مصریان باستان باور داشتند که وقتی می‌میریم، بدنِ معنوی‌مان، جهان بعداز‌مرگی را جستجو می‌کند که شبیه به همین جهانِ فعلی است. اما ورود به این جهان تضمین‌شده نبود؛ ابتدا نیازمندِ سفری پرمخاطره به جهانِ زیرین بود و بعد از آن افراد برای آخرین‌بار مورد قضاوت قرار می‌گرفتند.
به گزارش راهنماتو، به همین دلیل، خویشاوندان و مومیایی‌کنندگان هر کار که می‌توانستند انجام می‌دادند تا مطمئن شوند عزیزان‌شان با نیک‌بختی به مقصد خواهند رسد.
اکنون دانشمندانِ مصری توانسته‌اند با کمکِ توموگرافیِ کامپیوتری، «به‌صورت مجازی پوششِ پسری مومیایی که به ۲۳۰۰ سال قبل تعلق دارد را باز کنند.» این پسر نوجوان از طبقه اجتماعی-اقتصادی بالای مصر بوده و تاکنون مومیایی آن باز نشده است.
آن‌ها یک «پسرِ طلایی» را کشف کردند که ویترینی دست‌نخورده از باور‌های مصر باستان درباره زندگی پسازمرگ است. برای مثال، او با ۴۹ طلسم از ۲۱ گونه مختلف که در بدنش کار گذاشته‌اند برای سفر رستاخیز آماده شده است. او صندل به پا دارد و با سرخس تزئین شده که معنایی عمیق دارد.
این یافته‌ها دانش منحصربه‌فردی درباره روندِ مومیایی‌کردن و باور‌هایی که مصریان باستان درباره اهمیتِ تزئیاتِ قبر در دوره بطلمویسی داشتند، به دست می‌دهد.
دکتر سحر سلیم، نویسنده ارشد این مقاله از دانشکده پزشکیِ دانشگاه قاهره می‌گوید: «ما نشان دادیم که بدنِ این مومیایی با ۴۹ طلسم که به زیبایی و با نظمی خاص در سه ستون بینِ تاخوردگی‌های پوشش و داخلِ حفره بدن‌اش کار گذاشته بود، تزئین شده است. بسیاری از این طلسم‌ها از طلا ساخته شده‌اند و برخی از آن‌ها شاملِ سنگ‌های نیمه‌قیمتی و خاک رس پخته‌شده هستند. هدف از این طلسم‌ها محافظت از بدن و جان بخشیدن به آن بعد از مرگ بوده است.»
مومیایی «پسر طلایی» در سال ۱۹۱۶ در گورستانی متعلق به ۳۳۲ تا ۳۰ قبل‌ازمیلاد در جنوب مصر پیدا شد. این مومیایی تا همین مطالعه اخیر در مصر دست‌نخورده باقی مانده بود.
مومیایی در دو تابوت خوابانده شده بود و تابوتِ بیرونی حاوی دست‌نوشته‌هایی یونانی بود و تابوت داخلی از چوب ساخته شده بود. این مومیایی یک ماسکِ سر طلاکاری‌شده، یک محفظه در قسمتِ سینه که قفسه سینه را محافظت می‌کرد و یک جفت صندل داشت. به‌جز قلب، تمام محتویات حفره شکم با برش آن بیرون کشیده شده بودند و مغز نیز از طریق بینی تخلیه شده و به جای آن رزین ریخته شده بود.
سلیم می‌گوید: «صندل‌ها احتمالاً برای آن بوده که پسر طلایی بتواند از تابوت بیرون بیاید و راه برود.» به گفته سلیم، برطبق باور‌های مصریان باستان که از کتاب مردگان استخراج شده است، مردگان باید صندل‌های سفید می‌پوشیدند تا پاکیزه باشند و بتوانند عباراتِ کتاب مقدس را بخوانند.
تصاویر توموگرافی نشان می‌دهد که این پسر با ۱۲۸ سانتی‌متر قد، ختنه نشده و دلیلی غیر از مرگ طبیعی برای او پیدا نشده است. نویسندگان از درجه هم‌جوشیِ استخوان‌ها و رشد نکردنِ دندان عقل تخمین زدند که پسر بین ۱۴ تا ۱۵ سال سن داشته است. دندان‌ها وضعیت خوبی دارند و هیچ‌کدام از دندان‌ها نیفتاده و اثری از بیماری لثه مشاهده نمی‌شود.
بدن پسر مومیایی با سرخس پوشیده شده است. سلیم می‌گوید: «مصریان باستان شیفته گیاهان و گل‌ها بودند و باور داشتند که این گیاهان و گل‌ها دارای اثراتِ مقدس و نمادین است.»
وجود طلسم‌ها نشانه‌ای از طیفی وسیع از باور‌های مصری است. برای مثال، برگ طلایی روی زبان گذاشته می‌شد تا متوفا بعد از مرگ سخن بگوید.