آغاز بندگی

یادداشت دریافتی- محسن دیناروند؛ جهان پر از نماد‌هایی است که می‌بینیم و با هر کدامشان زندگی می‌کنیم.

بد‌ترین واکنش ما در برابر این نماد‌ها این است که فکر کنیم فقط و فقط آنچه که می‌بینیم از نماد‌ها خلاصه می‌شود در‌‌ همان مقصود ما از آن و دیگر هیچ و واکنش مطلوب در برابر نماد‌ها آوردن آن‌ها به زندگی و عملیاتی کردن آن است.

مثالم را از‌‌ همان مثال معروف اشاره به ماه می‌آورم! اینکه کسی به ماه اشاره کند و ما نوک انگشت او را ببینیم و نه ماه را.

اینک از ماه مبارک رمضان سخن به میان می‌آورم، شما نگاه بکنید به این ماه، این ماه را اگر بخواهیم نماد چیزی بدانیم، قطعاً نماد بندگی است و عید فطر عید بندگی.

آری رمضان و عید فطر به راستی نماد بندگی هستن؛ اما فاجعه زمانی است که بپنداریم بندگی فقط در همین یک ماه اتفاق می‌افتد و
با آمدن عید فطر دیگر تمام می‌شود همه چیز.

در این یک ماه رمضان بندگی را آموختیم و دیدیم خدا را و چشیدیم لذتش را اگر آن طور که باید می‌بودیم و می‌شدیم. آموختیم نگه داریم دل‌هایمان را از حسد، از کینه، از نفرت، از خودبینی، از بد اخلاقی؛ آموختیم نگه داریم چشم‌هایمان را از نازیبایی‌ها؛ آموختیم قدم‌هایمان را نگه داریم.

از ناراستی‌ها و نادرستی‌ها؛ آموختیم نگه داریم زبانمان را و گوش‌‌هایمان را از دروغ گویی‌ها و غیبت‌ها و تهمت‌ها و ناراوایی‌ها؛
آموختیم دعا کنیم نه فقط برای خودمان که برای همه.

آری آموختیم دعا کنیم؛ از ته دل‌هامان برای نجات و رستگاری همه انسان‌ها، دعا کردیم برای شادمانی رفته گانمان، دعا کردیم برای همه ‌ی فقیر‌ها و مریض‌ها و غم زده‌ها، گرفتار‌ها و دربند شده‌ها و بدهکار‌ها از هر رنگی و هر زبانی و با هر فکری، دعا کردیم تا فساد برود از جامعه‌مان، دعا کردیم برای خوب شدن حالمان.

اینک آیا رواست فراموش کنیم آنچه را که آموخته‌ایم از این ماهِ زیبا و انجام داده‌ایم در این ماهِ پر نور؟ بد‌ترین کاری که می‌توان در حق خودمان و جامعه امان و جهان پیرامونمان در برابر ماه مبارک رمضان انجام دهیم.

همین فراموش کردن‌ها و پشت گوش انداختن آموزه‌های این ماه پر خیر است، اتفاقی که برای خیلی از ما با عرض هزاران تاسف می‌افتد و گاهی فراموش می‌کنیم حتی نماز را.

آری این یک فاجعهٔ بزرگ است که بپنداریم عید فطر یعنی تمام شدن همه ی آن چیزهایی که آموخته‌ایم از خدا در یک ماه روزه داری.

نگاه کنید! عید نوروز آغاز سال شمسی است و عید غدیر آغاز امامت و اینک عید فطر آغاز بندگی است، درست مثل سلامِ نماز که آخر کار است تا بفهمیم پایان نماز، آغاز یک راه است.

حالا که یک ماه تمرین کردیم بندگی را و آموختیم بندگی را و سبک دینداری دستمان آمده است، به خدا روا نیست فراموش کنیم این همه خوبی را، روا نیست خوبیِ حالمان را از دست بدهیم به همین راحتی.

ما عید فطر را جشن می‌‌گیریم تا یادمان نرود همیشه باید بندهٔ خدا باشیم، همیشه و نه فقط یک ماه.