره آرایی است. بخصوص غذاهای بومی هر کشور می توانند از جایگاه ویژه ای برخوردار باشند. 

صرف نظر از نقش آنها در روایت پیشینه تاریخی و تقویت هویت و اتحاد ملی، می توانند بستر توسعه اقتصادی از طریق جلب توریست باشند. امروزه توریسم غذایی یا tourism culinary از جمله مصادیق مهم صنعت توریسم است (علاقمندان می توانند جهت کسب اطلاعات بیشتر به سایت foodtourism.com دیدن کنند). 

لذا بایسته است که ما نسبت به این مقوله حساس باشیم و تا حد امکان از میراث سنتی خود حفاظت کنیم که منافع بی شمار فرهنگی سیاسی اقتصادی آن عیان و مبرهن است. 

در این راستا دیروز خبری خواندم که به نظرم آمد ارزش بازگویی دارد. خلاصه مطلب این بود که سه کشور ترکیه، ارمنستان، و آذربایجان بر سر اینکه غذاهای سنتی هریسه، کشک، و دلمه به نام کدام یک از آنها در مستندات یونسکو ثبت شود درگیر هستند و تاکنون ترکیه دلمه و هریسه (که به گمانم همان حلیم خودمان باشد) را تا حدی زیادی موفق شده به نام خود به ثبت برساند. اما ارمنستان و آذربایجان در حال گردآوری مستندات و شواهدی برای بازگرداندن رای یونسکو هستند.

همه ما ایرانی ها با غذاهای مذکور آشنا هستیم و بخشی از هویت غذایی ما به شمار می آیند و بعید نیست که دعوای درگرفته میان سه کشور مذکور علت اصلی اش این است که صاحب اصیل آنها (ایران) در این میان غایب است. 

این البته حدس بنده است که متخصص شناخت پیشینه غذاهای سنتی و محلی نبوده و در جایگاهی نیستم که نظر علمی مبتنی بر شواهد محکم ارایه کنم. اما لازم دیدم آنرا با خوانندگان بی شمار و فهیم فرارو در میان بگذارم، بلکه گام کوچکی در حفظ هویت تاریخی فرهنگی خود برداشته باشیم.