یکی از مأموریت های سازمان ميراث فرهنگي، صنايع دستي و گردشگري، تسهیل سفر ایرانیان و رونق دادن به گردشگری داخلی است.
با این حال، در سال های گذشته، به واسطه آن که این سازمان از یک "نهاد تخصصی" به یک "باشگاه سیاسی" تبدیل شده بود، کمتر شاهد حرکت هایی در راستای مأموریت های ذاتی اش بوده ایم.
با این حال، مدتی است که حرکت هایی در این مجموعه آغاز شده است که اگر ادامه یابد و همانند بسیاری دیگر از حرکت های دولتی، عقیم نماند، می توان امیدوار بود که در این ماه های پایانی دولت دهم، کاری ماندگار در عرصه گردشگری داخلی صورت گیرد.
گردشگری داخلی، در کنار همه مشکلاتی که گریبانگیرش هست، از دو معضل بزرگ نیز رنج می برد: اولی، گران بودن گردشگری در داخل به ویژه در بخش اقامتی است چه آن که اکثر مردم نمی توانند برای یک شب اقامت در هتل، از دهها تا صدها هزار تومان بپردازند؛ این مشکل، خانواده های پرجمعیت را بیشتر می آزارد و شانس سفر آنها را اندک می کند، به ویژه آن که نمی توان در هر مکان و زمان و شرایطی، چادر زد!
دومین مشکل نیز که با اولی ارتباط تام دارد، خالی بودن ظرفیت اکثر اقامتگاه ها در اکثر ایام سال است. بر خلاف ایام نوروز و تابستان و تعطیلات خاص، در بسیاری از زمان ها، ضریب اشغال اقامتگاه ها، هرگز به عدد صد نمی رسد و این یعنی، کم رونقی اقتصادی این بخش و از دست رفتن بسیاری از فرصت های شغلی.
اخیراً سازمان گردشگری، طرحی را در دست اجرا دارد که در صورت موفقیت آمیز بودنش می تواند این دو مشکل را باهم حل کند و نکته جالب توجه نیز این است که هزینه ای هم بر بودجه عمومی تحمیل نمی کند.
در طرح "سفر مهر" مقرر است که افراد کم درآمد کشور بتوانند به همراه خانواده هایشان به هر کجای ایران که خواستند سفر کنند و تنها با پرداخت 20 یا 30 درصد هزینه هتل ها ، در آنها اقامت کنند!
در فاز نخست، این طرح برای رانندگان "تاکسی، مینی بوس، اتوبوس و وانت بار" و خانواده های آنان - که میلیون ها نفر را شامل می شوند- اجرا می شود.
مکانیزم طراحی شده برای این طرح نیز بدین شکل است که هتل ها، مهمانسراها و اقامتگاه های سراسر کشور، ظرفیت های خالی خود را در سامانه ای ثبت می کنند و از این سو، اتحادیه های مربوط به رانندگان، آن ظرفیت ها را رزرو می کنند و سپس هر کدام از رانندگان که قصد سفر داشته باشند، با مراجعه به اتحادیه خود، معرفی نامه ای می گیرند و به سمت شهر و هتل مورد نظرشان حرکت می کنند.
در این طرح، هتل های بخش خصوصی، 70 و اقامتگاه های بخش دولتی، 80درصد تخفیف می دهند.
فایده طرح برای اقشار کم در آمد این است که با هزینه ای حدود یک پنجم هزینه عادی، هتل می گیرند و بدین ترتیب، ترغیب به سفر می شوند و سود طرح برای هتل ها نیز این است که ظرفیت های خالی شان که ریالی برایشان در آمد ندارد، 30-20 درصد برایشان درآمدزایی می کند.
قرار است بعد از رانندگان، دیگر اقشار کم درآمد، مانند کارمندانی که حقوقی کمتر از عدد خاصی می گیرند، مشمول این طرح شوند و بدین ترتیب، یک حرکت عمومی در عرصه گردشگری داخلی شکل بگیرد و سفر و اقامت در هتل ، از انحصار افراد متکمن خارج شود.
این طرح، نشان می دهد که اگر نهادهای عمومی از سیاست بازی های مشمئز کننده، کسالت بار و مردم آزار دور شوند و به فضای تخصصی خود رجوع کنند، می توانند بهترین ایده ها و ابتکارات را طراحی و اجرا کنند تا مردم نیز به جای خواندن و شنیدن اخبار دعواهای جناحی و مشاهده جنگ های زرگری، خبرهایی از این دست بشنوند که "دارد کاری برای کشور انجام می شود".