سی ان ان: چرا باید به توافق هسته ای ایران فرصت دهیم؟

فرارو- آمریکا می تواند در آستانه تضمین یک توافقنامه تاریخی در مورد برنامه هسته ای ایران باشد، توافقی که این برنامه را محدود می کند و درهای همکاری بیشتر میان دو کشور را می گشاید.

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از سی ان ان، با وجود نزدیک شدن به یک پیروزی دیپلماتیک، لفاظی کسانی که مدت ها است با هرگونه راه حل دیپلماتیک مخالف هستند، به اوج فریب و دوگانگی رسیده است.

در جلسه اخیر سنا، رابرت منندز، رئیس کمیته روابط خارجی سنا گزارش ها مبنی بر اینکه مذاکرات با ایران احتمالا توافقی را به دنبال خواهد داشت که «تنها» زمان فرار هسته ای ایران را تا شش الی 12 ماه افزایش می دهد را به شدت مورد انتقاد قرار داد.

منندز با سرزنش جان کری، وزیر خارجه آمریکا به دلیل فرآیند این مذاکرات، ابراز تاسف کرد که: «فکر نمی کنم این حجم از فعالیت ها را انجام داده باشیم که فقط یک بازه زمانی شش تا 12 ماهه بگیریم.»

یووال استاینیتز، وزیر اطلاعات اسرائیل نیز چندی بعد واکنش نشان داده و این چارچوب زمانی را «تسلیم آمریکا در برابر ایران» و «غیرقابل پذیرش» خواند.

اما مسئله ای که ناقض این گونه انتقادات است، این است که تحت رژیم تحریم هایی که طی یک دهه اخیر ترجیح سیاست مدارانی چون منندز و استاینیتز بوده، تعداد سانتریفیوژهای ایران از 300 دستگاه به 19 هزار دستگاه رسیده است. در واقع بر اساس برخی برآوردهای صورت گرفته، تهران کمتر از یک ماه به زمانبندی فرار هسته ای نزدیک خواهد شد.  

ضمن اینکه توافق موقتی که کری طی ماه اکتبر میانجی آن شد (و منندز با ارائه دور جدیدی از تحریم ها قصد نابودی اش را داشت) زمانبندی فرار هسته ای را دو برابر کرده و به دو تا سه ماه رساند. با این حال حتی در شرایطی که آمریکا در حال نزدیک شدن به توافق نهایی است که می تواند این چارچوب زمانی را به شش تا 12 ماه افزایش دهد (و در عین حال توانایی ما برای نظارت بر ایران را به طور چشمگیری ارتقا دهد) منندز مدعی است که این توافق به قدر کافی خوب نیست.

این مسئله باعث بروز سوالاتی می شود: اینکه جایگزین پیشنهادی کسانی که مخالف دیپلماسی هستند، چیست؟ به هر حال اگر رویکرد منندز (تحریم، تحریم، تحریم!) ما را تنها یک ماه از ایران قادر به تولید اورانیوم لازم برای سخت بمب هسته ای دور کرد، پس منتقدان مذاکرات باید گزینه ای بهتر در آستین داشته باشند.

اینطور به نظر می رسد که اسرائیل تهدید به حمله نظامی احتمالی به تاسیسات هسته ای ایران را راه حل مناقشات می داند. بر اساس برخی برآوردها، حمله اسرائیل به ایران می تواند زمانبندی فرار هسته ای ایران را شش تا 12 ماه به تاخیر اندازد- دقیقا همان مدت زمانی که از طریق رویکرد مذاکراتی نیز قابل دستیابی است. مسلما مشکل اینجا است که حمله نظامی اسرائیل برخلاف یک راه حل دیپلماتیک که کاهش تحریم ها در مقابل اعمال محدودیت بر برنامه هسته ای ایران را به دنبال خواهد داشت، تاثیری معکوس خواهد داشت و می تواند ایران را ترغیب به بیرون راندن بازرسان و حرکت سریع به سمت بازدارندگی هسته ای کند.

تمام این مفاهیم نهفته در زمانبندی بالقوه این سناریوها منتج به یک نتیجه گیری می شود و آن اینکه کاخ سفید بهترین رویکرد را در پیش گرفته، رویکردی که زمانبندی فرار هسته ای را افزایش می دهد و بهترین پتانسیل برای تضمین رژیم بازرسی سرزده به منظور اطمینان از پایبندی ایران به توافقنامه را دارد.

مخالفان دیپلماسی باید این واقعیت را در نظر بگیرند که آمریکا در حالی اهرم تحریم ها علیه ایران را به کار برده است که تهران در پاسخ به آن تولید سانتریفیوژهای خود را توسعه داده است. در نتیجه آمریکا مدت ها است که نیازمند مسیر جدیدی در دیپلماسی خود در قبال ایران هستند.

دولت اوباما به طور آزمایشی اما کاملا درست، یک رویکرد جدید را پیگیری کرده، رویکردی که نخستین توقف در برنامه هسته ای ایران طی یک دهه اخیر را به ارمغان آورد.

اگر چنین توافقی از دید برخی در کنگره یا از نگاه اسرائیل به قدرت کافی خوب نیست ، پس آنها باید آماده ارائه یک جایگزین مناسب باشند. ضمن اینکه آنها نباید از تضعیف یکی از امیدوارکننده ترین چشم اندازهای موجود برای محدود کردن برنامه هسته ای ایران اجتناب کنند.