محمد ماکویی؛ اتفاق زیر در بیشتر محل کارهای دولتی و خصوصی میافتد و شاید برای شما هم اتفاق افتاده باشد: پس از فراخوانی توسط مقام مدیریت اطلاع حاصل میکنید که باید نامهای با فلان مضمون بنویسید.
نزد خودتان میگویید که وقتی از مضمون نامه آگاه است چرا خودش اقدام به نگارش آن نمیکند.
به فوریت جواب میگیرید که هر چقدر نگارش "دو خط نامه اداری" سخت و طاقتفرسا بوده و نگارنده را به بیان "این همه درس خواندهام. دو کلمه نامه هم نمیتوانم بنویسم" میکشاند، گرفتن ایرادات نگارشی دیگران کاری پر هیجان و لذت بخش محسوب میشود، به ویژه اینکه ادای حرف حساب "دو خط نامه هم نمیتوانند بنویسند" اعتماد به نفسی را برای آدمی به ارمغان میآورد که در بازار هیچ کلاس اعتماد به نفسی پیدا نخواهد شد.
باری مضمون خواسته شده را با کلمات و جملات خودتان رقم زده و نامه را جهت تایپ در اختیار منشی میگذارید. منشی پس از بالا و پایین کردن متن نامه و تشخیص اینکه با خطی خوش قلمی گشته است، آن را در نوبت تایپ قرار میدهد.
در این باب اطلاع از تعجیل شما خللی در انجام روتین کارهایش پیش نیاورده و شما شنونده "همه عجله دارند" میگردید.
چند روز بعد و به مجرد تایپ نامه مستحضر میگردید که بعضی کلمات نامه غلط تایپ شدهاند و برخی جملات نامه اصلا تایپ نشدهاند.
هر چند دوست دارید نامه را با اغماض اصلاح نمایید و منشی را به بیان "فقط بلدند ایراد بگیرند" نکشانید، نمیتوانید به اصلاح کلمات کلیدی و جملات از قلم افتاده اقدام نکرده و اجازه دهید مجری طرح، مجرم طرح باقیمانده و جمعیت اطفال زیر یکسال بصورت جمعیت اطفال زیر یکصد سال به اطلاع کارفرما رسانیده شود.
در ضمن اصلا درست نیست که به خاطر از قلم افتادن یک خط ناقابل عرض تسلیت شما به گونه زیر در اختیار کارفرما قرار گیرد:
"لذا بدینوسیله مرتب تسلیت و تعزیت خویش را ابراز نموده و فوت پدر گرامی شما را از خداوند متعال خواستاریم! "
پس از اصلاح نامه و برای اینکه به منشی برنخورد "میدانم سرتان شلوغ است" و "این ایرادات جزیی پیش میآید " و "فقط دیکته نانوشته است که غلط ندارد" گویان نزد منشی رفته و از او خواهش میکنید که وقتی هم برای اصلاح غلطهای زیادی شما بگذارد.
این بار نامه با عصبانیت هر چه تمامتر نزد شما آورده میشود و شما را متوجه میکند که هر چند کلمات اشتباه درست شده اند و جملات مفقوده پیدا گشتهاند، برخی کلماتی که قبلا درست تایپ شده بودند غلط گشته و بعضی جملات موجود در نامه تایپ شده قبلی هم اینک "گمشده" به حساب میآیند.
با چند بار رفت و برگشت متوجه میشوید که اشتباهات رویداده خیلی هم سهوی نیست و منشی میداند اگر کارش خیلی درست باشد مجبور خواهد بود از وقت تفریح و استراحت خود زده و تمام ساعات اداری را به انجام کار اداری اختصاص دهد.
به هر حال و با حصول توافق حاصل از اینکه "منشی را زیاد اذیت نکنید" نامه را جهت پاراف در اختیار مقام مدیریت قرار میدهید.
با گذر چند روز که نشاندهنده شلوغی سر مقام مدیریت است منشی نامه پاراف شده را نزد شما بازگردانده و شما با مشاهده خط خوردگیهای فراوان و کلمات و جملات ناآشنای آقای رییس، شماتت "این که همه اش غلط است" منشی را هم به جان میخرید.
در هنگام "خرید" کلی به خود لعنت میفرستید که چرا پیش دستی نکرده و این جمله کلیدی را خودتان تحویل منشی ندادهاید.
باری! با گذر عصبانیت لحظهای و فکر کردن به "یعنی اینقدر غلط دارم" متوجه میگردید که مضمون نامه کلا تغییر کرده و مقام مدیریت به فراخور حال تشخیص دادهاند که نامهای با مضمونی دیگر روانه کارفرما نمایند.
میدانید که اغلاط نگارشی نامه زیاد است و کارفرما هم همچون شما چیزی از مضمون نامه دریافت نخواهد کرد. با این حال، چون طبق سلسله مراتب اداری این مقام مدیریت است که حق دارد غلطهای زیادی شما را بگیرد ترجیح میدهید صدای ایرادات و اشکالات مندرج در متن نامه را در نیاورید.
به این ترتیب نامه را تحویل منشی داده و با دلخوری "لطفا تایپش کنید" را بر زبان میآورید.
منشی نگاهی به قیافه هیچ چیز ندان شما انداخته و به شما "امضایش کنید" میگوید.
با وجودی که میدانید امضای پس از پاراف مدیر عامل معنا و ارزش و اهمیت خاصی ندارد جهت بر عهده گرفتن مسئولیت نامهای که زحمت تهیهاش را عهدهدار شدهاید یک امضا هم پای نامه میگذارید.
سلسله مراتب اداری تایپ نامه به طریق گفته شده و با شدت و حدت بیشتر تکرار میشود و در نهایت نامه اداری عازم کارفرما میگردد.
چند روز بعد مقام مدیریت با منتهای عصبانیت و در حالی که یک نامه اداری در دست دارد قدم رنجه فرموده و ضمن تشریف فرمایی نامه را محکم بر روی میز شما میکوبد.
در ضمن کوبیدن تمامی اهل اتاق را بصورت زیر در جریان خبطی که شما کرده اید قرار میدهد:
"نمی دانم در دانشکده به شماها چه چیز یاد میدهند. گیریم که اساتید شما بار فنی بالایی نداشته و به این مناسبت نتوانند از شما یک کارشناس درست و حسابی یا حتی نصفه و نیمه بسازند. دو خط نامه نگاری اداری هم نمیتوانستند یادتان بدهند که اینجور چوب حراج به آبروی چندین و چند ساله ما نزنید. خودتان ببینید در یک نامه دو خطی چند کلمه غلط داشته اید.
عیب نیست که کارفرما مسایل و مشکلات فنی را کلا کنار گذاشته باشد و از ما فقط غلط دیکتهای بگیرد؟ "
بر خلاف انتظار نگاههای تمسخر آمیز همکاران اذیتتان نمیکند، زیرا خوب میدانید بزودی نوبت آنها هم فرا خواهد رسید!