فرارو- هفتم ژوئن 1981 برابر با 17 خرداد 1360، هشت جنگنده اف 16 اسرائیلی با حمایت شش اف 15، 16 بمب دو هزار پوندی را بر سر راکتور هسته ای اوسیراک که تقریباً تکمیل شده بود، ریختند. نخست وزیر وقت اسرائیل، مناخم بگین و وزیر دفاع این رژیم، آریل شارون این راکتور را مرکز تلاش های صدام حسین، رئیس جمهور عراق برای ساخت تسلیحات هسته ای دانسته و معتقد بودند که این تاسیسات خطر جدی را متوجه اسرائیل می کند.
به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از واشنگتن پست، زمان حمله به اوسیراک، براساس گزارش سازمان اطلاعات مبنی بر اینکه این تاسیسات به زودی عملیاتی می شود، تعیین شد. دو روز بعد، بگین جزئیات این حمله ناگهانی را اینطور برای مردم توضیح داد: «ما این لحظه را انتخاب کردیم: حالا و نه دیرتر، زیرا اگر دیر می شد، شاید دیگر برای همیشه دیر بود. و اگر برای دو، سه و حداکثر چهار سال دیگر بی تفاوت می ماندیم، صدام حسین سومین، چهارمین و پنجمین بمب خود را تولید می کرد و هولوکاستی دیگر در تاریخ یهودیان اتفاق می افتاد.»
حال با گذشت سه دهه، مباحث به شدت مشابهی در مورد خطر برنامه هسته ای ایران به گوش می رسد. ماه می سال گذشته بود که بینامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل در جلسه مشترک کنگره آمریکا ادعا کرد مدار تاریخ به زودی بر بزرگترین خطری که به زودی متوجه همه ما خواهد بود، می چرخد: یک حکومت اسلامی نظامی مسلح به سلاح هسته ای. ایهود باراک، معاون نخست وزیر اسرائیل در سخنرانی دوم فوریه بار دیگر به سخنان سی سال پیش بگین کانال زده و در مورد امکان حمله نظامی علیه ایران گفت: «کسانی که می گویند "دیرتر"، ممکن است دریابند که این دیرتر خیلی دیر شده است.» وی اواخر ماه گذشته نیز برای بی اعتبار جلوه دادن گزارش شیمون پرز، رئیس جمهور اسرائیل در مورد مخالفت با حمله احتمالی به ایران، به مخالفت های وی در طول حمله 1981 اشاره کرد.
انتظار می رود پس از برگزاری جلسه روز دوشنبه نتانیاهو و اوباما و سخنرانی ها در نشست سالانه آیپک (کمیته روابط عمومی اسرائیل- آمریکا) شاهد هشدارهایی در مورد اقدامات نظامی باشیم.
برای اسرائیل که به دنبال حمله به ایران است، اوسیراک الگوی موثری از یک جنگ پیشگیرانه است؛ هر چه که نباشد، صدام هرگز به بمب دست نیافت و اگر اسرائیل توانست حمله ناگهانی را به انجام رسانده و دشمن را در میان خرابی ها رها کند، بار دیگر نیز قادر به انجام آن است. اما نگاهی دقیق تر به داستان اوسیراک باتوجه به تحقیقات اخیر دانشگاهی و خاطرات افرادی که در برنامه عراق شرکت داشتند، باعث شکل گیری استدلال قدرتمندی علیه «حمله امروز اسرائیل به ایران» شده است.
در ابتدا باید گفت صدام در سال 1981 در آستانه دستیابی به بمب نبود. اواخر دهه هفتاد میلادی به این فکر افتاد که عراق باید در مرحله ای به توسعه تسلیحات هسته ای روی آورد و امیدوار بود که در آینده از راکتور اوسیراک برای رسیدن به این هدف استفاده کند. اما مدارک جدید نشان می دهند که صدام پیش از حمله اسرائیل، تصمیمی برای اجرای یک برنامه کامل تسلیحاتی را نداشته است. بر اساس تحقیقات مالفرید براوت هگهامر، پژوهشگر نروژی در مورد برنامه عراق «در آستانه حمله به اوسیراک، پیگیری قابلیت تولید تسلیحات هسته ای از سوی عراق آشفته و بدون سمت و سو بود.»
ضمن اینکه دان ریتر، دانشمند سیاسی دانشگاه اموری در تحقیقات 2005 خود به تفصیل شرح داد که راکتور اوسیراک برای تولید پلوتونیوم تسلیحاتی طراحی نشده بود. اگر صدام تصمیم داشت از اوسیراک برای تولید تسلیحات هسته ای استفاده کند، نیاز به چندین سال زمان داشت – شاید تا دهه نود میلادی- که بتواند پلوتونیوم کافی برای یک بمب را تولید کند. و حتی با داشتن مواد شکاف پذیر کافی، عراق باید خودش طراحی و ساخت سلاح را به عهده می گرفت که این فرایند پیش از حمله به این کشور آغاز نشده بود.
خطر پیشرفت ناگهانی عراق و دستیابی به بمب در کوتاه مدت، با حضور متخصصان فنی فرانسوی و بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی در اوسیراک برطرف شد. در نتیجه هرگونه انحراف قابل ملاحظه در تولید اورانیوم یا تلاش برای ساخت پلوتونیوم قابل شکافت شناسایی می شد.
حمله اوسیراک که بیانگر آسیب پذیری عراق بود، درواقع صدام را در توسعه برنامه هسته ای مصمم کرد تا به دانشمندان عراقی فرصت سازمان دهی بهتر این برنامه را بدهد. رهبر عراق پس از حمله اسرائیلی، منابع هنگفت بیشتری را صرف پیگیری تولید تسلیحات هسته ای کرد. همانطور که ریتر متذکر می شود: «عراق برنامه هسته ای خود را از ظرفیت 400 دانشمند و 400 میلیون دلار بودجه به برنامه ای با هفت هزار دانشمند و 10 میلیارد دلار بودجه ارتقا داد.»
تمام امور هسته ای عراق نیز به زیرزمین منتقل شد. صدام به آژانس بین المللی انرژی اتمی اجازه داد انهدام اوسیراک را تایید کند اما پس از آن استراتژی تولید پلوتونیوم را به استراتژی بلندپروازانه غنی سازی اورانیوم تغییر داد. این رویکرد در سایت های اعلام نشده و به دور از چشمان کاوشگر بازرسان، با هدف توسعه فناوری و تخصص داخلی به منظور کاهش وابستگی به تولیدات خارجی پیگری می شد. زمانی که بازرسان پس از جنگ 1991 خلیج فارس به سایت های عراقی دسترسی پیدا کردند، از میزان پیشرفت زیرساخت های هسته ای عراق و اینکه صدام تا چه اندازه به ساخت بمب نزدیک شده، متعجب شدند.
در نهایت، حمله 1981 اسرائیل به روند پیشرفت تسلیحات هسته ای عراق پایان نداد. ویرانی های ناشی از جنگ خلیج فارس که اعمال تحریم ها، محدودیت ها، بازرسی ها، مناطق پرواز ممنوع و بمباران دوره ای – صرف نظر از حمله 2003 آمریکا- را به دنبال داشت، باعث پایان یافته این برنامه شد. جامعه جهانی بسیار خوش اقبال بود: اگر صدام آنقدر احمق نبود که در سال 1990 به کویت حمله نمی کرد، تا نیمه دهه نود میلادی به بمب دست می یافت.
برنامه هسته ای ایران بسیار پیشرفته تر از برنامه صدام در سال 1981 است. به ادعای اسناد آژانس بین المللی انرژی اتمی پازل تولید تسلیحات هسته ای ایران تکمیل است و اگر مقامات عالی رتبه در ایران فردا تصمیم به تولید بمب داشته باشند، ایران احتمالاً قابلیت فنی تولید دستگاه هسته ای آزمایش در حدود یک سال و موشک طی چند سال را دارد اما جیمز کلاپر، رئیس سازمان اطلاعات آمریکا 16 فوریه به کمیته خدمات تسلیحاتی سنا اعلام کرد که به نظر نمی رسد مقامات ایرانی چنین تصمیمی داشته باشند.
این در حالی است که حمله احتمالی اسرائیل به تاسیسات هسته ای ایران خطرناکتر و بی اثرتر از حمله به اوسیراک خواهد بود. در سال 1981 تعداد نسبتاً اندکی از جنگنده های اسرائیلی 600 مایل را از فضای هوایی اردن، عربستان و عراق طی کردند تا تنها یک هدف آسیب پذیر که روی زمین قرار داشت را بزنند. این اقدام کار آسانی نبود اما در مقایسه با پیچیدگی حمله به تاسیسات هسته ای ایران، هیچ است.
چنین حمله ای مطمئناً نیازمند بیش از 10 هواپیما است که دستکم هزار مایل بر فراز فضای هوایی عرب پرواز کنند تا به هدف ها برسند و این در حالی است که باید محدودیت ظرفیت سوخت گیری مجدد اسرائیل را در نظر گرفت. پس از آن جت های اسرائیلی باید از تدافع هوایی ایران عبور کرده و صدها مهمات که کاملاً دقیق هدایت می شوند را بر تاسیسات مستحکم نطنز، سایت فوردو در اعماق کوهی نزدیک قم، تسهیلات تبدیل اورانیوم اصفهان، نیروگاه تولید آب سنگین و راکتور پلوتونیوم در دست ساخت در اراک و تاسیسات متعدد تولید سانتریفیوژ در مناطق پرجمعیت داخل و اطراف تهران و نطنز فرو ریزد.
این جت ها قادر به مشارکت مجدد در حمله به اهداف از دست رفته ندارند- آنها مجبور هستند برای فرار از اقدامات تلافی جویانه ایران برای دفاع از اسرائیل برگردند.
در مقابل اسرائیل زور باید نشان داد نباید موعظه
کردهر کاری از دستش می اید کوتاهی نکند
ما مردم هشت ساله جنگ هستیم