سران اتحاديه‌ي اروپا امروز به همراه سران اتحاديه‌ي آفريقا در ليسبون پرتغال گردهم مي‌آيند. اين نشست اولين مورد در نوع خود از زمان نشست سران اروپا - آفريقا در قاهره در هفت سال قبل است.
هفته‌نامه‌ي انگليسي اكونوميست در گزارشي درباره‌ي نشست اتحاديه‌ي آفريقا و اروپا در ليسبون نوشته است: «متحدان انگليس در پشت پرده با انتقاد از عملكرد گوردون براون، نخست وزير انگليس آن را صرفا يك اقدام براي جلب توجه و تحت تاثير قرار دادن دانسته‌اند كه براون به خوبي از عهده‌ي آن بر مي‌آيد.»
اكونوميست مي‌افزايد: «با توجه به ارتباط اروپا و آفريقا به دليل اتفاقات تلخ گذشته و روابط تجاري، امداد و نجات و مهاجرت در امروز، طبيعتا موضوعات بسيار زيادي براي مذاكره بين سران دو قاره وجود دارد.
ولي حقيقت اينست كه اين نشست به دو دليل كم اهميت‌تر در حال برگزاري است. دليل اول به رياست دوره‌يي شش ماهه اتحاديه‌ي اروپا و لزوم اينكه هر رييس موقت اتحاديه تعدادي پروژه بزرگ براي نمايش داشته باشد، مربوط مي‌شود. هم اكنون پرتغال رياست دوره‌يي اتحاديه‌ي اروپا را بر عهده دارد و نشست ليسبون پروژه بزرگ اين كشور است.
اما زمانيكه گوردون براون اعلام كرد در صورت حضور موگابه در نشست ليسبون در آن شركت نمي‌كند و سران كشورهاي آفريقايي از موگابه حمايت كردند، پرتغال تصميم گرفت بدون حضور براون اين نشست را پيش ببرد.
اما دومين دليل در پس برگزاري نشست ليسبون، وجود اين احساس در طرف اروپايي است كه در حال از دست دادن يك سري فرصت‌ها است.
آفريقا همسايه‌ي اروپا و اروپا بزرگترين شريك تجاري اين قاره است، ولي اخيرا كشور چين با قلدري در حال تحميل كردن خود به اين روابط است. روابط بين آفريقا و چين طي پنج سال گذشته پنج برابر شده است. چين سال گذشته يك گردهمايي بزرگ را با حضور سران كشورهاي آفريقايي در پكن برگزار كرد. خبر بدتر اينست كه چيني‌ها با يك رويكرد جديد بسيار وسوسه انگيز و فريبنده در حال جلب توجه كشورهاي آفريقايي هستند و آن اينست كه چيني‌ها هيچ انتقادي نسبت به اوضاع حقوق بشر و دولت‌هاي كشورهاي آفريقايي ندارند و تنها روي روابط مستقيم تجاري بدون رفتار پدرآبانه، نصايح و موارد ديگر تمركز دارند.»
اين گزارش مي‌افزايد: «همچنين آمريكا به عنوان يك جبهه جديد در نبرد عليه تروريسم، در حال نشان دادن ميل و گرايش بيشتر به آفريقا است. بنابراين پرتغالي‌ها در راس برنامه‌هاي خود براي يك پروژه بزرگ، اين حس عمومي در اروپا را كه اين قاره در خصوص روابط با آفريقا در خطر به حاشيه رانده شدن قرار دارد، مدنظر قرار داده‌اند.
هر دوي اين دلايل احتمالا دلايل خوبي براي برگزاري اين نشست سران به نظر مي‌رسند اما اگر دقيق‌تر به قضيه بنگريم، اروپايي‌ها در ليسبون با دو رهبر آفريقايي كه با مردم كشور خود به طرز غير معمولي با خشونت رفتار مي‌كنند، محترمانه سر يك ميز خواهند نشست.
رابرت موگابه كشور آباد و پر رونق زيمبابوه را به يك كشور فقير تبديل كرده و براي حضور مادام العمر در قدرت از خشونت استفاده مي‌كند.
همچنين رهبر ديگر آفريقايي كه با مردم كشورش خشونت آميز برخورد مي‌كند، عمر البشير، رييس جمهور سودان است كه دولت وي در سالهاي اخير ناظر كشتار حدود 300 هزار تن و آوارگي چند ميليون نفر بوده و به جلوگيري از استقرار نيروهاي حافظ صلح بين‌المللي تاثير گذار در دارفور ادامه مي‌دهد.»
در انتهاي اين گزارش آمده است: «پس از نشست ليسبون اروپا به امور پيچيده‌ي خود در آفريقا به شكلي معمول و از طريق يك شبكه روابط دو جانبه ادامه خواهد داد. اما اگر اتحاديه‌ي اروپا قصد دارد در خصوص خشونت‌هاي موگابه و بشير به يك نقطه نظر جمعي برسد، مطمئنا بايد با يك صدا سخن بگويد. دعوت از چنين افرادي به يك نشست راه رسيدن به اين امر نيست. كافيست اين مساله از مردم نگران و گرسنه زيمبابوه و دارفور پرسيده شود.»