امیرمهدی تیموری؛ در هفتهای که گذشت سرانجام پس از حدود سه ماه تاخیر، نتایج اولیه انتخابات ریاست جمهوری افغانستان اعلان شد که بر اساس آمار «کمیسیون مستقل انتخابات» این کشور؛ محمداشرف غنی (رییس جمهوری فعلی) با کسب ٥٠/٦٤ درصد (تقریبا ٩٠٠ هزار رای) برنده اعلام شد و پس از ایشان عبدالله عبدالله (رییس اجراییه فعلی) با حدود ٣٩ درصد (تقریبا ٧٠٠ هزار رأی) قرار دارد.
آنچه نزد افکار عمومی افغانستان این انتخابات را جنجالی ساخته، اما صرفا میزان بسیار پایین مشارکت سیاسی (حدود یک میلیون و هشتصد هزار نفر از میان سیزده میلیون واجد شرایط) نیست بلکه تعلل شبهه برانگیز و مبهم کمیسیون مستقل انتخابات و بویژه حامیان سیاسی بینالمللی کابل مثل امریکا، آلمان و سازمان ملل متحد در اعلان نتایج کم رونقترین انتخابات دو دهه اخیر افغانستان پس از گذشت زمان طولانی حدود سه ماه بوده است، و این در حالی است که در همین مدت و در پیشگاه انظار عمومی جامعه جهانی، مردم افغانستان شاهد بودند که به عنوان مثال نتایج انتخابات ریاست جمهوری کشور الجزایر طی ٢٤ ساعت پس از پایان رأی گیری و انتخابات نخستوزیری بریتانیا تنها طی ٩ ساعت پس از خاتمه مهلت رأی گیری اعلان شد!
آنچه این روزها نزد افکار عمومی جامعه افغانستان بیپاسخ مانده این است که چرا پروسه انتخاباتی که با مشارکت یکی از بهترین شرکتهای الکترونیک آلمانی (کمپانی درملوگ) به صورت تماما دیجیتال و هزینه بیش از ٢٠٠ میلیون دلار و تحت نظارت امریکا، سازمان ملل و اتحادیه اروپا برگزار شده است باید تا این حد مخدوش و آلوده به شک و شبهه باشد؟!
علاوه بر این، سئوالات دیگری که این روزها برای رسانهها و شهروندان افغان بیپاسخ مانده این است که چرا وقتی تمام آراء و حتی هویت رای دهندگان در زمان اخذ رأی (٢٨ سپتامبر ٢٠١٩) ثبت دستگاه بایومتریک شده است و اطلاعات حدود ٢٠ هزار دستگاه بایومتریک از ٣٤ ولایت نیز لحظه به لحظه در سرور مرکزی در کابل نمایش داده میشده است، نتیجه چنین انتخاباتی باید با سه ماه تاخیر اعلام گردد؟! چه چیزی در پشت پرده در جریان بوده است؟!
چرا تعداد ٢٤٠٠ دستگاه بایومتریک در روز انتخابات مفقود شده است؟! تعداد قریب به یک میلیون رأی تقلبی و باطل شده توسط کمیسیون مستقل انتخابات مربوط به کدام نامزدها بوده است؟! و مهمتر از همه اینکه چرا آمریکا در برابر فساد و قانون شکنی گسترده از سوی تیمهای انتخاباتی معلوم الهویه سکوت اختیار کرد تا مشروعیت نظام و میزان مشارکت شهروندان به پایینترین حد خود از سال ٢٠٠١ بدین سو برسد؟!
شک و شبهه افکار عمومی جامعه افغانستان نسبت به نقش منفعلانه امریکا در برابر فساد و تقلب سازماندهی شده انتخاباتی چنان فراگیر شده است که علاوه بر رسانههای مستقل و آزاد، شهروندان عادی و نامزدهای بازنده انتخابات، سرانجام صدای اعتراض و افشاگری تکاندهنده حامد کرزی رئیس جمهور اسبق افغانستان نیز برآمد و سه روز پس از اعلان نتایج اولیه، امریکا را متهم به دخالت، تقلب و مهندسی نتایج آراء سه انتخابات ریاست جمهوری سالهای ٢٠٠٩، ٢٠١٤ و ٢٠١٩ این کشور نمود!
اکنون مردم افغانستان نه تنها حکومت مستقر را حاصل اراده ملی خود نمیدانند که حتی درباره استقلال سیاسی حکومتهای دو دهه اخیر نیز شک و تردید دارند که البته پرواضح است تنها برنده این بحران مشروعیت گروه طالبان خواهد بود، گروهی که اتهاماتش درباره دست نشانده بودن حکومت کابل و همچنین مداخله جویی کفار صلیبی (امریکا) در سرنوشت کشور افغانستان اکنون یک به یک در حال اثبات شدن است.
تن دادن امریکا به مذاکرات پنهانی با طالبان در قطر آن هم بدون حضور حکومت یا نمایندگان ملت افغانستان طی سپتامبر ٢٠١٨ تا اواخر سال ٢٠١٩ افتضاحی بود که برای ملت افغانستان به سختی قابل چشمپوشی بود و اکنون مجبور به کنار آمدن با واقعیت تلخ مشارکت کاخ سفید در تقلب و مهندسی نتیجه انتخابات ریاست جمهوری کشورشان نیز هستند! شواهد و قرائن حکایت از آن دارد که امریکا عملا با دست خودش تیر خلاص بر پیکر نظام دموکراسی جمهوری اسلامی افغانستان شلیک میکند، نظامی که جهت برقراری و دوام آن واشنگتن تاکنون قریب به ٢٣٠٠ سرباز خود را از دست داده و صدها میلیارد دلار از پول مالیات دهندههای امریکایی را نیز به مصرف رسانده است!