فرارو- وقتی محمدرضا لطفی، علیرضا شاه محمدی را برای خوانندگی در گروه بانوان شیدا انتخاب کرد، بسیاری از مخاطبان متعجب شدند. جنس آواز شاه محمدی هیچ شباهتی به سلیقه لطفی در آثار قبلی اش نداشت. اما او در مصاحبه ای گفته است آموزه های محمدرضا لطفی تاثیر بسیاری در تغییر شیوه آوازی اش داشته است.
علیرضا شاه محمدی پیش از این تغییر آلبوم های متعدد و کنسرت های زیادی در داخل و خارج کشور برگزار کرده بود. ویژگی آوازش تاکید بر انتقال حسی واژگان شعری و تحریر های مطول و پیچیده بود، شیوه که او در آن زمان فکر می کرد وجه ممیزه آوازش با دیگران است.
شاه محمدی متولد سال 56 است و آواز را ابتدا نزد پدرش که از شاگردان مرحوم محمود کریمی بود شروع کرد و سپس از یازده سالگی به مدت هشت سال به جمع شاگردان حاتم عسگری پیوست. او در این مدت از محضر مرحوم استاد علی اصغر بهاری، محمدرضا لطفی، محمدرضا شجریان و پرویز مشکاتیان نیز استفاده کرد و ردیف آوازی به شیوه طاهر زاده را نزد علی جهاندار آموخت.
از سـال ۱۳۷۵ به گروه آئیــنه به سرپــرستی مهـدی آذرسینا پیوســت و کنسرتهای متعـددی به همراه این گروه اجـرا نـمود. از سال ۱۳۷۹ به اتفاق پیـمان خسروی سامانی و نوید افقه گـروه مسـیحا را تشـکیل داد و کنسرتهایی در چند کشـور اروپایــی اجـراکرد. اجراهای متعدد درچندین دانشگاه ایالتهای مختلف آمریکا در سـال ۱۳۸۴و دعوت به به فستیوال L_ Auditori اسپانیا در سـال ۱۳۸۵ و اجرای چندین کنسرت در شـهرهای مختلف اسـپانیا از دیگر فعالیت های اوست.
با این حال وقتی در سال 86 به گروه شیدا دعوت شد، تغییراتی کلی در آواز او به وجود آمد. او خود در مصاحبه ای گفته است: مدت ها بود احساس می کردم که عاملی باید به آواز من اضافه شود. احساس می کردم آوازم چیزی کم دارد. با وجود اینکه خیلی تلاش می کردم از تمام امکانات صدایم استفاده کنم و آواز را در بهترین حالت حسی و تکنیکی ارائه کنم اما در درونم احساس دیگری بود.
این دغدغه را با خودم داشتم تا اینکه با استاد لطفی همراه شدم. احساس می کنم راهنمایی های ایشان همان چیزهایی است که من سال ها دنبالشان می گشتم. اولا احساس کردم که کرسی بندی های پیچیده ای که در تحریرها پیاده می کردم مسائل مهمتر و اساس آواز را تحت الشعاع قرار داده بود و ذهن مخاطب را مشغول پیچیدگی ها می کرد و گاه از اصل مقوله آواز دور می نمود.»
آنچه که در ادامه می بینید تصنیف «آن دلبر من» است که محمدرضا لطفی بر روی غزلی از مولانا آن را ساخته است.
