استقلال علیرغم شوک وارده شده ناشی از ممنوعیت بازی دو بازیکن خارجی خود، بازی قابل قبولی در مقابل گل‌گهر ارائه داد. هر چند آبی‌ها همچون بازی هفته قبل مقابل نساجی در زدن گل ناکام ماندند، اما برخلاف بازی قبلی، این بار حتی یک فرصت گل هم به حریف پر مهره و مدعی خود ندادند.
استقلال در سه هفته اخیر تنها یک گل به ثمر رسانده، اما در مقابل اگر پای سیدحسین حسینی در شیراز لیز نمی‌خورد، می‌توانست تنها تیم بدون گل خورده لیگ تا پایان هفته ششم هم باشد. استقلال این آمار خوب در دفاع را بیشتر مدیون مالکانه بازی کردنش است، اما در حالی که این تیم در بازی‌های مقابل حریفان خود برتری محسوسی از نظر مالکیت توپ داشته با این حال نتوانسته از این مزیت در خلق موقعیت بهره ببرد.
سوال این است که استقلالی که در بازی با گل گهر حتی از دانشگر و آقاسی به عنوان دو مدافع از سه بازیکن خط دفاعی در کناره‌ها بهره برد چرا در خلق موقعیت متناسب با قابلیت در اختیار گرفتنش در بازی بهره نبرده است. در شرایطی که در فاز حمله لب خط به دانشگر و آقاسی سپرده می‌شود تا غفوری و سلمانی نزدیکتر به عمق بازی کنند و یا حتی به فضا‌های عمقی دفاع حریف نظیر تنها موقعیت مقابل گل‌گهر نزدیک شوند، چرا زور این تیم در فاز حمله زیاد نیست؟
استقلال با سیستمی بازی می‌کند که بازی کردن در قالب این سیستم کار راحتی نیست. تجربه‌ی ناموفق پرسپولیس با بازی در قالب این سیستم مقابل گل‌گهر و مس نشان داد که نزدیک کردن ذهنیت بازیکنان به نقش‌های تاکتیکی متفاوت در این سیستم نیاز به تمرین و بازی زیاد دارد. آبی‌ها هر چند در جدال با گل‌گهر به گل نرسیدند، اما نشان دادند که در حال پیاده سازی سیستمی هستند که از توان مدافعان در فاز حمله نیز بهره می‌برند و از آن‌ها برای عرض دادن به بازی و عریض‌تر بازی کردن استفاده می‌کنند. شاید با پخته‌تر شدن بازیکنان در قالب این سیستم، استقلال به هجومی‌ترین تیم لیگ با یک خط حمله‌ی ویرانگر تبدیل شوند، اما نباید به ضعف‌هایی که از چشم مربیان باهوش حریفان دور نمی‌ماند هم غافل شد.
استقلال هر چند در قالب سیستم سه دفاعه به خوبی از عرض زمین استفاده می‌کند، اما از آن طرف در موج دوم حملات و توپ‌های برگشتی نیز چندان موفق نیست و به همین دلیل قادر به نگه داشتن یک فشار مداوم روی دروازه حریفان نبوده است. به همین دلیل فاصله زمانی بین شکل‌گیری حملات این تیم هم به نسبت زیاد است. عریض بازی کردن استقلال از طرفی سرعت بازی این تیم در فاز حمله را هم کاهش داده و در مقابل برای پوشش فضا‌های پشت سر مدافعان پیش تاخته و دو بال کناری یعنی غفوری و سلمانی نیز بازیکنانی که در دادن پاس‌های کلیدی ماهرتر هستند مجبور به عقب‌تر بازی کردن می‌شوند. به همین دلیل میزان خلاقیت در پشت محوطه جریمه حریفان چندان برای خلق موقعیت کافی به نظر نمی‌رسد. فاصله زیاد بین خطوط هم از دیگر معایب عریض بازی کردن استقلال است.
با این حال به نظر می‌رسد که شاگردان فرهاد مجیدی روز به روز در حال بروز رسانی ذهنیت تاکتیکی خود برای بهتر بازی کردن در قالب سیستم سه دفاعه هستند و بعید نیست با چند تغییر جزیی، استقلال در فاز حمله به تیمی بی‌رحم تبدیل شود.
ورزش سه