از درون ِتجمع انتخاباتی ترامپ؛ نفرت، خشونت و شعارهای ترسناک!

فرارو- شعار‌ها نگران کننده بود و خشم جمعیت، ترسناک! اما آنچه در مورد گردهمایی چهارشنبه شب رییس جمهور آمریکا در گرینویل بیش از همه توجهات را به خود جلب کرد، رضایت و لذت بردن مردم بود. رای دهندگان و حامیانش سرخوش بودند. شعار "برش گردونید" خطاب به ایلهان عمر، نماینده مینه‌سوتا تنفربرانگیز، اما پرهیجان بود، بیان تحقیر نژادپرستانه و گرامیداشت ارزش‌های مشترک!

به گزارش فرارو، جامل بوئی در نیویورک تایمز نوشت: چنین حرکتی منحصر به این رویداد نبود. این کار‌ها از سال ۲۰۱۵ به بخشی از گردهمایی‌های انتخاباتی ترامپ تبدیل شده است. هم او هم طرفدارانش طبق یک الگو رفتار می‌کنند. او تمسخر می‌کند و سخنان شدید اللحن و پر از تنفر می‌گوید و هواداران در فضایی ناهنجار پایکوبی می‌کنند.

وقتی اتحاد جمعیت خشمگین که اغلب سفید‌های آمریکایی هستند در نفرت از یک زن سیاه پوست را می‌بینیم، یعنی بدترین گذشته ما در شکلی مدرن نقش بازی می‌کند. واضح‌تر بگوییم، گردهمایی ترامپ "لینچ کردن" نبود. اما دیدن بده‌وبستان بین رهبر و جمعیت، بلافاصله ذهن من را به سمت نمایش‌های جمعی دوره "لینچ کردن" برد.

به جز بررسی تاریخ‌مان در خشونت نژادی همگانی و راه‌هایی که آمریکایی‌ها برای جبران قدرت از دست رفته خود، وضعیت نامناسب یا نبود رفاه، نژاد‌های دیگر را قربانی کرده اند، راهی برای فهم آن انرژی که در گردهمایی ترامپ بود، وجود ندارد.

 

در آن دوره تاریخی یک رویداد برجسته است: لینچ کردن سال ۱۸۹۳ در شهر پاریسِ ایالت تگزاس؛ جایی که هنری اسمیت، یک نوجوان سیاه پوست معلول ذهنی، زنده زنده سوزانده شد.

به گفته آیدا بی ولز، روزنامه نگار مشهور سیاه پوست، اسمیت ۱۷ ساله در کل فردی بی آزار و از لحاظ ذهنی ضعیف بود. او به تجاوز و قتل دختر ۳ ساله کلانتر پاریس متهم شد. به اعتقاد جامعه سفیدپوست آنجا، قتل در تلافی بازداشت توسط کلانتر صورت گرفته و به گفته ولز اتهام تجاوز برای «برافروخته کردن ذهن مردم به این خاطر که هیچ چیزی کمتر از مرگ فوری و خشن مردم را راضی نمی‌کرد» اضافه شد.

در روز لینچ کردن، حدود ۱۰ هزار نفر در خیابان اصلی پاریس تجمع کردند تا شاهد قتل باشند. اسمیت به یک تخته بسته شد و برای نمایش گناهکاری در شهر گردانده شد. حضار هو می‌کردند و شعار می‌دادند و لعنت می‌فرستادند. اسمیت حوالی ظهر برای لذت حاضران با نفت چراغ سوزانده شد.

اما نکته اینجاست که اسمیت برای چیزی بیش از یک جرمِ صرف متهم شده بود. او برای نقض یک "قانون اخلاقی مقدس" متهم شده بود: بی حرمت کردن جامعه سفیدها!

ویلیام دوبوآ در سال ۱۹۳۳ نوشت: در حالیکه کار سیاه پوستان در آمریکا از نابرابری‌های اساسی کل سیستم سرمایه داری ناشی می‌شود، اما بدترین و بیشترین درجه کشنده رنج آن، نه از سرمایه داران بلکه از از کارگران سفید پوست ناشی می‌شود. این کارگران سفیدپوست هستند که سیاه پوستان را از حق رای‌شان محروم می‌کنند، آن‌ها را از تحصیل منع و از خانه و محله‌های خوب بیرون می‌کنند.

در سال ۱۹۳۵ دوبوآ، ایده خود را گسترش می‌دهد و می‌گوید: نژادپرستی سفید در چیز‌های مختلفی ریشه دارد. باید به یاد داشته باشیم که کارگران سفیدپوست هرچند دستمزد پایینی دریافت می‌کردند، اما این دست مزد کم با نوعی دستمزد روانی و خدمات عمومی جبران می‌شد. آن‌ها بر خلاف سیاهان در تمام طبقات سفید پوست به راحتی پذیرفته می‌شدند و از امکانات عمومی مثل پارک و.. استفاده می‌کردند. دادگاه با آن‌ها به عدالت برخورد می‌کرد و اخبار آن‌ها در روزنامه‌ها منتشر می‌شد. این در حالی بود که از سیاه پوستان غیر از خبر جرم و جنایتشان چیزی دیده نمی‌شد.

وقتی این نوع دستمزد روانی و عمومی سفید‌ها با جنبش اجتماعی سیاه‌ها و موفقیت اقتصادی آن‌ها کمرنگ شد و مرز‌های طبقاتی را با چالش روبه‌رو کرد، واکنش سفید‌ها خشن بود. این بار واکنش جامعه سفید، مثل قضیه لینچ کردن اسمیت، مجازات نبود، بلکه یک دفاع همگانی از نظم اجتماعی موجود بود.

امکان شرکت در خشونت غیرقانونی عیله سیاه‌ها توسط دولت هم نوعی مزد و هم بهانه‌ای برای تجمع سفید‌ها بود. آنهم تجمعی که در تجربه مشترک خشم، عصبانیت و لذت، سفید‌ها را متحد می‌کرد.

مهم است که تاریخ را در شرایط خود بررسی کنیم. نباید گذشته و حال را باهم قاطی کنیم. اما باید از ایده‌ها و تجربه‌های موجود استفاده کنیم. گردهمایی سیاسی با محوریت عیب جویی از یک سیاه پوست برجسته نیاز به ارجاع به تاریخ نژادپرستی عمومی و مورد پذیرش ما دارد. اینکه این رویداد را در زمینه مربوطه قرار دهیم حیاتی است و می‌تواند به ما کمک کند کنش و واکنش بین رییس جمهور و پایگاهش را درک کنیم.

اگر ترامپ با حامیانش ارتباط ناگسستنی دارد به این خاطر است که او به هوادارانش اجازه می‌دهد احساس تهاجمی خود را بیان کنند. سخنرانی او، طرفدران را از بند آداب و هنجار‌هایی که نمی‌گذارد شکایت خود را بیان کنند آزاد می‌کند. کارناوال سیاسی او فرصتی فراهم می‌کند تا آن‌ها احساسشان را در یک جامعه همفکر ابزار کنند.

یک زن که در همایش "زنان برای ترامپ" در پنسیلوانیا حضور داشت درباره ترامپ می‌گوید: «او از بیان چیزی که به آن فکر می‌کند، نمی‌ترسد و چیزی که او می‌گوید چیزی است که بقیه ما هم در حال فکر کردن به آن هستیم».