کشور پرجمعیت هند خشک و کم آب است. بسیاری از مردان روستایی هندی در مناطق خشک برای حل این معضل روش عجیبی دارند. اغلب این مردان دو یا سه زن دارند تا افراد بیشتری در امر آبرسانی به آن‌ها کمک کنند!
زنان هندی مجبورند هر روز برای تامین آب مورد نیاز کشاورزی و همچنین مصرفی خانواده، مسیرهای طولانی را تا منبع آب طی کرده و آن را در خمره‌های بزرگ روی سرشان تا محل زندگی خود حمل کنند. زندگی در روستاهای کم‌آب هند بسیار سخت است.
مردان این روستاها اغلب به کار کشاورزی و دامداری مشغول هستد و زنان هم کار خانه را انجام می‌دهند و به کودکان رسیدگی می‌کنند؛ بنابراین ضروری است که یک نفر هر روز کیلومترها راه برود و خود را به منبع آب برساند و برای خانواده آب بیاورد و این کار را هشت ماه مستمر که نشانی از بارندگی نیست، انجام دهد.
به همین دلیل، چندهمسری در این مناطق امری غیرعادی نیست. البته همسران این زنان، تنها از زن اول خود بچه‌دار می‌شوند؛ چرا که جمعیت بیشتر، آب بیشتر می‌خواهد و این خود مشکل‌زاست؛ پس بقیه زن‌ها فقط برای حل مشکل بی‌آبی اختیار می‌شوند.
این زنان در ازای داشتن سقفی بر سر خود یا موقعیت اجتماعی همسر حاضر می‌شوند با این مردان ازدواج کنند و عنوان «زنان آب» را بگیرند.
البته پیدا کردن زنی که مایل بشود زن آب شود، دشوار است؛ چون هیچ خانواده‌ای دوست ندارد دخترش را به مردی در سرزمین‌های کم‌آب شوهر بدهد؛ به ویژه اگر خود آن خانواده در منطقه‌ای پرآب زندگی کند. به خاطر همین اکثرا مردهای روستاهای خشک و کم‌آب با دختران روستای خود یا روستاهای کم‌آب دیگر ازدواج می‌کنند.
گرچه اکثر این دختران هم زیر بار این وظیفه دشوار نمی‌روند و بیشتر زنان آب کسانی هستند که یا از همسر قبلی خود جدا شده‌اند یا بیوه هستند. غیر از وظیفه آبرسانی، زنان آب مجبورند که اوامر زن اول مثل مراقبت از کودکان، دوشیدن گاوها و آشپزی را هم اطاعت کنند. آن‌ها همچنین باید قبول کنند که سهمی در ارثیه و اموال خانوادگی نداشته باشند.
زنان آب هر روز باید در هوای گرم و زیر آفتاب سوزان هند تقریبا 3 کیلومتر تا منبع آب پیاده‌روی کنند و حدود 100 لیتر آب بیاورند. تماشای منظره‌ای که تعداد زیادی از زنان در هوای 40 درجه‌ای برای آب آوردن به جاده زده‌اند، صحنه عادی در هند به حساب می‌آید. همین کار سخت، زنان آب را به مرور زمان فرسوده و ازکارافتاده می‌کند؛ پس مردها وقتی می‌فهمند که زن آب دیگر توانایی اولیه خود را ندارد، به فکر زن سوم می افتند.
یکی از روستاهای کم‌آب هند «دنگانمال» است که در 150 کیلومتری بمبئی قرار دارد. هر پنج روز یک بار تانکر آبی با هزار لیتر آب به این روستا می‌آید و این به این معناست که زنان آب می‌توانند مسیر کمتری را بپیمایند و به همین دلیل هر بار صف‌های طولانی اطرف این تانکر تشکیل می‌شود و هر زن سعی می‌کند که آب بیشتری برای خود بردارد. به این خاطر اکثرا میان این زن‌ها ضرب و شتم رخ می‌هد و با کشیدن مو، کتک زدن و هل دادن همدیگر تلاش می‌کنند سهم خود را از آب بیشتر کنند.
زنان آب این روستا امیدوارند که دخترانشان مانند آن‌ها زندگی سختی نداشته باشند؛ اگر بالاخره دولت بگذارد از لوله‌هایی که از کنار این روستا می‌گذرد، به این روستا هم آبرسانی شود. این زنان گفته‌اند که دیگر اجازه ادامه این پروژه را به دولت نمی‌دهند؛ در حالی که همه آن‌ها می‌گویند که از آب آوردن خسته شده‌اند.
خخخخخخخخخخخخخخخخ