چهار خط هوایی غیرعادی در جهان؛ از خط هوایی برای حیوانات تا هواپیمای سیگاری‌ها!

فرارو- در اواخر دهه ۱۹۷۰ میلادی، دولت ایالات متحده از صنعت خطوط هوایی مقررات زدایی کرد و کنترل فدرال بر قیمت بلیت ها، مسیر‌ها و ورود خطوط هوایی جدید به بازار را حذف نمود. در نتیجه، هجوم خطوط هوایی جدید از دهه ۱۹۸۰ میلادی به بعد صورت گرفت و برخی از آن خطوط به شکلی خاص غیرعادی بودند.

به گزارش فرارو به نقل از سی ان ان، در ادامه به برخی از این خطوط هوایی عجیب و غریب و غیر عادی می‌پردازیم:

خط هوایی Pet Airways مخصوص حیوانات خانگی

خط هوایی Pet Airways در دلری بیچ فلوریدا تاسیس شد و یک شرکت هواپیمایی بود که منحصرا به حیوانات خانگی مانند گربه و سگ یا به اصطلاح مسافران پیاده اختصاص داده شده بود.

حیوانات خانگی بدون صاحبان خود در کابین اصلی هواپیما‌ها قرار می‌گرفتند جایی که صندلی‌ها با حامل‌هایی برای حمل آنان جایگزین شده بود. هر هواپیما می‌توانست حدود ۵۰ حیوان خانگی را حمل کند که مهمانداران مخصوص حیوانات هر ۱۵ دقیقه آنان را بررسی می‌کردند.

پیش از برخاستن هواپیما، به حیوانات یک پیاده روی پیش از پرواز و استراحت در حمام در سالن‌های مخصوص فرودگاه داده می‌شد. ایده این بود که صاحبان نگران حیوانات خانگی که ترجیح می‌دادند حیوانات خود را از طریق یک شرکت هواپیمایی اختصاصی به جای سوار کردن آنان در هواپیمای خود در محفظه بار جابجا کنند این گزینه را در اختیار داشته باشند.

وب سایت Pet Airways با اشاره به دمای شدید محفظه بار و عدم وجود نور مناسب در آنجا نگهداری حیوانات در محفظه بار را "خطرناک" توصیف کرده است. این خط هوایی حدود دو سال فعالیت کرد و به ده‌ها شهر ایالات متحده از جمله نیویورک، لس آنجلس، دنور، شیکاگو و آتلانتا خدمات رسانی کرد.

قیمت بلیت‌ها از ۱۵۰ دلار شروع می‌شد و بسته به جثه حیوان می‌توانست تا ۱۲۰۰ دلار نیز افزایش یابد. در سال ۲۰۱۲ میلادی، این شرکت هواپیمایی با مشکلات مالی مواجه شد و شروع به لغو پرواز‌ها کرد.

یک سال پس از آن به دنبال حمل حدود ۹۰۰۰ حیوان خانگی آن شرکت فعالیت خود را به طور کامل متوقف کردبا این وجود، وب سایت آن شرکت هوایی هنوز فعال است و پیامی با عنوان "با امید آغاز پرواز‌ها پس از کووید در اواسط ۲۰۲۲ میلادی" را نوشته بود که نشان می‌دهد ممکن است زندگی دوم و دوباره‌ای در چشم انداز این شرکت هواپیمایی حیوانات خانگی وجود داشته باشد.

شرکت هواپیمایی لرد برای یهودیان مذهبی

اکیدا بدون الکل در هواپیما، قرارگیری انجیل و تورات به جای مجلات در داخل هواپیما، تنها نمایش فیلم‌های مذهبی و اختصاص یک چهارم هزینه خریداری بلیت به امور تبلیغی مذهبی از جمله ویژگی‌های منحصر بفرد خط هوایی لرد بودند که توسط "آری مارشال" بازرگان اهل نیوجرسی در سال ۱۹۸۵ میلادی تاسیس شده بود.

برنامه این بود که هواپیما‌های این خط هوایی سه پرواز هفتگی از میامی به فرودگاه بن گوریون در سرزمین‌های اشغالی داشته باشند و یک مسیر مستقیم به بیت المقدس را طی کنند. در آن زمان، زائران مذهبی یهودی که قصد رفتن به بیت المقدس را داشتند مجبور می‌شدند یک پرواز ارتباطی به نیویورک را دریافت کنند.

مارشال در سال ۱۹۸۶ به خبرگزاری "آسوشیتدپرس" گفته بود:"روس‌ها خط هوایی خود را دارند. بریتانیایی‌ها یک خط هوایی دارند. پس چرا خداوند نباید یک شرکت هواپیمایی تماما متعلق به خودش را داشته باشد"؟! با این وجود، تا سال ۱۹۸۷ میلادی این شرکت هواپیمایی به دلیل تغییرات ناتمام و کار‌های مربوط تعمیر و نگهداری در هواپیما واجد شرایط دریافت مجوز نشده بود.

سرمایه گذاران عصبی شدند و مارشال را برکنار کردند و هیئت مدیره تازه‌ای را برای پیشبرد امور منصوب کردند. هیئت مدیره تازه با مارشال دچار اختلاف جدی شدند و در خانه مارشال حاضر شده و خواستار ارائه اسناد شرکت توسط او شدند که طبق گزارش روزنامه‌های آن زمان در جریان حضور آنان در خانه مارشال درگیری به وجود آمد و مارشال از آنان به دلیل تجاوز به قانون شکایت کرد. آنان تبرئه شدند و خطوط هوایی لرد در نهایت منحل شد.

خط هوایی Smokers Express & SmintAir برای سیگاری‌ها

ایالات متحده سیگار کشیدن را در تمام پرواز‌های داخلی آن کشور در سال ۱۹۹۰ میلادی ممنوع کرد. با این وجود، "ویلیام والتز" و "جورج ریچاردسون" دو کارآفرین از شهرستان بروارد فلوریدا از این موضوع راضی نبودند.

در اوایل سال ۱۹۹۳ میلادی آن دو تصمیم گرفتند با ایجاد یک شرکت هواپیمایی بر اساس یک باشگاه خصوصی این قانون را دور بزنند. عضو شدن در آن باشگاه به پرداخت ۲۵ دلار حق عضویت نیاز داشت و تنها برای افراد بالای ۲۱ سال امکان پذیر بود. قرار بود این خط هوایی در فرودگاه منطقه‌ای Space Coast درتیتوسویل فلوریدا مستقر شود و برنامه این بود که استیک و همبرگر را همراه با سیگار رایگان در هواپیما عرضه کند.

با این وجود تقریبا یک سال پس از اعلام این خبر شرکت هواپیمایی مذکور هنوز مجوز و هواپیما در اختیار نداشت اگرچه بنیانگذاران ادعا می‌کردند که بیش از ۵۰۰۰ عضو را جذب کرده اند تنظیم و صادر‌کنندگان مجوز، فعالیت Smokers Express را رد کردند و این امر باعث شد تا آن خط هوایی به سرعت منحل شود.

در سال ۲۰۰۶ میلادی "الکساندر شوپمن" کارآفرین آلمانی از قصد خود برای راه اندازی خط هوایی Smoker's International Airways یا به اختصار SmintAir خبر داد. شوپمن که خود روزانه ۳۰ نخ سیگار مصرف می‌کرد قصد داشت یک سرویس روزانه پرواز بین توکیو و دوسلدورف زادگاه اش که محل اقامت تعداد زیادی از مهاجران ژاپنی و دفاتر اروپایی صد‌ها شرکت ژاپنی بود راه اندازی کند.

در آن زمان، هر دو کشور هنوز تعداد قابل توجهی سیگاری داشتند. با این وجود، SmintAir به سرنوشت Smokers Express دچار شد چرا که نتوانست سرمایه لازم برای شروع عملیات را جمع آوری کند و فعالیتی را آغاز نکرد.

ام جی ام گرند ایر؛ خط هوایی لاکچری تنها با ۳۳ صندلی برای مسافران

خط هوایی MGM Grand Air که در سال ۱۹۸۷ افتتاح شد تنها شرکت هواپیمایی لاکچری درجه یکی بود که در ابتدا یک مسیر را پوشش می‌داد پرواز از فرودگاه بین المللی لس آنجلس به فرودگاه بین المللی جان اف کندی در نیویورک. پرواز این شرکت هوایی با استفاده از هواپیما‌های بوئینگ ۷۲۷ و داگلاس DC-۸ صورت می‌گرفت.

قانون این خط هوایی این گونه بود: هیچ پروازی با بیش از ۳۳ مسافر انجام نمی‌شد در حالی که در اغلب هواپیما‌ها اجازه پرواز با ۱۰۰ مسافر یا تعداد بیش‌تر داده می‌شود.

این شرکت هواپیمایی وعده داده بود که هیچ صفی برای ورود و هیچ انتظاری برای چمدان‌ها وجود نداشته باشد. باربر‌ها چمدان‌ها را به داخل هواپیما آورده و در مقصد باز می‌گرداندند و حتی خدمات اختیاری به مقصد خانه به وسیله خودروی لیموزین ارائه می‌شد. سالن‌های ویژه در هر دو فرودگاه دارای امکانات لاکچری بودند.

در هواپیما، پنج مهماندار حضور داشتند. هم چنین، قسمت‌های مخصوصی برای برگزاری جلسات در کابین هواپیما وجود داشت. یک سرویس غذای کامل با شراب و شامپاین خوب همیشه در دسترس بود و سرویس بهداشتی دارای شیر‌های آب طلایی و صابون تک رنگ بود. همه این موارد تنها با قیمتی کمی بیش از هزینه خرید بلیت فرست کلس در سایر خطوط هوایی ارائه می‌شد.

خط هوایی MGM Grand Air که در ابتدا بین افراد مشهور و بسیار ثروتمند محبوب بود در نهایت مسیر‌های بیش تری را باز کرد، اما در تلاش بود تا تمام ۳۳ صندلی هواپیما‌های خود را پر کند.

در دهه ۱۹۹۰ میلادی، با گسترش بیش‌تر هواپیما‌های خصوصی سرعت عملیات کاهش یافت و در سال ۱۹۹۵ میلادی این شرکت هوایی فروخته شد و نام خود را به Champion Air تغییر داد و پرواز‌های چارتر را به تیم‌های ورزشی و سازمان‌های دولتی ارائه داد. در نهایت، در سال ۲۰۰۸ میلادی آن خط هوایی به طور کامل منحل شد.