حضور کاروان ایران در ادوار گذشته بازیهای المپیک همراه با اتفاقات جالبی بوده. از جمله این اتفاقات می توان به حضور یک بانوی ایرانی با 14 سال سن و اتهام چاقوکشی یک فرماندار به ورزشکاری اشاره کرد که مدال طلای المپیک را برگردن آویخت.
از سال 1900 که شمشیرباز اسلحه اپه ایران به نام "پرنس" در بازیهای المپیک شرکت کرد تا امروز که کاروان ورزش ایران با 54 ورزشکار در آستانه اعزام به سی‌امین دوره این بازی‌ها قرار دارد، 38 ورزشکار کشورمان در ادوار مختلف موفق به کسب مدال طلا، نقره یا برنز شده‌اند.
در میان ورزشکاران ایرانی اعزامی به المپیک ورزشکارانی مانند سیف‌پور و امیررضا خادم در اوج جوانی و زمانیکه فقط 18 سال داشتند، حضور در این بازی‌ها را تجربه کردند. البته جوان‌تر از آنها جمیله سروری بود. ژیمناست 14 ساله‌ای که در المپیک 1964 ژاپن شرکت کرد و تاکنون این حد نصاب را در اختیار دارد. در این میان شادروان سلماسی و نامجو هم مسن‌ترین المپین‌های ایران هستند. این دو در سن سی و یک سالگی وارد المپیک شدند و نامجو به هنگام سومین تجربه المپیکی‌اش (1956 استرالیا) در آستانه چهل سالگی بود.
در میان المپین‌های ایران، عسکری محمدیان اولین ورزشکاری بود که در دوران انقلاب اسلامی صاحب مدال شد. او در دو دوره بازیهای المپیک 1988 کره جنوبی و 1992 اسپانیا شرکت کرد و در هر دو دوره مدال نقره گرفت. محمدیان تنها مدال آور ایران در المپیک سئول بود.
ورزشکارانی مانند غلامرضا تختی، محمد نصیری سرشت و امیررضا خادم چهار بار در این بازی‌ها شرکت داشته‌اند و از این حیث رکوددار هستند. اگرچه از هر حضور به مدال نرسیده‌اند. طوریکه تختی یک طلا، دو نقره و یک عنوان چهارمی المپیک را در اختیار دارد. یک طلا، یک نقره و یک برنز همراه با یک عنوان پانزدهمی حاصل حضور المپیکی نصیری است و خادم هم از چهار حضور المپیکی به دومدال برنز، یک عنوان چهارمی و هشتمی رسیده است.
جدا از همه اینها، برخی از ورزشکاران ایران قبل و بعد از اعزام به المپیک با اتفاقات یا شرایط خاصی مواجه شدند که مواجه شدن با ناداوری عمده ترین آنها بود اما بعضا در همین شرایط موفق به کسب مدال هم شدند. مهمترین المپین‌های ایران که حضور آنها در المپیک یا مدال آوری آنها در شرایطی خاصتر از دیگران رقم خورد، عبارتند از:
محمد جعفر سلماسی؛ از تمرین زیرزمینی در بغداد تا سوار بر جیپ قهرمانی اولین نشان المپیکی ایران در مسابقات وزنه برداری المپیک 1948 لندن توسط محمد جعفر سلماسی به دست آمد. این در حالی بود که وی برخلاف دیگر ورزشکاران، به دلیل نبودن محل مناسب و وسایل کافی در زیر زمین منزل شخصیاش در بغداد تمرین می‌کرد. البته یک ماه و نیم پیش از آغاز المپیک وی به صورت زمینی از بغداد به کرمانشاه سفر کرد اما در همان هفته‌های ابتدایی به دلیل ابتلا به اسهال خونی، قوای جسمانیاش به میزان زیادی تحلیل رفت.
سلماسی آخرین تمریناتش را در تهران انجام داد و از آنجا راهی لندن شد. او در تالار "امپرس" رقابتهایش را برگزار کرد و در حالی وزنه 100 کیلویی را به راحتی پرس کرد که در حرکت دو ضرب نتوانست بیشتر از 115 کیلوگرم وزنه بزند به همین دلیل به مدال برنز بسنده کرد. در هر صورت سلماسی سی و یک ساله اولین مدال آور ایران در المپیک بود. به همین دلیل بسیاری از مقامات ایرانی و قهرمانان دیگر رشته‌ها تا صبح روز بعد در سالن ماندند تا موفقیت وی را شادباش بگویند.
به نقل از نامجو در کتاب سرآمدان ورزش ایران آمده است:" وقتی نام من به عنوان نفر سوم در بلندگو اعلام شد تا روی سکو بروم، چنان حالی داشتم که بیانش امکان پذیر نیست. به خصوص اینکه بیست سال پیش چنین صحنه‌ای را در عالم خیال و رویا دیده بودم".
در بازگشت کاروان ورزشی ایران، هر یک از قهرمانان ورزشی سوار بر جیپهای ارتشی میشدند که روی هر یک از آنها پلاکاردهایی با نام و عنوان ورزشکاران نصب شده بود. جیپ حامل سلماسی پیشاپیش کاروان حرکت می‌کرد و پلاکاردی را به همراه داشت که روی آن نوشته شده بود: "این سلماسی قهرمان المپیک است".
امام علی حبیبی گودرزی؛ چاقوکشی که در تب 40 درجه طلایی شد وقتی بخشنامه شرکت در رقابتهای انتخابی المپیک 1956 استرالیا به دستش رسید چنان خوشحال بود که گویا تمام دنیا را به او بخشیده بودند اما همسرش بی تفاوت به این شادمانی، با عصبانیت و پس از محکوم کردن وی به دروغ گویی و بی مهری منزل را ترک کرد و او را با فرزند یک سالهاش تنها گذاشت.
مادر از شنیدن خبر جدایی عروسش دچار سکته شد. این شد که او به فرمانداری رفت و از فرماندار خواست برای کمک به مادر مریضش و فرزنده شیرخوارهاش حقوق سه ماهش را مساعده پرداخت کند اما فرماندار از این درخواست عصبانی شد و خطاب به پاسبان گفت که این چاقوکش حرفهای را بیرون کنید و اگر بازهم سماجت کرد او را تحویل شهربانی دهید.
صحبت از امام‌علی حبیبی گودرزی است که با وجود این مشکلات در مسابقات انتخابی المپیک شرکت کرد. او در اولین رقابت گزینشی برخلاف باورش در حضور مهندس توفیق جهانبخت شکست خورد اما در دومین رقابت گزینشی که در حضور شاه و رئیس جمهوری وقت لبنان برگزار شد، موفق شد سهمیه المپیک را در مقابل این کشتیگیر بنام از آن خود کند. سه چک تضمین شده ده هزار ریالی انعام فرماندار به امام علی حبیبی گودرزی بود. همان فرمانداری که وی را چاقو کش خطاب کرده بود.
در هر صورت ملبورن اولین تجربه المپیکی این کشتی گیر آزادکار بود. اما او در جریان این رقابتها به دلیل چهار کیلو کاهش وزن در هر روز، کم کم دچار تب و لرز شد طوریکه به هنگام برگزاری رقابتش در دور پنجم سه درجه تب داشت و دمای بدنش به 40 درجه رسیده بود. با این حال و با وجود ممانعت پزشک، رقابتهایش را دنبال کرد تا اولین مدال طلای المپیکی ایران را به دست آورد.
محمود نامجو؛ تصادف قبل از مدال آوری و حضور در ضیافت رئیس جمهور فنلاند در مسابقات وزنه برداری سه المپیک متوالی (1948 لندن، 1952 فنلاند و 1956 استرالیا) شرکت کرد و تنها ورزشکاری است که در دو المپیک (دومین و سومین حضور) پرچمدار کاروان ورزش ایران بود. محمود نامجو از حضور دوم و سومی که در المپیک داشت به مدال نقره و برنز رسید و از این حیث کم نظیر است.
نامجو که از اولین حضور در المپیک به رتبه پنجم رسید، پیش از اینکه در دومین المپیک زندگیاش شرکت کند، به منظور عیادت یکی از دوستانش از تجریش راهی بیمارستان شد اما اتومبیل حامل وی در محل فعلی صدا و سیما واژگون شد. در اثر این سانحه نامجو از ناحیه کمر به شدت آسیب دید و در همان بیمارستانی که دوستش آنجا بود، بستری شد. این آسیب دیدگی باعث شد نامجو 10 کیلوگرم از رکورد قبلی خود فاصله بگیرد با این حال وی در المپیک فنلاند اولین مدال نقره المپیکی ایران را کسب کرد.
در کتاب سرآمدان ورزش ایران آمده است: پیش از کسب این مدال، نامجو که در المپیک فنلاند مرد خارق العاده لقب گرفته بود، همراه با "امیل زاتوپک"، قهرمان دوی استقامت جهان و المپیک در ضیافت ناهار رئیس جمهور کشور میزبان شرکت کرد و از وی نشان "آهن" گرفت. این افتخاری بود که در طول بازی‌ها نصیب هیچ ورزشکار دیگری نشده بود.
نامجو چهار سال بعد نیز دربازیهای المپیک استرالیا شرکت کرد و در فاصله یک سال و اندی مانده به جشن چهل سالگیاش، صاحب مدال برنز شد. کسب مدال در این سن موفقیتی بود که "جرج کرکلی" مدیرمجله نیر و تندرستی از آن به عنوان معجزه یاد کرد.
نامجو؛ تنها ورزشکار ایرانی که از رئیس جمهوری فنلاند نشان "آهن" گرفت
محمد نصیری سرشت؛ یک رکورددار ماندگار برنده مدال طلا، نقره و برنز بازیهای المپیک 1968 مکزیک، 1972 آلمان و 1976 کانادا کسی نیست جز محمد نصیری سرشت؛ این وزنه بردار تنها ورزشکار ایران است که صاحب مدال المپیک در هر سه رنگ شده است. وی در اولین حضور المپیکی‌اش صاحب مدال طلا شد و پس از آن همراه با دیگر شرکت کنندگان در المپیک مکزیک ملاقاتی با شاه داشت.
بولتن رسمی کمیته ملی المپیک در بخشی از گزارش این دیدار آورده است: "شاهنشاه روبه نصیری گفت که شما کار فوق‌العاده‌ای کردید. ما تعجب کردیم که جوانی با این اندازه و وزن وزنههایی به این اندازه سنگین بلند کند. آیا برای وزنههای بیشتر جا داری؟ "در این دیدار، رهنوردی، دبیر کل کمیته ملی المپیک یادآور شد که بزرگترین کارشناس وزنه برداری جهان که آمریکایی است از نصیری به عنوان نیرومندترین وزنه بردار جهان یاد کرده است.
نصیری دومین تجربه المپیکی‌اش را در آلمان به دست آورد. در این بازی‌ها وزنه بردار مجارستانی به نام "فولدی" شکست مقابل نصیری در فینال المپیک مکزیک را جبران کرد و بدین ترتیب نصیری به مدال نقره رسید. این ورزشکار چهار سال بعد در سن سی و یک سالگی مدال برنز المپیک را به دست آورد.
کوری آشپزخانه؛ ۶ نکته در مورد آشپزخانه شما که توجه مهمانها را جلب می‌کند 
چطو در جمع «قشنگ و با اعتماد به نفس» حرف بزنیم؟ 
۲واقعیت ازدواج که روانشناسان میگویند به نفعتان است بپذیرید 
چرا هود مکش ندارد + راههای رفع آن 
متفاوتترین گیاهان آپارتمانی لوکس که با قدشان غوغا می‌کنند 
راهنمای کامل استایل با پلیور زنانه در روز‌های سرد 
