زبان گوياي دولت كجاست؟

محمدعلي ابطحي در اعتماد نوشت: در ماه‌هاي باقيمانده از عمر دولت يازدهم و با در نظر گرفتن دستاوردهايي كه در طول اين مدت از سوي دولتمردان تدبير و اميد حاصل شد، مي‌توان بر اين باور بود كه حسن روحاني در انتخابات آينده رياست‌جمهوري رقيبي نخواهد داشت و بيشترين آرا را كسب خواهد كرد. اما در شرايط فعلي صرف باور به كسب اكثريت مطلق آرا از سوي حسن روحاني، نه‌تنها كافي نيست بلكه اگر فكر جذب آرا را از اذهان دور كند، جرم نيز هست.

قابل قبول نيست كه مجموعه‌اي از دولتمردان با شعار اينكه تو بهترين هستي، از جذب آراي مردم غافل شوند. آنچه در ميان اهم اقدامات خودنمايي مي‌كند، بيان مشكلات دولت است؛ مشكلاتي كه اگر همچنان تداوم يابد به معضلي بزرگ براي دولتمردان تبديل خواهد شد. واقعيت اين است كه مهم‌ترين مشكل اين روزهاي دولت عدم وجود زبان گويا براي آنچه كه بايد بگويند و براي آنچه كه بايد در مقام پاسخگويي برآيند، است. مشكلي كه عدم توجه به آن آسيب‌هاي زيادي را به دولت وارد خواهد ساخت به اين معنا نيست كه در مقام حل آن تنها به قرائت بيانيه رييس‌جمهور اكتفا شود. پس در اين بين نقش وزيران كابينه چه مي‌شود؟

آنان چرا بايد عرصه را خالي كنند در حالي كه مي‌توانند به‌خوبي از عملكرد دولت دفاع كرده و در برابر همه اتهاماتي كه به كل كابينه زده مي‌شود، پاسخ‌هاي مناسب دهند؟ آن هم در شرايطي كه فضاي مجازي به‌شدت در اختيار مخالفان دولت قرار دارد و امكانات رسانه‌اي گسترده‌اي نيز براي آنان مهيا است. پس در اينگونه مواقع دولت نيز بايد از توان خود در همه ابعاد استفاده كند تا بتواند براي استحكام پايگاه اجتماعي خود قدم‌هاي محكمي بردارد.

اما مورد ديگري كه در ميان موارد مختلفي از خواسته‌ها براي چند ماه پاياني عمر دولت از آن انتظار مي‌رود، حل حواشي و شايعات پيرامون است. شايد اينجا تنها موردي باشد كه رييس‌جمهور خود بايد وارد عرصه شود و حواشي و شايعات مطرح شده طي چند وقت اخير را با مردم مطرح سازد. همانطور كه خود ايشان عنوان داشته‌اند كه بايد در بيان پاره‌اي از مسائل لكنت زبان را كنار گذاشت، پس انتظار هم اين است كه صريح‌تر و شفاف‌تر وارد گود شود. اگر حواشي پيش آمده مورد تاييد وي است، چه بهتر كه آنها را از بدنه دولت جدا سازد و اگرچنانچه چنين مسائلي را قبول ندارد، با مردم در ميان بگذارد.

لكنت زبان موجود در بين دولتمردان، دليل اصلي و وجوبي عدم اعتماد جامعه است. چرا دولت مردم را محرم خود نمي‌داند تا از مشكلات موجود براي آنان سخن بگويد. اين امر مهمي است كه اگر در مورد آن غفلت شود، نتايج خوبي براي دولت به همراه نخواهد داشت. مردم بايد حس كنند نوع رايي كه مي‌دهند در رفتار مديران جامعه تاثيرگذار است. اما نوع اتفاقاتي كه در جامعه رخ مي‌دهد، متاسفانه نوعي لجبازي با راي مردم است. اين به مفهوم آن است كه توجهي به مردم نمي‌شود و متاسفانه اين بازي به ميان همه دولتمردان نيز كشيده شده است. در فرصت باقيمانده بايد از دولتمردان خواست كه نوع رفتارهاي‌شان را بر طبق اين اصل تنظيم كنند كه اگر فردي راي مي‌آورد دليلي بر قابل قبول بودن شرايط موجود نيست.