وی شش دوره نمایندهٔ مجلس شد و سالها استاد دورهٔ دکتری ادبیات دانشسرای عالی و دانشکدهٔ ادبیات بود. به علت پیوستن به مشروطه‌طلبان و آزادی‌خواهان چند بار تبعید و زندانی شد که سالهای زندان و تبعید از پربهره‌ترین سالهای زندگی ادبی وی بوده است. بهار در روز دوم اردیبهشت ۱۳۳۰ هجری شمسی، در خانهٔ مسکونی خود در تهران زندگی را بدرود گفت و در شمیران در آرامگاه ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.

نقل است که پس از استعفای رضاشاه و به قدرت رسیدن محمدرضا شاه در شهریور 1320، ملک الشعرا بهار، قصیده ای خطاب به شاه تازه به قدرت رسیده سرود که در واقع اندرزنامه ای سیاسی برای شاه جوان بود.

آنچه در پی می آید، ابیاتی از این قصیده طولانی است:

جهد فرما تا نشینی در دل فرمانبران

بهترین مامور فرمانده، دل فرمانبر است

در ره فرهنگ و آیین وطن غفلت مورز

ملک بی فرهنگ و بی آیین درختی بی بر است

رونق فرهنگ دیرین رهنمای هر دل است

اعتبار دین و آیین پاسبان هر در است

در ره تقوا و دانش شو که بهر کار ملک

پیر دانشور به از برنای نادانشور است

ملک را ز آزادی فکر و قلم قوت فزای 

خامه آزاد نافذتر ز نوک خنجر است