فرارو- یک فعال سیاسی اصولگرا گفت: «استراتژِی جنبش مدنی ضدتحریم می تواند دو بعد داشته باشد. یک وجه آن بحث مقابله به مثل است؛ اینکه ما نیز کالاهای کشورهایی که اقدام به وضع تحریم علیه ایران نمودند تحریم کنیم و وجه دوم مربوط به بحث تدوین و روشنگری در باب غیرانسانی و غیرمشروع بودن تحریم هایی است که علیه ملت ایران اعمال می شود.»
عباس سلیمی نمین مدیر دفتر مطالعات و تدوین تاریخ ایران و تحلیل گر مسائل سیاسی در گفتگو با فرارو گفت: «امروزه دیپلماسی عمومی نقش مهمی در پیشبرد اهداف کشورها دارد. دیپلماسی عمومی تاثیرگذاری بر افکار عمومی کشورهایی است که علیه ما کارهایی را به صورت غیرقانونی و غیرانسانی دنبال می کنند.»
وی ادامه داد: «متاسفانه دیپلماسی عمومی ما بسیار ضعیف است و امکان انتقال پیام های ملت ما را به کشورهای مورد هدف ندارد.»
این کارشناس مسائل سیاسی اظهار کرد: «در بحث جنبش مدنی ضدتحریم اگر راهکارهای آن کاملا تدوین شود و برای افکار عمومی کشور خودمان غیراصولی بودن تحریم ها روشن شود طبیعتا می تواند واکنش های فردی را برانگیزد.»
وی ادامه داد: «این واکنش های فردی در قبال کشورهایی که پیش قراول تحریم ها هستند بسیار موثر است و می تواند منجر به تحریم کالاهای آنها شود. یعنی در قبال تحریم هایی که آنها بر ما اعمال می کنند، ملت ما برای تحریم کالاهای آنها پیشتاز شود و دیگر ملت ها را هم برای مشارکت در چنین تحریم هایی دعوت کند.»
وی افزود: «علی القاعده ما هوادارانی در جهان داریم و در برخی کشورها دارای نفوذ چشمگیری هستیم و می توانیم هواخواهان خود و یا کسانی را که در سطح دیپلماسی عمومی با خود همراه ساختیم به تحریم کالاهای کشورهایی که در همه ابعاد به ملت ایران فشار می آورند ترغیب و تشویق کنیم.»
وی خاطرنشان کرد: «در این رهگذر می توان بر استفاده از کالاهای داخلی هم تاکید کرد و تولید ملی را تقویت نمود.»
سلیمی نمین گفت: «یک جنبش مدنی توانایی های بسیاری در روشنگری دارد و می تواند از طریق شبکه های مردمی به روشن کردن سایر ملت ها اقدام کند. این امر نیازمند ادله و استدلال هایی است که باید تدوین کرد و به کسانی که قرار است در این کمپین یا نهاد مدنی مشارکت کنند عرضه کرد.»
وی ادامه داد: «باید بتوان ملت ها را قانع کرد که این فشارها به ناحق است و این کشورها از ابتدای انقلاب در اعمال فشار بر ملت ایران پیشتاز شدند. باید سیر تاریخی تحریم ها را به خوبی بیان کرد و نشان داد که این تحریم ها به یک عامل خاص مربوط نیست؛ بلکه علت اصلی آن استقلال ملت ایران بوده و کشورهایی که از استقلال ملت ایران زیان می دیدند به شیوه های مختلف از ابزار تحریم در کنار فشارهای دیگر مانند تحمیل جنگ هشت ساله و کمک به صدام در طول جنگ استفاده کردند.»
وی افزود: «برای اینکه بتوانیم یک کمپین ضدتحریم موثر سازماندهی کنیم در ابتدا باید یک تحقیق و تدوین جامع از حرکت های غیرانسانی کشورهایی که از استقلال ملت ایران ضربه خوردند ارائه کرد تا سایر ملت ها را قانع نمود که ما استدلال محکمی در این زمینه داریم و ما با یک حرکت غیرانسانی مواجه هستیم.»
وی خاطرنشان کرد: «البته همانطور که در ابتدا عرض شد این کارها را باید دیپلماسی عمومی انجام دهد؛ اما به دلیل ضعف دیپلماسی عمومی می توان برای تاثیرگذاری بر افکار عمومی مردم دنیا همه ملت را در این کار مشارکت داد.»
وی ادامه داد: «در فقدان دیپلماسی عمومی می توان با جنبش مدنی این ضعف را برطرف کرد. چراکه علی القاعده وظیفه دولت است که با دیپلماسی عمومی بتواند بر پایگاه اجتماعی سایر دولت ها تاثیر بگذارد و از این طریق بر فعل و انفعال دولت ها موثر باشد.»
وی افزود: «اما چون دیپلماسی عمومی ما بسیار ضعیف است، در قضیه تحریم های غیرانسانی می توان از طریق ارتباطات مردمی ملت ها را با خود همراه کرد و نشان داد که این تحریم ها غیرعادلانه و غیرانسانی است و به جایی هم نمی رسد.»
این تحلیل گر مسائل سیاسی تصریح کرد: «البته به نظر من تحریم ها در دراز مدت به نفع ملت ایران است و ملت ایران را وادار می کند به امکانات خود بیش از پیش اتکا کند. لذا یکی از توفیقات ملت ایران در طی این سال ها مواجه شدن با همین تحریم ها بوده که باعث شده در مسیر سازندگی و ابداع قرار بگیرد.»
وی افزود: «منتهی کشورهای غربی گمان می کنند با تشدید تحریم ها می توانند ملت ایران را به زانو درآورند؛ لذا ما باید با صدای رسا بگوییم ملتی نیستیم که با فشار امری را بپذیرد و این مسئله خیلی موثر است.»
سلیمی نمین تاکید کرد: «بنابراین استراتژِی جنبش مدنی ضدتحریم می تواند دو وجه داشته باشد. یک وجه آن بحث مقابله به مثل است؛ اینکه ما نیز کالاهای کشورهایی که اقدام به وضع تحریم علیه ایران نمودند تحریم کنیم و وجه دوم مربوط به بحث تدوین و روشنگری در باب غیرانسانی و غیرمشروع بودن تحریم هایی است که علیه ملت ایران اعمال می شود.»
سلیمی نمین در پاسخ به این سوال که اگر قرار باشد چنین جنبش مدنی برای مقابله با تحریم ها در کشور ایجاد شود رهبری آن را چه کسی باید بر عهده بگیرد؟، گفت: «قطعا افراد وزین مورد اعتماد جامعه که در دولت حضور ندارند می توانند رهبری این جنبش را بر عهده بگیرند. کسانی که در گذشته اثبات کردند منافع گروهی و حزبی را بر منافع عمومی غلبه نمی دهند؛ بلکه منافع شخصی را قربانی منافع عمومی می کنند. افرادی که منطقی بوده، خوش سابقه هستند و به دنبال تنش زایی نیستند؛ چون برخی عناصر سیاسی هستند که همواره قصد دارند از هر موضوع تنشی را به جامعه تزریق کنند.»
سلیمی نمین در پاسخ به این سوال که آیا این انتقاد به روشنفکران و نخبگان کشور وارد است که در باب موضوع تحریم ها منفعل بودند؟، گفت: «تا حدودی می توان این مسئله را پذیرفت که ما در قبال مسائلی که بر کشورمان می گذرد بیش از پیش متکی بر دولت هستیم و این اتکای بیش از حد به دولت موجب می شود که ما نتوانیم از برخی ظرفیت ها استفاده کنیم.»
وی ادامه داد: «اکنون در دیگر کشورها بعضا برای اصلاح سیاست ها حرکت های مدنی صورت می گیرد یا ما می بینیم از جانب حرکت های مدنی هم بر ایران فشار وارد می شود. به طور مثال اقداماتی که در حوزه هنر صورت می گیرد و غالبا سعی می کنند به نوعی بر ایران فشار بیاورند؛ مانند تحریم هایی که در مورد شرکت در نمایشگاه بین المللی کتاب تهران صورت می گرفت.»
وی افزود: «لذا از این ابزار در سطح بین الملل زیاد استفاده می شود و ما نتوانستیم تاکنون از این ابزار استفاده کنیم که دلایل مختلفی دارد. یکی از دلایل آن این است که بسیاری از روشنفکران ما مرعوب فشارهای غربی هستند و نه تنها جرات مقابله ندارند؛ بلکه احساس می کنند اگر بخواهند کاری بکنند باید با آن فشارها همراهی کنند. یعنی اصالت را برای آن فشارها قائل می شوند.»
این فعال سیاسی اصولگرا گفت: «بنده تعبیر روشنفکر را برای اینها مناسب نمی دانم؛ اینها بیشتر کسانی هستند که به وجهه‌ی خود در آنسوی مرزها نسبت به داخل کشور بیشتر اهمیت می دهند؛ بنابراین خود را بیشتر با فشارهای بیرونی همراه می کنند.»
وی ادامه داد: «در تاریخ پس از انقلاب به کرات داریم که روشنفکران نه تنها در مسیر مصالح عمومی قرار نگرفتند، بلکه در مسیر هموارتر کردن فشارهای دول غربی قرار گرفتند.»
وی افزود: «این تجربه تلخ مانع از هم آوایی می شود؛ یعنی وقتی سخنی مطرح می شود که بیاییم علیه کسانی که می خواهند بر ما فشار آورند هم آوا شویم نگرانی هایی ایجاد می شود که پایان این کار قرار است به کجا ختم شود. این نگرانی ها تا حدودی هم بجا است چون در گذشته این نوع تجربیات تلخ را داشتیم.»
سلیمی نمین گفت: «لذا اگر افرادی را پیش قراول این کار قرار دهیم که در گذشته ثابت کردند که نه از فشار تبلیغاتی غرب هراس دارند و نه برای آنها مهم است که از یک سفر خارجی یا کنفرانس علمی در غرب محروم شوند می توان تجربیات خوبی را در این زمینه داشت و در آینده در مسائل مهم و کلان اتحاد بیشتری را ممکن کرد.»
وی تصریح کرد: «ما اکنون به دلیل بینش های مختلف متفرق هستیم در حالی که اگر بتوانیم در مسائل کلان در کنار هم قرار بگیرم به وحدت ملی و حل مشکلات جامعه کمک می کند.»