معجزه نبود!

یادداشت دریافتی- امیر بلالی چروده؛ تجربه ی مشاهده یک جریان ترافیکی در یک جاده کوهستانی موجب برساخت انتزاعاتی برای نگارنده شد که آن را در خطوط زیر سعی بر اشتراک گذاری کرده ام.

مورد توجه قرار گیرد که این جریان ترافیکی، مقطعی و تحت شرایط (روز طبیعت) بوده است و با جریان ترافیکی درون شهری متفاوت است.

هنگام عصر وقتی از به در کردن سیزدهمین روز نوروز 95 باز می گشتیم، تعدد در تردد وسایل نقلیه، مسئله عجیب و دور از انتظاری نبود. ترافیکی روان تر از روان که به هیچ عنوان موجب تکدر اعصاب نبود و به راحتی می شد پا را تا آنجا که تابلوهای اداره راه اجازه می دهند بر پدال فشرد.

ترافیک روان اما رفته رفته از سرعت وسایل نقلیه کاست تا در نقطه ای باز ایستادیم و ساکن شدیم. همین که ترافیک دوباره به روان شدن گذار می کرد. چند راننده از عقب و جلو از باب زرنگی و شاید زبر دستی در لاین مخالف از ترافیک فرار می کردند. به دنبال همین کنش از سوی رانندگان، سریعا برخی از رانندگان دیگر، متقابلا واکنش نشان داده و فرار را بر قرار ترجیح دادند و لاین مخالف را برای تردد انتخاب کردند.

دیری نپایید که لاین مخالف نیز از حرکت باز ایستاد و مسیر تردد مسدود گشت.

حدود یک ساعت و نیم با تردد چند متری در هر ده تا پانزده دقیقه سر شد و ترافیک سنگینی محور حرکتی آن جاده را فرا گرفت.

بعد از یک بازه زمانی چند ساعته و انسداد کامل مسیر تردد خودروها از هر دو لاین، مامور راهور متراژ زیادی از مسیر مسدود شده را طی کرد و به یکایک رانندگان گوشزد کرد که ترافیک پایان نخواهد یافت مگر آنکه همه ی خودروها در یک لاین و پشت سر هم تردد کنند. حضور و هشدار مامور راهور از این سبب موجب خیر گشت که باور بفرمایید حتی در کم تر از پانزده دقیقه مسیر حرکتی گشایش یافت و گویی اصلا در این مسیر ترافیکی رخ نداده است.

لطفا باور بفرمایید. بله باور بفرمایید که این یک معجزه نبوده است.

باور بفرمایید که وقتی جامعه ی در هم خودروها به یک سیستم منظم تبدیل شد، همه چیز به سود آرامش رقم خورد.

لطفا باور بفرمایید نگاه فرد محورانه، کوتاه مدت و خاص گرایانه، در بلند مدت یک جامعه با شهروندانش را چنان به یکدیگر قفل می کند که هیچ کدام مجال حرکت نخواهند یافت.

باور بفرمایید رعایت حقوق دیگران، احترام به حقوق خود است.

باور بفرمایید، در قید هنجارها بودن نه معجزه است نه اعصاب می خواهد و نه حوصله، بلکه تنها کمی نیاز به عقلانیت و نگاه بلند مدت دارد.

جهان سوم و توسعه، اتصال و گره خوردگی عمیقی با دولت دارد. مهم ترین و کاربردی ترین کارگزار توسعه در جهان سوم دولت است.

این دولت است که فضا می سازد تا بتواند جامعه را بر ریل یک فرآیند سیستمی به حرکت درآورد و لاینی مشخص برای حرکت روان و رو به جلو تعبیه کند.

دولت چون مامور راهور است.

راهی که مسدود شد را از لاین مخالف از پی نگیریم.

با عقلانیت از لاین خود برانیم و به مامور راهور اعتماد داشته باشیم.