لیست امید و بازی برد - بردی دیگر!

یادداشت دریافتی- یونس رنجکش؛ پس از مدت ها فضاسازی و گمانه سازی های مختلف برسر دوقطبی کردن رقابت های درون مجلس دهم بر سر انتخاب هیات رییسه، سرانجام این مهم با مشخص شدن آرایش سیاسی فراکسیون های مجلس پایان یافت و علی لاریجانی چهره ای که از او به عنوان یکی از رقبای جدی در مقابل محمدرضا عارف، دیگر چهره مطرح برای کرسی ریاست مجلس یاد می شد، به پیروزی رسید.

این پیروزی هرچند در فضای سیاسی در بین دو جریان سیاسی اصولگرا و اطلاح طلب از آن یاد می شود اما باید یادآور شویم که هردوی این گزینه ها از سرلیست های فهرست امید از دو پایگاه و حوزه انتخابیه مهم کشور یعنی پایتخت ملی و مذهبی کشور بودند.

علی لاریجانی که حتی از لیست طیف اصولگرا نیز خارج شده بود در فهرست امید برای انتخابات مجلس دهم از حوزه انتخابیه قم حضور یافت و محمدرضا عارف هم سر لیست این فهرست در حوزه انتخابیه تهران بود، پس آنچه که در رقابت بر انتخاب رییس مجلس اتفاق افتاد یک رقابت درون گروهی بین جریان سیاسی معتدل در مجلس بود و آن را نمی توان پیروزی جریان اصولگرایی در مقابل اصلاح طلبی دانست زیرا اصلا آنچه در انتخابات مجلس دهم اتفاق افتاد، انتخاب بین داوطلبان با گرایش سیاسی اصولگرا و اصلاح طلب نبود بلکه دامنه رقابت ها تنها در درون اصولگرایان با غلظتی که از آن بعنوان افراطی و اعتدالی یاد می شد گسترده بود و اگر هم عده ای اصلاح طلب در این رقابت ها حضور داشتند تعدادشان حتی به شمار انگشتان دست هم نمی رسید تا چه رسد در دایره رقابت ها نام و نشان و هویتی رسمی داشته باشند.

آنچه در این برهه از حیات سیاسی مهم است پوست اندازی جدیدی است که با حاکم شدن گفتمان اعتدالگرایی به وقوع پیوسته است و با توجه به تاکید و هدایتی که رهبران سیاسی جریان اعتدال در کشور با ایجاد چتر امید و زیرپوشش قرار دادن بخشی از نامزدهای همسو با این تفکر داشته اند منجر به تولدی دیگر در ترکیب مجلس دهم در مقایسه با مجلس گذشته شد که جای تامل دارد.

اگر امروز عده ای با هر بهانه ای از دل جریان اصولگرایی خود را پیروز میدان می دانند باید به این نکته توجه داشته باشند پیروز این میدان گفتمان اعتدال برآمده از متن جامعه و رویکرد مردم است زیرا مردم در این سال ها نشان داده اند که حتی با حداقل روزنه ای که در فضای سیاسی باز می شود به سمت اهداف انقلاب و نظام پیش می روند و در انتخاب خود حتی از میان حداقل ها آن چیزی را انتخاب می کنند که در مسیر این اهداف به فرآیند توسعه کشور کمک کند.